هیچکس در من جنونم را به تو باور نکرد، هیچکس حال من دیوانه را بهتر نکرد، ای که از تو باز هم زلف پریشان خواستم، من برای شهر دلتنگی باران خواستم؛ من همانم که اگر مستم، تویی در ساغرم... من از آنی که تو در من ساختی، ویران ترم...

اگر گم کرده ام خود را، مرا در گریه پیدا کن؛ اگر از شِکوه لب بستم، سکوتم را تماشا کن؛ کجایی؟ ای که عمری در هوایت نشستم، زیر باران ها، کجایی؟ کجای این شب تاریک، به روی ماه در بستی؟ نه می گویی نه می دانم کجا ماندم، کجا هستی!

سر بازار دیدارت منم از جان خریدارت چنت آرم به بازارت کنم حیران زلیخارا مرا باشد متاع جان فدای عارض جانان به جز سودای مهرویان نخواهم هیچ سودا را که مجنون پریشانم سبب از عشق می‌خوانم مگر پایان کنم آخر کتاب عشق لیلا را خداوندا تو درمان کن تو این درد دل ما را ز لطف خویش حل گردان تمام مشکل ما را گل رخسار یاران را دمادم تازه‌تر گردان به چهچه در گلستان کن تو این دم بلبل ما را براه باطل افتادم نوشتند خط ما باطل ز رحمت شست‌وشویی ده تو خط باطل ما را ای داد و بی‌داد دل و دین دادم هرچه غیر او رفت از یادم...

کجاست بارشی؛ از ابر مهربان صدایت؟ که تشنه مانده دلم؛ در هوای زمزمه هایت، تهی‌ست دستم؛ اگر نه برای هدیه به عشقت… آخ چه جای جسم و جوانی؛ که جان من به فدایت! به قصه ی تو هم امشب؛ درون بستر سینه هوای خواب ندارد؛ دلی که کرده هوایت! هزار عاشق دیوانه؛ در من است که هرگز… به هیچ بند و فسونی؛ نمیکنند رهایت هوای روی تو دارم؛ نمیگذارندم مگر به کوی تو؛ این ابرها ببارندم… چه باک اگر به دل بی ‌غمان نبردم راه غم شکسته ‌دلانم که می ‌گسارندم…

تو در مسافت بارانی، و غم درشکه‌ای از اشک است، و اشک شیهه‌ی کوتاهی‌، من و تو آخُرمان مرگ است، از این درشکه بیا پایین!

گفته بودی که چرا محو تماشای منی، آنچنان مات که یک دم مژه بر هم نزنی؛ مژه بر هم نزنم، تا که ز دستم نرود، ناز چشم تو به قدر مژه بر هم زدنی؛ میخواهم و میخواستمت تا نفسم بود، میسوختم از حسرت و عشق تو بسم بود، عشق تو بسم بود، که این شعله ی بیدار روشنگر شبهای بلند قفسم بود، بالله که به جز یاد تو گر هیچ کسم هست، حاشا، حاشا، حاشا که به جز عشقِ تو، گر هیچ کسم بود... گر هیچ کسم بود... سیمای مسیحایی‌ اندوه تو ای عشق، ای عشق، ای عشق... در غربت این مهلکه فریادرسم بود، ای عشق، ای عشق...