eitaa logo
قرآن و نهج‌البلاغه 🌸🌸
1.5هزار دنبال‌کننده
2.3هزار عکس
1.6هزار ویدیو
32 فایل
مشاهده در ایتا
دانلود
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
قرآن و نهج‌البلاغه 🌸🌸
📝 شرح و تفسیر حکمت ۴۳۰ 🔺 زیانکار ترین مردم 🔸 زيانكارترين انسانها: ↩️ در آيه 14 سوره حديد آمده است
📝 شرح و تفسیر حکمت ۴۳۱ 🔹طالبان دنيا و طالبان آخرت: امام(عليه السلام) در اين گفتار حكيمانه براى اين كه دنياپرستان را از راهى كه مى روند بازدارد و طالبان آخرت را در مسيرى كه دارند تشويق كند مى فرمايد: «روزى بر دوگونه است: يكى آن كه به دنبال انسان مى آيد و ديگر آن كه انسان به دنبال آن مى رود»; (الرِّزْقُ رِزْقَانِ: طَالِبٌ، وَ مَطْلُوبٌ). تجربه هاى ما نيز در زندگى به ما نشان داده است كه گاه روزى هاى فراوانى بى آن كه انسان به دنبال آن برود و يا تلاش زيادى داشته باشد به او مى رسد و گاه به عكس، تمام تلاش خود را براى رسيدن به اموال و ثروت هايى به كار مى گيرد و گاه بخش مهمى از عمر خودش را در اين راه صرف مى كند ولى هرگز به آن نمى رسد و ناكام از دنيا مى رود. لذا امام(عليه السلام) به دنبال اين تقسيم دوگانه مى فرمايد: «كسى كه دنيا را بطلبد، مرگ، او را مى طلبد تا او را از دنيا خارج كند (و به تمام خواسته هايش نخواهد رسيد) و كسى كه طالب آخرت باشد دنيا در طلب او برمى آيد تا وى روزى اش را به طور كامل از دنيا برگيرد»; (فَمَنْ طَلَبَ الدُّنْيَا طَلَبَهُ الْمَوْتُ، حَتَّى يُخْرِجَهُ عَنْهَا; وَ مَنْ طَلَبَ الاْخِرَةَ طَلَبَتْهُ الدُّنْيَا، حَتَّى يَسْتَوْفِيَ رِزْقَهُ مِنْهَا). اشاره به اين كه دنياپرستان غالباً به اهداف خود نمى رسند به خصوص اين كه هرقدر از دنيا را به دست آورند عطش آن ها فزون تر مى شود تا زمانى كه مرگ گلوى آن ها را مى فشارد و با حسرت آنچه به دست نياورده اند و حسرت عدم استفاده از آنچه به دست آورده اند با زندگى وداع مى گويند. به عكس، طالبان آخرت به وسيله تلاش آميخته با تقوايى كه دارند به زندگى ساده مطلوبى مى رسند و خداوند منان روزى آن ها را تأمين مى كند و زمانى كه از دنيا مى روند نه حسرت و آه دارند و نه نگرانى. در روايت هشاميه معروف كه مرحوم كلينى در آغاز كتاب كافى آن را آورده است از قول امام باقر(عليه السلام) مى خوانيم: «إِنَّ الْعُقَلاَءَ زَهِدُوا فِى الدُّنْيا وَ رَغِبُوا فِى الاْخِرَةِ لاَِنَّهُمْ عَلِمُوا أَنَّ الدُّنْيا طَالِبَةٌ مَطْلُوبَةٌ وَ الاْخِرَةَ طَالِبَةٌ وَ مَطْلُوبَةٌ فَمَنْ طَلَبَ الاْخِرَةَ طَلَبَتْهُ الدُّنْيا حَتَّى يسْتَوْفِى مِنْهَا رِزْقَهُ وَ مَنْ طَلَبَ الدُّنْيا طَلَبَتْهُ الاْخِرَةُ فَيأْتِيهِ الْمَوْتُ فَيفْسِدُ عَلَيهِ دُنْياهُ وَآخِرَتَه; عاقلان، زهد در دنيا و رغبت در آخرت را پيشه كردند زيرا آن ها مى دانند كه دنيا طالب و مطلوب و آخرت نيز طالب و مطلوب است (يعنى) آن كس كه آخرت را طلب كند دنيا به سراغ او مى آيد تا رزق او را به طور كامل به او برساند اما كسى كه دنيا را طلب كند آخرت، او را مى طلبد يعنى مرگ به سراغش مى آيد; هم دنيايش را فاسد مى كند و هم آخرتش را».[1] البته مفهوم اين سخن اين نيست كه طالبان آخرت براى تأمين زندگى ساده خود تلاش نكنند چراكه در روايات زيادى دستور به تلاش براى معاش داده شده است، بلكه منظور اين است كه دنياطلبان كه پيوسته براى رسيدن به اموال و ثروت هاى بيشتر تلاش مى كنند حرص را كنار بگذارند و عمر خود را براى چيزى كه هرگز به دست نمى آيد و يا اگر به دست آيد نمى توان آن را مصرف كرد تباه نكنند. در حكمت 379 نيز تعبير ديگرى از اين گفتار حكيمانه آمده است آن جا كه امام(عليه السلام) روزى را به دوگونه تقسيم مى كند: گونه اى از آن به سراغ انسان مى آيد هرچند او به سراغش نرود و گونه اى از آن كه انسان به سراغ آن مى رود; گاه به آن مى رسد و گاه به آن نمى رسد و به دنبال آن، امام(عليه السلام) توصيه به خويشتن دارى از زيادت طلبى و حرص مى كند، همان چيزى كه جهان را پر از شور و شر مى كند و سرچشمه بسيارى از بدبختى هاست. شبيه همين مضمون در وصيت نامه امام(عليه السلام) به فرزندش حسن به على(عليه السلام) ديده مى شود و تمام اين عبارات پرمعنا براى نجات انسان ها از چنگال حرص در دنياست.[2] * ✍ پی نوشت: [1]. كافى، ج 1، ص 18، ح 12. [2]. سند گفتار حكيمانه: تنها منبع ديگرى كه خطيب در مصادر براى اين گفتار حكيمانه نقل كرده غررالحكم است كه با تفاوتى آن را ذكر كرده و شبيه صدر اين كلام در نامه 31 (وصيت امام(عليه السلام) به فرزند دلبندش امام مجتبى(عليه السلام)) و در حكمت 379 آمده است. (مصادر نهج البلاغه، ج 4، ص 301)   ✔️ پایان @Nahjolbalaghe2
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
💎 كميـاب‌تـر از گـوگـرد سـرخ! ☀️ پیامبر اکرم (ﷺ) : ✓ «سوگند به آن كه به حق مرا نويد دهنده برانگيخت، آنان كه در روزگار غيبت او بر اعتقاد به او استوار بمانند از كبريت احمر(گوگرد سرخ) كمياب‌ترند». ⁙ «والّذي بَعثَني بالحـقِّ بشيرا، إنّ الثّابِتِينَ على القَولِ بهِ في زمانِ غَيبتِه لَأعزُّ مِنَ الكِبريتِ الأحْمَرِ». 📚 كمال الدين: ص٢٨٨ ح٧ علیه‌السلام @Nahjolbalaghe2
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
VID_20250126_144008_331_320kbps.mp3
2.36M
🔴 هر وقت « روح توکل و قیام» از مومن حذف شد؛ وارد جاده‌یِ انحرافیِ دین شده و نمی‌داند! 🎙 @Nahjolbalaghe2
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
قرآن و نهج‌البلاغه 🌸🌸
. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: ششصد و پنجاه و نه 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ↩️ 7- " ﺧﻄﻴﺐ " ﺩﺭ ﺹ
. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: ششصد و شصت 🔷 ↩️ در بیت نخست اشارتی به این سـخن خداي تعالی درسوره اعراف است که: و علی الاعراف رجال یعرفون کلا بسـیماهم و نیز اشاره دارد به احادیثی که در تفسـیر این آیه آمده است و از آن جمله ":حاکمک بن حدادحسـکانی(" که شـرح زندگیش درج1ص 112گذشت) به اسنادخود از " اصبغ بن نباته " یادکرده است که گفت درخدمت علی نشسته بودم که " ابن کوا " شرفیاب شدو از معنی این سـخن خـداي تعالی پرسـید: علی الاعراف رجالی یعرفون کلابسـیماهم.حضـرت فرمود: واي بر تو اي" ابن کوا " ما به روز رسـتاخیز درجایگـاهی میـان بهشت وجهنم می ایستیم و یاران خود را به چهره میشناسـیم و به بهشت در می آریم و دشـمنان خویش را نیز می شناسـیم و به دوزخ می فرستیم "، و " ابواسـحاق ثعلبی" درکتـاب " کشف البیـان " در تفسـیر آیه شـریفه " ابن عباس " روایت کرده است که گفت: اعراف جایگـاه بلنـدي برصـراط اسـت کـه " عبـاس " و " حمزه " و " علی بن ابیطـالب " و " جعفرطیـار " در آن می ایسـتند و دوستان خودرا به سیماي سپیدشان و دشمنان خود را به روي سیاهشان باز میشناسند. این روایت را ابن طلحه شافعی [جلد چهارم صفحه‌ی 213[ در مطالب السول "ص18و ابن حجر درص101و " الصواعق" وشوکانی درص198ج2" فتح القدیر " آورده اند. و بیت دوم اشاره است به این سـخن خداي تعالی که یوم ندعوکل اناس بامامهم و امامان شـیعه خاندان پاك پیغمبرند که شیعیان را به نـام آنان فرا می خواننـد و با آنها محشور میکننـد. به گفته پیغمبر پاك نهاد "، انسان با دوست خود خواهـد بود " و نیز " هر کس بـه قـومی مهر بـورزد، بـا آنـان محشـور میشـود "، و نیز "، آنکـه گروهی را دوست میدارد،خداونـد ويرا در زمره آنـان محشور می فرماید " معانی برخی از بقیه ابیات واضح و بیان بعض دیگر، بیش از اینگذشت. 🔹دو عبدي هم عصر این عبـدي که شـرح زنـدگیش گـذشت، با شاعر شـیعی دیگري هم عصـر است که هر دو درکنیه و لقب و محیط پرورش و مذهب همانندند. با این تفاوت که این شاعر، ابو محمدیحیی بن هلال عبدي کوفی است. و ما بجهت کثرت اشتباهی که درشناخت ایندو، رخ می دهد و از عبدي دوم نیزکمتر یادکرده اند، به ذکر وي می پردازیم: "مرزبانی" درصـفحه 499کتاب معجمش گفته ": وي کوفی بوده وساکن همـدان شـده است. اوشاعري خوب وشـیعی مـذهب است و درستایش" رشید " مدایح نیکوئی دارد. وي گوینده این ابیات است.مرگ از زنـدگی انـدك و بخشـیدن از بخشـش ناپاك بهتر است پس به بی نیازي یا تهیـدستی زنـدگی کن ورنه آنچه میخواهی از خدا بخواه وشکیبا باش. ونیز از اوست. به جان خودم سوگند، اگر امیه ظلم و ستم نمود، آنکه اساس گمراهی نهاد ستمگر بود. ↩️ ادامه داد... @Nahjolbalaghe2
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
قرآن و نهج‌البلاغه 🌸🌸
📝تفسیر سوره مبارکه نور آیات ۲۷ الی ۲۹ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی ✔️ نکته ها: ۱
📝تفسیر سوره مبارکه نور آیات ۲۷ الی ۲۹ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی ۲ ـ منظور از بیوت غیر مسکونه چیست؟ در پاسخ این سؤال، در میان مفسران گفتگو است، بعضى گفته اند: منظور ساختمان هائى است که شخص خاصى در آن ساکن نیست، بلکه جنبه عمومى و همگانى دارد، مانند کاروانسراها، مهمانخانه ها، و همچنین حمام ها و مانند آن، این مضمون در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) صریحاً آمده است.(۵) بعضى دیگر آن را به خرابه هائى تفسیر کرده اند که در و پیکرى ندارد، و هر کس مى تواند وارد آن شود، این تفسیر، بسیار بعید به نظر مى رسد; چه این که کسى حاضر نیست متاع خود را در چنین خانه اى بگذارد. بعضى دیگر آن را اشاره به انبارهاى تجار و دکان هائى مى دانند که متاع مردم به عنوان امانت در آن نگهدارى مى شود، و صاحب هر متاعى حق دارد براى گرفتن متاع خویش به آنجا مراجعه کند. این تفسیر نیز با ظاهر آیه چندان سازگار نیست. این احتمال نیز وجود دارد: منظور خانه هائى باشد که ساکن ندارد و انسان متاع خود را در آنجا به امانت گذارده، و هنگام گذاردن، رضایت ضمنى صاحب منزل را براى سر کشى یا برداشتن متاع گرفته است. البته قسمتى از این تفاسیر، با هم منافاتى ندارد، ولى تفسیر اول، با معنى آیه سازگارتر است. ضمناً، از این بیان روشن مى شود: انسان تنها به عنوان این که متاعى در خانه اى دارد نمى تواند در خانه را بدون اجازه صاحب خانه بگشاید و وارد شود هر چند در آن موقع کسى در خانه نباشد. * * * ۳ ـ مجازات کسى که بدون اجازه در خانه مردم نگاه مى کند در کتب فقهى و حدیث آمده است: اگر کسى عمداً به داخل خانه مردم نگاه کند و به صورت یا تن برهنه زنان بنگرد، آنها مى توانند در مرتبه اول او را نهى کنند. اگر خود دارى نکرد، مى توانند با سنگ او را دور کنند. اگر باز اصرار داشته باشد با آلات قتاله مى توانند از خود و نوامیس خود دفاع کنند. و اگر در این درگیرى شخص مزاحم و مهاجم کشته شود، خونش هدر است، البته باید به هنگام جلوگیرى از این کار سلسله مراتب را رعایت کنند، عنى تا آنجا که از طریق آسان تر این امر امکان پذیر است از طریق خشن تر وارد نشوند. * * * ✍پی نوشت: ۵ ـ وسائل الشیعه ، جلد ۱۴، صفحه ۱۶۱، حدیث سوم. ✔️پایان @Nahjolbalaghe2