خب

گفتیم در اون جامعه‌ی مثلا دهه شصتی، کمتر شاهد ناهنجاری هستیم و فضای حاکم بر روابط، خودش تنظیم‌گر رفتارها است و اتفاقا این امر مطلوبی هست نه مثل الان که اون دوره رو(که گفتم دهه شصت یه مثاله، منظور هر جامعه‌ی عاری از فضای مجازی است) تقبیح میکنن که فضا رادیکال بوده یا اجبار زیاد بوده و ...

البته یه نکته نسبت به سختگیری های بی مورد هست که انتهای کار میگم این اشتباه به چی منجر میشه ولی الان واردش نمیشم.

در مرحله‌ی بعد فضای مجازی میاد مثلا فیسبوک یا مثلاً یاهو مسنجر که جزء اولین پیام‌رسان‌هایی هستن که تو ایران اواخر دهه هفتاد وارد شدن

فضایی که میتونی یه هویت جعلی ایجاد کنی و مهم‌تر اینکه به راحتی قابل ردیابی نیستی یعنی چی؟ یعنی میتونی در فضای حقیقی مطابق با هنجارها باشی و پذیرفته بشی و از اونور تمام اون چیزی که ندای درونیت دوست داشت ساختارها رو‌بشکنه، روی یک هویت مجازی اعمال کنی بدون اینکه کسی بفهمه حتی پدر و مادرت که شب و روز باهاتن و هیچ مجازات و سرزنش و رفتن آبرویی در کار نیست

حالا بحث داره به جای شیرینش میرسه شیرینیش رو حس می‌کنی ؟

هستی یا نه؟ اگه دل نمیدی جمع کنم برم به مطالعه ام برسم😂

😄

قبل از اینکه نکته‌ی مهم رو بگم این پیام رو خیلی دقت کنید این خط می‌تونه خیلی گره ها رو برامون باز کنه از ما گفتن

اگه فکر می‌کنی این بحث برای کسی مفیده میتونی این پیام رو براش بفرستی تا از اول بخونه و همراه بشه منم چند دقیقه‌ی دیگه ان شاءلله ادامه میدم اونایی هم که می‌خوان آخر کار یه کاریکلماتور یا یادداشت کوتاه از بحث بنویسن، تو این استراحتا برن دوره بمب نویس رو بخونن

خب

تا اینجا گفتیم که در محیط دهه شصتی (که دهه شصت مثال بود از جامعه‌ای که هنوز فضای مجازی نداره) رفتارها ضابطه داره، کسی به آسونی نمیتونه از خطوط قرمز عبور کنه بنابراین تعادل رفتاری اصل اولی در روابط اجتماعیه کسی هم از خطوط عبور کنه اول از اطرافیانش طرد میشه و در نهایت برای جلوگیری از تخریب رفتارهای طبیعی و آسیب نزدن به دیگران، تنبیه میشه