eitaa logo
نکات ارزشمند(مسجد فاطمه زهراسلام‌الله‌علیها)
155 دنبال‌کننده
7.4هزار عکس
3.8هزار ویدیو
70 فایل
اطلاع رسانی برنامه‌ها وکلاسها
مشاهده در ایتا
دانلود
آن ملتی که اسیر احساسات پست کننده و ذلیل کننده‌ی خودش نباشد، اسیر خصلت‌های منفی خودش نباشد، اسیر هوی و هوس و شهوات خودش نباشد، اسیر ترس و طمع خودش نباشد، آن ملت اسیر قدرت‌های بیرون از وجود خودش، قدرت‌های جبار، قدرت‌های ظالم و ستمگر هم نخواهد بود و این یک نسخه‌ای است که برای تمام ملت‌های عالم علی‌السواء قابل اجراست و دوای درد همه‌ی ملت‌هاست؛ یعنی آزادی درونی، آزادی معنوی، آزادی از زنجیرهایی که بازدارنده‌ی انسان هستند از حرکت، از فعالیت، از اراده؛ اما این زنجیرها بیرون از وجود او نیستند، در درون خود اوهستند؛ آزادی از اینها. این یکی از فرق‌های اساسی میان نظر اسلام در باب آزادی و نظر مکاتب غربی است. ۶۵/۱۰/۰۵ @t_manzome_f_r مجموعه‌ی تبیین منظومه فکری رهبری
:ایثار هوا تاريك شد. ابراهيم هادي، اين بار اذان مغرب را با صداي دلنشين تري گفت. اصحاب عاشورايي سيدالشهدا (ع) نيز با معرفتي ديگر اقامه ي نماز کردند. بچه ها با اينکه تعدادشان کم بود و وضعيت مناسبي نداشتند، باز هم مي خواستند به دل دشمن بزنند. اما تنها مانع، نداشتن سلاحي مناسب و مهمات بود. و اين شده بود خوره ي روحشان! تنها سلاحي که داشتيم، کلاشينکف و دو قبضه آرپي جي بود، آن هم با مهمات بسيار کم. مهمات ما آنقدر کم بود که حتي بچه ها توي خاک هم به دنبال چند فشنگ ميگشتند! يک تير بار بدون فشنگ و از کار افتاده هم در کانال بود که عملاً فايده اي نداشت. روزهاي گذشته در کانال آرپي جي و نارنجک وجود داشت و بچه ها با همان مقدار مهمات، جلوي دشمن را ميگرفتند. اما الان فقط چند فشنگ کلاشينکف براي بچه ها مانده بود و چند راکت آرپي جي که ابراهيم دستور داده بود براي شرايط خاص نگهداري شود. ابراهيم، بچه هايي كه هنوز تاب و توان داشتند را صدا كرد. در تاريكي شب، آنها ر ا مخفيانه به بيرون فرستاد. به آنها گفت تا در اطراف كانال، شهدا و جنازه هاي بعثي را بگردند و مهمات، آب و آذوقه اي اگر وجود داشت، به داخل كانال بياورند. برخي جان خود را در اين راه دادند و ديگر به كانال بر نگشتند. بعضي مقداري آب و مهمات مي آوردند و بعضي از بچه ها که توانايي شان از بقيه بيشتر بود، براي آوردن مهمات و آب، حتي تا نزديکي نيروهاي خودي هم پيش رفتند. آنها به راحتي مي توانستند خود را به نيروهاي خودي برسانند و ديگر به کانال برنگردند. اما نيروي قدرتمند ديگري در کانال دست و پايشان را بسته بود.
:ایثار وفا و معرفت، چنان با گوشت و خونشان آميخته بود که پس از تحمل رنج هاي فراوان، با همان تعداد اندک فشنگي که پيدا کرده بودند، دوباره به کانال باز مي گشتند و با سختي هايش مي ساختند. بچه هايي که براي آوردن مهمات و يا آب و آذوقه، هر از چند گاهي در دل شب به ميان كشته شدگان مي رفتند، صحنه هايي دلخراش مي ديدند که تا مدتها آزارشان م يداد. آنها در بسياري از مواقع مجبور بودند پيکر دوستان شهيدشان را وارسي کنند تا شايد چند عدد فشنگ و يا قمقمه اي آب بيابند. بعضي وقتها نيز در بين راه مجروحاني را مي ديدند که با دست و پاهاي قطع شده، دست به دامان آ نها مي شدند و جرعه اي آب طلب مي کردند. در چنين مواقعي شرم و خجالت، خوره اي بود که تا مدتها به جان بچه ها مي افتاد و آ نها را ذره ذره آب مي کرد. يکي از رزمندگان كانال شبانه به اطراف كانال رفت و قبل از روشن شدن هوا برگشت. پس از بازگشت به کانال درحالي كه بغض، راه صحبت كردن را بر او بسته بود گفت: داشتم آرام و سينه خيز از معبر مي گذشتم، پايم به چيزي گير کرد! چند ثانيه اي متوقف شدم. به آرامي سرم را به عقب چرخاندم. دست ضعيف و ناتوان مجروحي پايم را گرفته بود. پايش قطع شده و خون زيادي از او رفته بود. يک پايش را هم با چفيه بسته بود.
:ایثار صورت اين مجروح به سختي ديده مي شد، اما حالت ضعفش به خوبي نمايان بود. چهار شب از آغاز عمليات مي گذشت و زنده ماندنش بيشتر شبيه به معجزه بود! اينکه چگونه توانسته بود از ديد دوربين تک تيراندازها در امان بماند، هيچ کس نمي دانست! فکر کرد مي خواهم او را به عقب ببرم. به آرامي سرم را نزديک گوشش بردم. به او گفتم: برادر، عقب نمي روم که تو را با خود ببرم. بچه ها در کانال گير کرده اند و من به دنبال مهمات آمده ام. آن مجروح لبانش به سختي تكان خورد. چيزي گفت اما آنقدر صدايش ضعيف بود که حرفش را نفهميدم. سرم را به دهانش نزديک تر کردم. او تشنه بود و آب مي خواست! مي گفت: گلويم از بي آبي بدجور درد مي کند، اگر امکان دارد آبي به من بده. ناخودآگاه به ياد شرمندگي سقاي کربلا افتادم. سرم را پايين انداختم و قطره هاي اشک آرام از چشمانم جاري شد. نمي توانستم برايش کاري کنم. بي آنکه چيزي بگويم، شرمنده و خجالت زده، صورتم را به روي صورت رنگ پريده اش گذاشتم. خيلي سرد بود. اما به من آرامش خاصي داد. آنقدر خسته بودم كه از آرامش او خوابم برد. نمي دانم چقدر گذشت که از صداي انفجاري بلند شدم. سرم را بالا آوردم و به صورتش نگاه کردم. دستم را به آرامي به روي صورتش گذاشتم. از هُرم گرم نفسهايش خبري نبود! او را صدا زدم و به شدت شانه هايش را تکان دادم. ديدم راحت و آرام و مطمئن خوابيده. او ديگر تشنه نبود. وقتي دوست ما اين ماجرا را تعريف كرد، ناخودآگاه اشک از چشمانم جاري شد. سرم را به سمت آسمان بالا بردم. ستاره ها آرام به اين صحنه نگاه مي کردند. نمي دانم چه چيزي علي اکبرهاي خميني (ره) را پس از چهار روز از پا درآورد؟! جراحت؟! خو نريزي؟! تشنگي؟! و يا...
:ایثار غرورانگيزترين قسمت اين داستان اينجا بود که بعضي از همين بچه ها، قمقمه هاي دوستان شهيد خود را که مقداري آب داشت پيدا ميکردند، اما با آنکه خود از شدت تشنگي ميسوختند، به آن لب نزده و آن را براي دوستان مجروحشان در کانال مي آوردند. به راستي اين بچه هاي شانزده، هفده ساله اين رسم جوانمردي را از کجا آموخته بودند؟! رزمنده اي که مي توانست به راحتي خود را سيراب کند و جان خود را نجات دهد، تنها به خاطر کمک و ياري به دوستان مجروحش، نه تنها حاضر به عقب نشيني نبود، بلکه حتي از آبي که به زحمت پيدا کرده بود، قطره اي نمي نوشيد. اين مصداق دقيق همان آيه ي نوراني قرآن است که «هرگز به حقيقتِ نيكي به طور كامل نمي رسيد تا از آنچه دوست داريد انفاق كنيد. »* اگر مي خواهيد بدانيد كه اين حماسه در كجا و كدام منطقه اتفاق افتاده و اين راز مقاومت بچه هاي كميل مربوط به كدام سرزمين است با ما همراه شويد. ابتدا كمي به گذشته بر مي گرديم و مقدمه اي از شروع اين دفاع مقدس را يادآور مي شويم. اما توصيه اي به شما همراه گرامي دارم. اگر مي خواهيد با روحيه فداكاري و ايثار همراه با اخلاص بچه ها در اين كانال آشنا شويد، حكايت اين مجموعه را در جايي خلوت و اگر شد دوبار مطالعه كنيد تا رازهاي نهفته در اين حكايت، برشما برملا شود. تا بدانيم مشكلات دنيوي امروز ما يك هزارم مشكلاتي كه اين رزمندگان تحمل كردند نخواهد شد. _______________________________ *لنَْ تنَالوُا البْرَِّ حَتَّي تنُْفِقُوا مِمَّا تحُِبُّونَ وَ ما تنُْفِقُوا مِنْ شَيء ... سوره ي آل عمران، آيه ي 92 .