حالا تو اون جامعه همه این ندای درون رو دارن ولی کسی جرئت بروز نداره سعی می‌کنه یه جوری کنترلش کنه یا نهایت نهایت یه طوری انجامش بده که کسی نفهمه همون روحیه ای که متاسفانه الان خیلی تخریبش می‌کنن اینکه طرف ولو یه رذیله اخلاقی داره ولی نمیاد اونو عیان نشون بده و دریدگی کنه ولی الان یه جوری شده این آدما باید برچسب بخورن که شما تو خلوتتون فلانید و بهمان بیاید مثل ما کف جامعه بروز بدید و خودتون باشید!!! آقا دریده بودن رو به اسم یک رو‌ بودن بهتون غالب نکنن

گفتیم که هنجارها سبب میشن که ناهنجاری های درونی که برای هر کسی (جز ائمه علیهم السلام) وجود داره، ظهور خارجی پیدا نکنه چون می‌دونه که بقیه تاب نمیارن اصن یکی از فلسفه‌های دین و فرهنگ همینه ایجاد یک تعادل رفتاری و برای مبارزه با اون حالت درونی هم راهکار داده و برای کسی هم که جرئت پیدا کرده این ساختار رو بشکنه و بخواد خلاف فطرت قدم برداره مجازات گذاشته

حتی قبل از مجازات اون جامعه‌ی مطلوب، جامعه ای هست که انقدر روابطش فطری و پاک تنظیم شده که به اون مرحله نمی‌رسه و خود فضای حاکم بر رفتارها سبب میشه تا کسی جرئت نکنه راحت خلاف طبیعت رفتار کنه و خودشو بروز بده

حالا تو این جامعه فرد مدام با خودش در حال مبارزه است که حتی اون طلب ناهنجار درونی اش هم اصلاح کنه تا از خط طبیعی خارج نشه این اتفاقا همرنگ شدن با جماعت نیست که الان تو ذهن ما جا انداختن هر کس بیشتر جفتک بزنه و مخالفت کنه یعنی آدم مستقلیه و با کلاسه این یک مبارزه ی دائمی برای قوی تر کردن خودته اون ندای درون که هر لحظه تو رو وسوسه می‌کنه از خطوط قرمز عبور کنی و براش مهم نیست که به خودت یا بقیه آسیب بزنی اون فقط میخواد به حرف خودش برسه

اصن همین کلید تقویت اراده است که در ادامه میگم چطور فضای مجازی نابودش می‌کنه و از تو یه آدم ضعیف و سست می سازه

حالا می‌خوایم یه قدم بریم جلو هستی؟

خب

گفتیم در اون جامعه‌ی مثلا دهه شصتی، کمتر شاهد ناهنجاری هستیم و فضای حاکم بر روابط، خودش تنظیم‌گر رفتارها است و اتفاقا این امر مطلوبی هست نه مثل الان که اون دوره رو(که گفتم دهه شصت یه مثاله، منظور هر جامعه‌ی عاری از فضای مجازی است) تقبیح میکنن که فضا رادیکال بوده یا اجبار زیاد بوده و ...

البته یه نکته نسبت به سختگیری های بی مورد هست که انتهای کار میگم این اشتباه به چی منجر میشه ولی الان واردش نمیشم.

در مرحله‌ی بعد فضای مجازی میاد مثلا فیسبوک یا مثلاً یاهو مسنجر که جزء اولین پیام‌رسان‌هایی هستن که تو ایران اواخر دهه هفتاد وارد شدن

فضایی که میتونی یه هویت جعلی ایجاد کنی و مهم‌تر اینکه به راحتی قابل ردیابی نیستی یعنی چی؟ یعنی میتونی در فضای حقیقی مطابق با هنجارها باشی و پذیرفته بشی و از اونور تمام اون چیزی که ندای درونیت دوست داشت ساختارها رو‌بشکنه، روی یک هویت مجازی اعمال کنی بدون اینکه کسی بفهمه حتی پدر و مادرت که شب و روز باهاتن و هیچ مجازات و سرزنش و رفتن آبرویی در کار نیست

حالا بحث داره به جای شیرینش میرسه شیرینیش رو حس می‌کنی ؟