بچه‌ها، این شب‌‌ها لطفا خیلی به یادم باشین. یه مدته به هرکسی که میرسم میگم فلانی میشه لطفا خیلی دعام کنی؟ سر نمازت، تو هیئت یا هرجا اصلا... چون خودمم نمیدونم دارم چیکار می‌کنم و حتی اصلا باید چیکار کنم‌؟ به بندِ لعنتیِ خودم اسیرم.. پس لطفا خیلی دعام کنید، مخصوصا این شب‌ها. منم شمارو دعا میکنم، مثل همیشه، دوست‌هایِ خوب من : )

من واقعا گنجایش ووردی های جدید رو ندارم، الان واقعا انگیزه قتل یکیشونو دارم : )))

امروز یه بیسکوییتم که افتاده تو جوب.

ولی هادی من دلم نمیخواست که همه دنیا دوسم داشته باشن. تو میدونی.

سرکلاسشون که میشینم دلم برای ترم یکِ خودمون تنگ میشه. برای همه چیزش. الان ممکنه بقیه سهمیه گریه امروزمو اختصاص بدم به این موضوع. اِی حانیه، اِی بیسکوئیت دائما در چایی.

نورا میگه، آدم‌ها درباره تو حرف میزنن، ریحانه‌هم میگه من تو برخورد اول مهره‌مار دارم. پس مهره‌مارم چرا هیچوقت تو رو نیش نزد و تو هیچوقت درباره من حرف نزدی؟ چرا هیچوقت دنبالِ من نگشتی، اونطوری که من گشتم..

کاش مغزم رو در بیارم بندازم سطل زباله.

کاش یه برگه بزنم روی پیشونیم و روش بنویسم: من در ارتباط حضوری آدم خجالتی و مضطربی هستم، اگر موقع حرف زدن نمیتونم به صورتتون نگاه کنم یا کلا یکم سعی میکنم محتاطانه رفتار کنم، به این معنی نیست که باهاتون مشکلی دارم:)

دلم میخواد به این پسره اعتراف کنم (و بهش بگم از دریچه چشم من چقدر قشنگه چون بنظرم حقشه بدونه) و بعدش خودمو بکشم...

در واقع دلم میخواد خودمو بکشم ولی خب دوست دارم اخرین کاری که قبلش میکنم این باشه چون حس میکنم این نوع نگاه، این احساس و تعاریف پیشم امانته و شاید حداقل بتونه زندگی اونو بهتر کنه.

این دوتا پیام انگار.. یه چیزی در وجودم رو، تکون داد..