اره خلاصه همین.

🐢 ,

دارم فشار مینوشم

همه دیگه متنای انتهایی سالشونو منتشر کردن و منی هنوز فک میکنم چند ساعتِ دیگه هنوز برای بلند شدن از جام وقت دارم.

واقعا خوشبحال کسایی که لحظه سال تحویل حرم امام رضا هستن :))))))))

-

- •نوروز• نوشتن سخت ترین کار دنیاست، اونم یک پاراگراف راجب سیصد و شصت و پنج روزِ سالی که گذشته و دیگه نیست و برنمیگرده. گاهی گذر زمان اینقدر سریعه که میتونه باعث بشه بخوای دست از این رقابت بی انتها برداری ولی وقتی یه جایی یه زمانی میرسی به انتهای یه چیزی مثلِ پایان سال، مثلِ آغاز سال نو تازه میفهمی سریع گذشته اما چقدر گذشته نه؟ تمام اتفاقات خاطرات تلخ و شیرین اشتباهاتِ بزرگت قهرمان بازیات افتخاراتت سوتیات خنده هات گریه هات آدم هایی که بودن آدم هایی که رفتن آدم هایی که آسیب زدن آدم هایی ک بهشون آسیب زدی آدم هایی که اومدن ، آدم هایی که برگشتن ، آدم هایی که موندن بهت ثابت کردن خودتو خودشونو دوستیتونو. برای بارِ نمیدونم چندم من اصلا بلد نیستم خوب توصیف کنم مخصوصا پدیده ی عجیبی رو به اسم هزار و چهارصد و یک، بیشتر از هر سالی بخشی از روحم اونجاست اون وسطا یه چیزایی از من جا مونده انگاری، اره دقیقا همونجا وسطای اردیبهشت و تولد ریحانه، ژوژمان طراحی شخصیت، کادوهایی ک به بچه ها دادم، عشقی که بهشون داشتم، شاید بهترین انیمشنی ک ساختم بعد از مدت ها با اختلاف فاحش کیفیت، تابستون و اتفاقاتش، وسط حرفام با هانا، وسط مشهد و راه رفتنم روی سنگای سرد صحن، شمالی که بیشتر از هر بار بهم خوش گذشت، وسط شروعِ ورزش مورد علاقم، وسط اون مبارزه ها و نفس نفس زدنا، وسط استرسام، وسط اربعین، بین تار و پور ترس و نا امیدی، بین دروغ، وسط شروعِ پاییز به تنهایی، وسط شروع مدرسه یکی از سخت ترین چالش های زندگی من، بین التهاب، حرص خوردن، تحمل کردن، تحمل کردن، تحمل کردن، دعواهای بی شمار پاییز امسال، از هم پاشیدنمون، غصه غصه غصه بیشتر از هر سالی، غم نا امیدی از آینده، پیدا کردن راهِ چاره، از دست رفتنِ احساساتم، دوباره سرپا شدنم، ادمای جدید که نه اما روابط جدید، شکستن روابط احمقانه، تولدم ..، احساس آرامش، عشق،زمستونِ سرد و سخت و عزیزِ من، پیدا کردن ابعاد جدیدی از شخصیتم، تموم شدن دکور استاپ موشن، تجربه کردن اولین هام با یه سری ادمی که خدا برام فرستادشون؛ آفرین دقیقا اینجا همین لحظه. من هنوزم نمیدونم کیم به تعداد موهای سرم خودمو گم کردم و پیدا کردم، هویتمو از دست دادم، افکارم به چالش کشیده شد، شکستم و دوباره تیکه هامو جمع و جور کردم، بازم نمیدونم کیم چیم از کجا آمده ام آمدنم بهرچه بود. میدونم ولی اون منی ک پارسال بودم نیستم، ذره ای بهش شباهت ندارم. رشد کردم؟ شاید. خب رشد از چی میاد؟ از یادگیری؟ اگر اره پس رشد کردم چون یاد گرفتم فقط منم فقط من. فقط تهِ این داستان خودمم و خدای خودم هیچکس هیچ تضمینی نداده ک باهام بمونه، هیچ ادمی بی نقص نیست منم یکی از این ادما ولی من قرار نیست همیشه همه چیزو به گردن بگیرم، گاهی باید به ادما بگم که شخصیتشون داره بقیه رو اذیت میکنه و نه من ادم بدیم نه اون، همه چیز قابل احترام نیست، قرار نیست اجازه بدم ادما کمبودای خودشونم گردن من بندازن، چقد اصلا مگه وقت هست ک صرفِ چرت و پرت کنیم؟ قرار نیست همیشه بهترین باشم، همیشه همه دوسم ندارن، همیشه ازم تعریف نمیکنن همیشه تحسینم نمیکنن، همیشه دورم پر ادم نیست، همیشه قرار نیست ادم مهربونه و گوگولیه ی داستان باشم، همیشه نباید سکوت کنم همیشه نباید کوتاه بیام یاد گرفتم واقعا خودم باشم بدونِ ذره ای کم و کاست، میخوام آخر هزار و چهارصد و دو خودمو شناخته باشم، انگار که دارم تازه راهشو یاد میگیرم، راهِ زندگی کردنو. با تمام اتفاقات شیرین و تلخِش من سالی ک گذشت رو دوست داشتم بهش عشق میورزم و همچنین سالی ک داره از راه میرسه، گذشت از امسال و شروع و زندگی کردنِ سال بعد آسون نیست یه مصیبت جدیده ولی می ارزه، احساس زندگی اینکه میتونم حسِ خوب نفس بکشم، اینکه هنوز هستیم هنوز کار داریم هنوز وقت داریم هنوز کلی راه هست، کلی چیز کشف نشد هست. همه چیو گفتم، همه چیزم میگذره احوالمم بهتر میشه سالمم تحویل میشه، قلبمم منقلب میشه، یه سال جدید شروع میکنم ، همه چیزو از نو میسازم، ادمای جدید پیدا میکنم افکار جدید و روشای جدیدو تست میکنم زندگی میکنم بدون اینکه بخوام چیزی رو به یاد بیارم میخندم حتی نمیزارم یادم بیای ولی بازم انگار یه چیزی نیست یه چیزی کمه همون چیزی که قلبم بخاطرش منقلب شده بود نیست. تونیستی. - #حانیه‌نویس #اندراحوالات

جانِ من است او؛ سیو نکنیدش.

به عنوان آخرین آهنگ سال براتون گذاشتمش واقعا عاشقشم مراقبش باشید(:

ولی اینو خیلی دوسش دارم با متن همزمان بخونیدش(:

کاش آهنگای مورد علاقمو دخترا نخونده بودن.