صدای شیرین اذان 📿🤲❤️

قانونی هست به نام«65,40,18»که میگوید: در 18سالگی تمام اوقات نگران این هستیم که دیگران در باره ما چه فکری میکنند و تمام تصمیمات مهم زندگی ما تحت تأثیر همین موضوع است. در40سالگی تصمیم میگیریم بیخیال این شویم که دیگران چه فکری درمورد ما میکنند. اما در 65سالگی با کمال تعجب متوجه این موضوع می‌شویم که دیگران تا به حال اصلا به ما فکر نمیکرده اند!! لازم نیست 65ساله شوید تا به این حقیقت پی ببرید،از همین حالا در هنگام گرفتن تصمیمات مهم در زندگیتان تنها به خواسته قلبی خود توجه کنید.

🌿شرح خطبه های نهج‌البلاغه ⬇️

✨ 🍃ادامه شرح خطبه ۳ بخش ۳ ... وضع در «مدينه» نيز بحرانى شد و پايتخت اسلام براى شورش آمادگى پيدا کرد; «عثمان» گروهى از يارانش مانند «معاويه» و «سعيد بن عاص» را دعوت کرد و با آنها به مشورت نشست، بعضى صلاح در اين ديدند که: «عثمان» مردم را به جهاد مشغول کند و بعضى از او خواستند: مخالفان را سرکوب و نابود کند و بعضى: او را دعوت به بذل و بخشش از بيت المال براى فرونشاندن خشم مردم ـ کردند; تنها يک نفر حقيقت مطلب را به او گفت که: تو «بنى اميّه» را بر گردن مردم سوارى کرده اى، يا عدالت پيشه کن يا از خلافت کناره گيرى نما! «عثمان نظريه سرگرمى مردم را به جهاد پذيرفت و دستور داد آنها را براى جهاد مجهز سازند (ولى کار از کار گذشته بود و اين تدبير سودى نداشت). در سنه 35 هجرى (سال آخر حکومت عثمان) مخالفان او و «بنى اميّه» با يکديگر مکاتبه کردند و يکديگر را بر عزل «عثمان» و فرماندارانش تهييج نمودند، سرانجام يک گروه عظيم دو هزار نفرى به سر کردگى «ابوحرب» از «مصر» و گروه ديگرى به همين تعداد به همراهى «زيدبن صوحان» و «مالک اشتر» و بعضى ديگر از بزرگان «کوفه» و گروه سوّمى از «بصره» به رهبرى «حرقوص بن زبير» به عنوان زيارت خانه خدا حرکت کردند و به «مدينه» آمدند و مردم مدينه را از قصد خود (دائر به عزل عثمان و فرماندارانش) با خبر ساختند. چيزى نگذشت که منزل عثمان را محاصره کردند و به او تکليف کردند که از خلافت کناره گيرى کند، ولى «عثمان» از فرماندارانش به وسيله نامه کمک خواست; روز جمعه «عثمان» با مردم نماز خواند و به منبر رفت و به گروهى که از شهرهاى مختلف (مخصوصاً مصر) براى احقاق حقّ نزد او آمده بودند، خطاب کرد و گفت: «همه اهل مدينه مى دانند شما به وسيله پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) لعن شديد...». در اين جا شورش عظيمى در مردم پيدا شد و آن چنان بالا گرفت که «عثمان» از ترس بيهوش شد از منبر به زير افتاد و او را به خانه بردند. بعداً «عثمان» به عنوان استمداد به خانه «على»(عليه السلام) آمد و گفت: «تو پسر عمّ من هستى و من بر تو حقّ خويشاوندى دارم و تو نزد مردم قدر و منزلت دارى و همه به سخنت گوش فرا مى دهند، وضع را مشاهده مى کنى، من دوست دارم با آنها سخن بگويى و آنها را از راهى که در پيش گرفته اند منصرف سازى!» امام فرمود: «چگونه آنها را راضى و منصرف کنم؟» عثمان گفت: «به اين صورت که من، بعد از اين، مطابق صلاح انديشى تو رفتار مى کنم». امام فرمود: «من بارها در اين باره به تو هشدار داده ام تو هم وعده دادى ولى به وعده ات وفا نکردى». سرانجام امام براى خاموش کردن غائله، به اتّفاق سى نفر از مهاجران و انصار با کسانى که از «مصر» آمده بودند (و از همه در مورد عزل عثمان فّعال تر بودند) سخن گفت. «مصريان» قبول کردند که به «مصر» باز گردند و «عثمان» نيز به مردم اعلام کرد که حاضر است به شکايت آنان رسيدگى کند و از اعمال گذشته خويش توبه نمايد، ولى هنگامى که به منزل آمد، ديد مروان و گروهى از بنى اميّه در منزلش نشسته اند. «مروان» به او گفت: «سخن بگويم يا ساکت بنشيم»! همسر عثمان «نائله» با عصبانيّت گفت: «ساکت باش به خدا سوگند شما قاتل عثمان و يتيم کننده اطفال او خواهيد بود او به قولى که به مردم داده است بايد وفا کند و نبايد از آن برگردد». ولى مروان ساکت ننشست و گفت: «آنچه را در مسجد گفتى به صلاح خلافت تو نبود از آن صرف نظر کن»! «على»(عليه السلام) خشمگين شده به خانه «عثمان» آمد و به او فرمود: «من راه صحيح را به تو نشان مى دهم ولى مروان تو را منحرف مى سازد از اين پس به سراغت نخواهم آمد». مصرى ها که روانه «مصر» شده بودند بعد از سه روز به مدينه باز گشتند و نامه اى را ارائه دادند که از غلام «عثمان» در بين راه گرفته بودند. در آن نامه «عثمان» به «عبدالله بن صرح» فرماندار «مصر» دستور داده بود: «سران شورش را شلاّق بزند و موهاى سر و صورتشان را بتراشد و در زندان کند» و عدّه ديگرى را دستور داده بود به دار بياويزد. آنها نزد «على»(عليه السلام) آمدند که در اين باره با «عثمان» سخن بگويد. «على»(عليه السلام) جريان را از «عثمان» جويا شد. «عثمان» از نوشتن چنين نامه اى اظهار بى اطلاعى کرد، يکى گفت: «اين کار، کار مروان است». «عثمان» گفت: «من اطلاعى ندارم». مصريان گفتند: «آيا مروان اين قدر جرأت دارد که غلام عثمان را بر شتر بيت المال سوار کند و مهر مخصوص او را پاى نامه بزند و مأموريت خطرناکى با اين اهميّت به او بدهد و عثمان بى خبر باشد»؟! عثمان باز گفت: «من از اين مطلب خبر ندارم»! ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

📖 #خوردن‌مال‌یتیم حاج آقای انصاریان میفرمود جهنم زمینِ بهشت بود ، ولی سند آن را گناه کاران و کافران با جرم ‌هایشان جدا کردند و آن به یک سرزمین پر از آتش تبدیل شد. طبق آیات قرآن ، آتشِ هیزم دوزخ خود مردم هستند و از بیرون تأمین نمی شود. در سوره مبارکه نساء خدا می فرماید: همان‌ وقتی که مال یتیم را به ستم می‌ خورند ، جز این نیست که آتش می ‌خورند ، اما چون در دنیا هستند، لطف من اقتضا کرده که مال حرام را به‌ صورت آتش نبینند و حرارتی از آن حس نکنند. مال حرام را که آتش است، به ‌صورت لباس ، خانه ، ماشین و اثاث خانه می بینند اما به‌ محض این که خیمهٔ دنیا را جمع کنند ، از اعضا و جوارح آنها که آتش در هر کدام با گناه کبیره مثل مال حرام ذخیره شده است ، در قیامت شعله ‌ور می ‌شود. / نکته های ناب @Nahjolbalaghe2

✨ 🍃ادامه تفسیر سوره آل عمران آیه ۶۴ ... دحیه آن مرد هوشیار گفت: من براى کوبیدن این سنت هاى نا به جا این همه راه آمده ام. من از طرف صاحب این نامه آمده ام تا به قیصر ابلاغ کنم: بشرپرستى باید از میان برود و جز خداى یگانه کسى پرستش نشود، با این عقیده چگونه ممکن است براى غیر خدا سجده کنم؟! منطق نیرومند فرستاده پیامبر(صلى الله علیه وآله) مورد اعجاب آنها قرار گرفت، یک نفر از درباریان گفت: بنابراین مى توانى نامه را روى میز مخصوص سلطان بگذارى و برگردى کسى جز قیصر دست به نامه هاى روى میز نمى زند، دحیه از او تشکر کرد و نامه را روى میز گذارد و بازگشت. قیصر نامه را گشود ابتداى نامه که با بسم اللّه شروع شده بود توجه او را به خود جلب کرده، گفت: من غیر از نامه سلیمان تا کنون چنین نامه اى ندیده ام! بعد مترجم خود را خواست تا نامه را بخواند و ترجمه کند. زمامدار روم احتمال داد، نویسنده نامه همان پیامبر موعود انجیل و تورات باشد، در صدد بر آمد تا از خصوصیات زندگى وى اطلاعاتى به دست آورد، دستور داد تا سراسر شام را گردش کنند شاید نزدیکان محمّد(صلى الله علیه وآله) و یا کسى که از اوضاع وى اطلاع دارد بیابند. اتفاقاً در همان ایام ابو سفیان و دسته اى از قریش براى تجارت به شام که جزء روم شرقى بود، رفته بودند، مأمور قیصر با آنها تماس گرفت و آنها را به بیت المقدس برد. قیصر از آنها سؤال کرد: آیا در میان شما کسى هست که با محمّد(صلى الله علیه وآله) پیوند خویشاوندى داشته باشد؟. ابو سفیان گفت: من با محمّد(صلى الله علیه وآله) از یک طایفه هستیم و در جد چهارم به هم مى رسیم، سپس قیصر از او سؤالاتى کرد و او به ترتیب پاسخ گفت: ۱ ـ حسب و نسب محمّد چگونه است؟ ابو سفیان گفت: از خانواده اى اصیل و شریف است. ۲ ـ در نیاکان او کسى هست که بر مردم سلطنت کرده باشد؟ ـ نه. ۳ ـ آیا پیش از آن که ادعاى نبوت کند از دروغ پرهیز داشت؟ ـ بلى محمّد مردى راستگو بود. ۴ ـ چه طبقه اى با او مخالف اند و چه جمعیتى از او طرفدارى مى کنند؟ ـ طبقه اشراف با او مخالف اند افراد عادى و متوسط خواهان وى هستند. ۵ ـ از پیروان او کسى مرتد شده و از آئین او بازگشته است؟ ـ نه. ۶ ـ آیا پیروان او رو به فزونى هستند؟ ـ آرى. پس از آن قیصر به ابو سفیان و همراهان او گفت: اگر این گزارش ها صحیح باشد حتماً او پیامبر موعود است. من اطلاع داشتم چنین پیامبرى ظهور خواهد کرد ولى نمى دانستم از قریش خواهد بود، من حاضرم در برابر او خضوع کنم و به عنوان احترام پاى او را شستشو دهم (یکى از احترامات که در آن زمان معمول بوده است). من پیش بینى مى کنم، آئین و حکومت او سرزمین روم را خواهد گرفت. آن گاه قیصر ، دحیه را خواست، او را احترام کرد، و پاسخ نامه پیامبر(صلى الله علیه وآله)را نوشت، هدیه اى نیز همراه آن، براى پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرستاد و علاقه خود را نسبت به پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) در آن نامه منعکس نمود.(۸) 📚۱ ـ مجمع البیان ، ذیل آیه مورد بحث ـ متشابه القرآن ، جلد ۱، صفحه ۴۵، انتشارات بیدار، ۱۳۲۸ هـ ش ـ تفسیر صافى ، جلد ۱، صفحه ۳۴۵، مکتبة الصدر، تهران، طبع دوم، ۱۴۱۶ هـ ق ـ نور الثقلین ، جلد ۱، صفحه ۳۵۲، مؤسسه اسماعیلیان، طبع چهارم، ۱۴۱۲ هـ ق ـ تفسیر کنز الدقائق ، جلد ۲، صفحه ۱۱۶، انتشارات جامعه مدرسین، طبع اول، ۱۴٠۷ هـ ق ـ الاحکام ابن حَزم، جلد ۶، صفحه ۸۴۸ (با اندکى تفاوت)، ناشر: زکریا على یوسف، چاپخانه العاصمة. ۲ ـ مُقَوْقَس (به ضمّ میم و فتح هر دو قاف) زمامدار مصر از طرف هِرْقِل پادشاه روم بود. ۳ ـ قبطى ها نژادى بودند که در مصر زندگى مى کردند. ۴ ـ مکاتیب الرسول احمدى میانجى، جلد ۱، صفحه ۹۷ (جلد ۲، صفحه ۴۱۶ و ۴۱۷، دار الحدیث، طبع اول، ۱۴۱۹ هـ ق) ـ بحار الانوار ، جلد ۲٠، صفحه ۳۸۳ (در پاورقى). ۵ و ۶ ـ مکاتیب الرسول احمدى میانجى، جلد ۱، صفحه ۱٠٠ (جلد ۲، صفحه ۴۲۱ به بعد، دار الحدیث، طبع اول، ۱۴۱۹ هـ ق) ـ موسوعة التاریخ الاسلامى ، جلد ۲، صفحه ۶۶۳، مجمع الفکر الاسلامى، طبع اول، ۱۴۱۷ هـ ق. ۷ ـ بحار الانوار ، جلد ۲٠، صفحه ۳۸۶ ـ محلى ابن حزم ، جلد ۱، صفحه ۸۳، دار الفکر، بیروت ـ مکاتیب الرسول احمدى میانجى، جلد ۲، صفحه ۳۹٠، دار الحدیث، طبع اول، ۱۴۱۹ هـ ق ـ مسند احمد ، جلد ۱، صفحه ۲۶۳، دار صادر بیروت. ۸ ـ مکاتیب الرسول احمدى میانجى، جلد ۱، صفحه ۱٠۹ (جلد ۲، صفحه ۴٠٠ به بعد، دار الحدیث، طبع اول، ۱۴۱۹ هـ ق) ـ الخرائج و الجرائح قطب راوندى، جلد ۱، صفحه ۱۳۱، مؤسسة الامام المهدى(علیه السلام)، قم ـ بحار الانوار ، جلد ۲٠، صفحه ۳۷۸، ۳۷۹ و... @Nahjolbalaghe2

✨✧﷽✧✨ 📖 ترتیل 🍃جزء۴ 🎤استاد پرهیزگار @Nahjolbalaghe2

✨ 🍃شرح حکمت ۵۵ ( مکارم شیرازی ) 🔻صبر بر ناخوشایندها و خوشایندها 🍃دو شاخه مهم صبر: امام در این گفتار حکیمانه، صبر و شکیبایى را بر دو گونه تقسیم مى کند: مى فرماید: «صبر بر دو قسم است صبر در برابر انجام کار خوبى که دوست ندارى و صبر بر ترک کار بدى که دوست دارى»; (الصَّبْرُ صَبْرَانِ: صَبْرٌ عَلَى مَا تَکْرَهُ، وَصَبْرٌ عَمَّا تُحِبُّ). در واقع نوع اول اشاره به صبر در برابر مشکلات عبادت است و نوع دوم اشاره به شکیبایى در مقابل ترک معصیت و آنچه بعضى از شارحان گفته اند: نوع اول از نوع دوم سخت تر است، گفتار صحیحى به نظر نمى رسد، زیرا موارد، کاملاً مختلف است; گاه مورد اول مهم تر است و گاه مورد دوم تا اطاعت چه اطاعتى باشد و معصیت چه معصیتى. نیز آنچه بعضى دیگر از آنان گفته اند که صبر در این دو مورد از دو مقوله و دو ماهیت است آن هم به نظر درست نمى آید، زیرا صبر به معناى کف نفس و خویشتن دارى و مقاومت در برابر مشکلات است; گاه مشکل انجام طاعتى است و گاه مشکل ترک معصیتى. بر این پایه پیمودن راه حق و رسیدن به مقام قرب پروردگار و حتى رسیدن به اهداف و مقامات مادى در دنیا راه صاف و هموارى نیست. در این راه سنگلاخ ها، گردنه هاى صعب العبور، پرتگاه ها و حیوانات درنده و دزدان خطرناک وجود دارد. اگر صبر و مقاومت انسان کم باشد، با برخورد به این موانع از راه مى ماند و به مقصد نمى رسد. به همین دلیل صبر و استقامت مهم ترین وسیله پیروزى انسان در دنیا و آخرت است، از این رو قرآن مجید مى فرماید: «(إِنَّ الَّذینَ قَالُوا رَبُّنَا اللّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَیْهِمُ الْمَلائِکَةُ أَلاّ تَخافُوا وَلا تَحْزَنُوا وَأَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتی کُنْتُمْ تُوعَدُونَ); به یقین کسانى که گفتند: پروردگار ما خداى یگانه است سپس استقامت ورزیدند فرشتگان بر آنان نازل مى شوند و مى گویند: نترسید و غمگین مباشید و بشارت باد بر شما به آن بهشتى که به شما وعده داده شده است».(1) بنابراین نزول و حمایت فرشتگان از مؤمنان در درجه اول مشروط به صبر و استقامت است و در جاى دیگر، قرآن مجید مى گوید: «فرشتگان بر بهشتیان از هر درى وارد مى شوند به آنها به خاطر صبر و استقامتشان درود مى گویند. چه نیکو است سرانجام آن سراى جاویدان; (وَالْمَلائِکَةُ یَدْخُلُونَ عَلَیْهِمْ مِنْ کُلِّ باب سَلامٌ عَلَیْکُمْ بِما صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدّارِ)(2). (3) 📚پی نوشت: (1). فصلت، آیه 30. (2). رعد، آیه 23 و 24. (3). سند گفتار حکیمانه: این جمله حکمت آمیز و پربار عیناً در غررالحکم آمده ولى در اصول کافى با تفاوت هایى ذکر شده و در تحف العقول نیز مانند غررالحکم آمده است. (مصادر نهج البلاغه، ج 4، ص 49). در کتاب تمام نهج البلاغه نیز این کلام حکمت آمیز در ضمن وصایاى على(علیه السلام) به فرزندش «محمد بن حنفیه» آمده و این اضافه را نیز دارد: «وَأَحْسَنُ مِنْهُ الصَّبْرُ عَمَّا حَرَّمَ اللَّهُ ـ عَزَّوَجَلَّ ـ عَلَیْکَ». (تمام نهج البلاغه، ص 697).  @Nahjolbalaghe2

✅شرح‌حکمت ۵۵ 👤استاد نظافت @Nahjolbalaghe2

🎥 "حجت الاسلام ماندگاری" بنده‌ی خدا این چند میلیون نفر دنبال کننده، کدامشان روز قیامت بدرد تو می‌خورد؟

و من یاد آن عهدےافتادم ڪہ پیامبرخاتم در غدیر،نہ تنها برحاضرین ڪہ برجهانیان تعیین ڪرد بہ پاسداشت این عهد ادامہ دار تا بینهایت،عڪس پروفایل خود به این عڪس تغییر میدهیم تا پیام رسان غدیر باشیم