😄

قبل از اینکه نکته‌ی مهم رو بگم این پیام رو خیلی دقت کنید این خط می‌تونه خیلی گره ها رو برامون باز کنه از ما گفتن

اگه فکر می‌کنی این بحث برای کسی مفیده میتونی این پیام رو براش بفرستی تا از اول بخونه و همراه بشه منم چند دقیقه‌ی دیگه ان شاءلله ادامه میدم اونایی هم که می‌خوان آخر کار یه کاریکلماتور یا یادداشت کوتاه از بحث بنویسن، تو این استراحتا برن دوره بمب نویس رو بخونن

خب

تا اینجا گفتیم که در محیط دهه شصتی (که دهه شصت مثال بود از جامعه‌ای که هنوز فضای مجازی نداره) رفتارها ضابطه داره، کسی به آسونی نمیتونه از خطوط قرمز عبور کنه بنابراین تعادل رفتاری اصل اولی در روابط اجتماعیه کسی هم از خطوط عبور کنه اول از اطرافیانش طرد میشه و در نهایت برای جلوگیری از تخریب رفتارهای طبیعی و آسیب نزدن به دیگران، تنبیه میشه

فضای مجازی وارد شد اون ندای درونی گفت در حقیقت مطابق هنجارها باش که اتفاقا بعضی مواقع خود آدم هم دوست داره حس پاک بودن رو داشته باشه و این بعد کمک‌ میکنه تا عذاب وجدان نداشته باشی و میگه بیا یه هویت مجازی از خودت بساز ردیابی هم نمیشی شناخته هم نمیشی بیا خودت رو اینجا خالی کن خودت رو بروز بده

و حالا با یه آدم دو شخصیتی طرف هستیم کسی که در طول روز آدم صاف و اتو کشیده و اتفاقا ضابطه‌مند و آدمی که شب‌ها تو‌ فیسبوک و ... در حال فرمانبرداری و مشاهده و انجام هرکاری که اون ندای درونی دلش میخواد ولی دیگه عذاب وجدان و ترس نداره عذاب وجدان نداره چون صبح مثل بقیه میشه و هنجارمند هست و اتفاقا به بقیه کمک می‌کنه و هوای پدر مادرشم داره و ترس نداره چون اینجا ردیابی نمیشه

حالا می‌خوایم ببینیم که چی میشه بعد یه مدت اون روحیه مجازیه نشتی می‌کنه به شخصیت حقیقی اش

نه لزوما اتفاقا این فرضی که ما داریم یه جوون دهه هفتادیه که هر دو بعد رو به یه اندازه داره چرا طرف خوبش ملکه نمیشه؟

باز اومدی تو دهه هشتاد و نود نیاز به خودنمایی بوسیله ناهنجاری این دو دهه مد شده و اونم به جهت فضای مجازیه که میگم چطور این مکانیسم شکل گرفته اتفاقا تو اون زمان این مدل خودنمایی تقبیح میشد طرف سرزنش میشد چرا این کارو بکنه؟

جمع بندیش با شماست ان شاءلله

خب