✅ #گلبرگ_احکام مناسبت: روز پنجم #محرم الحرام موضوع: #احکام_عزاداری ❓کسی که در مراسم عزاداری اهل بیت(ع) نمی تواند گریه کند و اشکش هم جاری نمی شود ولی خود را به حالت گریه در می آورد (تباکی)، آیا این حالت از مصادیق دروغ و دورویی محسوب نمی‌شود؟ ✅ تباکی نسبت به کسی که محزون و ناراحت می باشد، دروغ و دورویی محسوب نمی شود. ❓ارائۀ نوحه‌ها همراه با آهنگ­‌های موزون به صورت زنده یا نوار کاست چه حکمی دارد؟                     ✅ صِرف موزون بودن، یعنی منطبق بودن بر یکی از آهنگ­‌ها و الحان موسیقی، به هیچ وجه ملاک حرمت نیست؛ بلکه ملاک لهوی بودن آن است ­که، مضل عن سبیل الله باشد؛ (لذا) اگر آهنگی­، لهوی مضل باشد، چه در نوحه و روضه باشد و چه در غیر روضه، حرام است و نوحه و روضه بودن موجب نمی‌شود که از حرمت خارج شود. 📚منبع: khamenei.ir https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «چرایی عدم حضور ایرانیان در قیام حسینی»        روز یکشنبه، ١۴٠٢/٠۵/٠١ ✍️ مناسبت روز: امروز پنجمین روز از ماه #محرم‌ الحرام است و بر اساس نظر برخی از مورخان در این روز «شَبَث بن رِبعِی» به دستور عبیدالله بن زیاد ملعون با چهار هزار نیروی سواره وارد کربلا شد؛ او یکی از شخصیت‌های بسیار بی‌ثبات در تاریخ اسلام است که بارها به لشگر خیر و دوباره به لشگر شرّ پیوسته و در واقعه کربلا نیز ابتدا به امام حسین (ع) نامه نوشته و از حضرت دعوت نموده، اما با تسلط ابن‌زیاد بر کوفه بار دیگر تغییر موضع داده و در روز عاشورا فرماندهی نیروهای پیاده سپاه عمر بن سعد را بر عهده داشت؛ همچنین در‬ روز‬ پنجم محرم، عبیداللّه‏ بن زیاد دستور داد تا ۵۰۰ نفر به فرماندهی «زجر بن قیس» بر سر راه کربلا بایستد و هر کسی را که قصد همراهی امام حسین‌(ع) را داشت به قتل برسانند؛ «زجر» نیز ابتدا از یاران حضرت علی‌(ع) در جنگ‌های جمل و صفین بود اما پس از شهادت آن حضرت، به معاویه پیوست؛ او در واقعه کربلا، رئیس پاسبانان کوفه بود و پس از آن جنایت بزرگ، سرهای شهدا را به همراه اسیران کربلا از کوفه به شام نزد یزید بن معاویه برد؛ لذا در آغاز سخن، پایداری در راه حق و عاقبت به خیری را از خداوند منان درخواست می‌نمائیم‌؛ ✍️ اما در سخن امروز نیز همانند روزهای گذشته محرم به یکی دیگر از شبهات قیام حسینی می‌پردازیم؛ ❓از جمله سؤالاتی که در رابطه با حماسه حسینی مطرح شده، این است که چرا حتی یک نفر از ايرانيان که ادعای پیروی از مکتب اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) را دارند، در قیام حسینی حضور نداشته و از یاری حضرت خودداری نموده‌اند؟ ✅ ابتدا باید عرض کنیم که اگر چه در تاریخ کربلا به تصریح از ایرانیان نام برده نشده که مثلاً بگویند این افراد ایرانی در سپاه امام حسین‌ (ع) حضور داشته‌اند، اما برخی از مورخین اشاره به حضور تعدادی از «موالیان» در بین اصحاب امام حسین (ع) در کربلا نموده‌اند که این «موالیان» از افراد غیر عرب بوده‌اند که به یکی از تیره‌ها و قبایل بزرگ عرب پیوند خورده بودند، لذا برخی، این مولیان را ایرانی‌ دانسته‌اند، منتها سند و مدرک معتبری برای اثبات آن ارائه نکرده‌اند؛ افرادی همچون: اسلم بن عمرو، رافع بن عبدالله، زاهر بن عمرو کندی، نصر بن ابی‌نیزر، فیروزان و... (اعیان الشیعة، ج‌۳، ص۴۱ و ۴۲ و ٣٠٣ و...) ✍️ اما در پاسخ به این شبهه، نکته مهم این است که بدانیم تصوری که امروز از «ایران» و «ایرانی» وجود دارد با آن دوره کاملاً متفاوت است و در آن زمان اصلاً چیزی به عنوان شیعیان ایرانی امروز، وجود نداشته‌ است! ایران در آن سال‌ها پس از جنگ و لشگرکشی اعراب و شکست سخت از آنها، تحت سلطه شدید اعراب قرار گرفته بودند و به جز شمار بسیار اندک، هنوز مشرف به اسلام نشده بودند و به همین دلیل به اعراب، جزیه پرداخت می‌کردند؛ و البته همان جمعیت اندک مسلمان شده نیز با عقاید اهل‌سنت مسلمان شده و در بین اعراب به‌عنوان شهروندان درجه دو و سه بوده‌اند تا جایی که حتی سال‌ها بعد از عاشورا و در شورش‌ بر علیه امویان نیز هنوز ایرانیان به عنوان سرباز پیاده نظام قبایل عربی در خراسان فعالیت می‌کردند و هویت اقدام سیاسی و اجتماعی مستقل نداشتند؛ لذا طبعاً انتظار برای حضور ایرانیان شیعه در ماجرای کربلا در سال ۶١ هجری قمری، انتظار بسیار نابجایی می‌باشد؛ البته در تاریخ آمده که بعد از واقعه کربلا، عده‌ای از ایرانیان که در نزدیکی آن مناطق بوده‌اند و از مظلومیت امام حسین (ع) و جنایات یزید اطلاع یافتند، در قیام مختار ثقفی (ره) برای خونخواهی از شهدای کربلا، حضور و نقش مؤثری داشتند تا آنجا که فزونی آنان در لشکر مختار و ابراهیم بن مالک اشتر و توجه این دو فرمانده به ایشان، به حدی بود که خشم اشراف عرب کوفه را برمی‌انگیخت.[دایرة ‌المعارف بزرگ اسلامی، ج۱۰، ص۵۳۲] این وضع، ادامه داشت تا این‌که در زمان قیام زید بن علی نیز بیشتر موالی عراق، ایرانیان ری، جرجان و خراسان نیز تحت تأثیر قیام وی قرار گرفتند.[همان، ص۵۳۳] در پایان این مبحث باید بدانیم که ایرانیان پس از سقوط بنی‌امیه به تدریج هویت مجدد خود را بدست آوردند و از آن دوران تمایل خود را به انقلاب حسینی به طور جدی نشان دادند؛ تا جایی که در عصر تیموریان، ده‌ها کتاب توسط اهل سنت ایران درباره قیام کربلا و حضرت سیدالشهداء (ع) نوشته شده و از همان دوره نیز کم‌کم به مکتب اهل‌بیت (ع) و مذهب تشیع متمایل شدند و مجالس عزاداری اباعبدالله در بین آن‌ها شکل گرفت‌؛ و این روند تا سال ٩٠٧ قمری ادامه داشت تا بالاخره حکومت مرکزی ایران به دست شیعیان در دوران صفویه افتاد و تا امروز پیش رفت که ایران اسلامی دارای بزرگترین مجالس حسینی در جهان است. https://eitaa.com/ROOZBARG

🏴 #روضه امشب ششمین شب از ماه محرم است که طبق سنت علمای شیعه، شب نوجوانان عاشورایی و شب روضه قاسم بن الحسن (ع) است، لذا سخن خود را با این شرح کوتاه به پایان می‌بریم: نقل است که در شب عاشورا، آنگاه که امام حسین (ع) خطبه خواندند و به یاران خود فرمودند: «فردا من و شما همه کشته خواهیم شد» حضرت قاسم (ع) پنداشتند که این افتخار از آنِ مردان و بزرگسالان است و شامل نوجوانان نمی‌شود! از این‌رو پرسیدند: «آیا من هم فردا کشته خواهم شد؟» امام با مهربانی از فرزند حدود ١٣ یا ١۴ ساله برادر پرسیدند: «فرزندم، مرگ در نزد تو چگونه است؟» و حضرت قاسم عرض کردند: «أحلى‌ مِنَ العَسَل؛ مرگ برای من در این راه، شیرین‌تر از عسل است»؛ پس امام به او مژده دادند که تو نیز از شهدای کربلا خواهی بود... ( نفس المهموم، ص۲۰۸) با سرِ نیزه تنت را چه به هم ریخته‌اند ذره ذره بدنت را چه به هم ریخته اند سنگ‌ها روی لب خشک تو جا خوش‌کردند این عقیق یمنت را چه به هم ریخته‌اند وسط معرکه‌ای رفتی و گیر افتادی سر فرصت بدنت را چه به هم ریخته‌اند ابروان تو حسینیست وچشمت حسنیست این‌حسین‌وحسنت‌را چه‌به‌هم ریخته‌اند... https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #گلبرگ_احکام مناسبت: روز ششم #محرم الحرام موضوع: #احکام_عزاداری ❓اگر زنی بخواهد از درآمد یا مال خود، برای انجام مراسم اهل بیت (ع) استفاده کند، نیاز به اجازه شوهر دارد؟ ✅ در موارد غیر نذر، اختیار با خود اوست اما در صورت حضور شوهر، نذر زن بنا بر احتياط واجب باید با اجازه او باشد. 📚منبع: khamenei.ir https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#ثمره_غفلت_خواص»        روز دوشنبه، ١۴٠٢/٠۵/٠٢ ✍️ مناسبت روز: امروز ششمین روز از ماه #محرم‌ الحرام است که طبق روال روزهای قبل در این ماه، به یکی از شبهات و سؤالات مطرح شده در رابطه حماسه حسینی می‌پردازیم؛ ❓یکی از پرسش‌هایی که همواره در طول تاریخ مطرح بوده، این است که اگر فرض کنیم که بسیاری از دعوت‌کنندگان امام به کوفه با «طمع به سکه‌های طلا و نقره» و یا از روی «ترس و وحشت» از ابن‌زیاد ملعون از یاری حضرت اباعبدالله (ع) امتناع کرده باشند؛ اما چطور ممکن است، عالمان و بزرگان شجاع شیعه در کوفه مانند سلیمان بن صُرَد خُزاعی، مُسَیَّب بن نَجَبَه، رِفاعَة بن شَدّاد، ابراهیم بن مالک اشتر و مختار ثقفی که طبق تاریخ برخی از آن‌ها بارها در راه اسلام و در لشکر امیرالمؤمنین (ع) جهاد و جانفشانی کرده‌ بودند، خودشان را به کربلا نرسانده و امام را یاری نکرده باشند؟! ✅ در پاسخ به این سؤال ابتدا باید حساب دو نفر از بزرگان شیعه یعنی «حبیب بن مظاهر» و «مسلم بن عوسجه» را از بقیه جدا کنیم که خودشان را به غافله عشق رسانده و در رکاب امام حسین (ع) به شهادت رسیدند؛ همچنین «مختار سقفی» نیز که اولین میزبان سفیر امام در کوفه بود، پس از قیام و شهادت حضرت مسلم (ع) توسط ابن زیاد دستگیر و در زمان حادثه کربلا در زندان کوفه بود و نتوانست به قافله حسینی برسد؛ ✍️ اما در رابطه با چرایی عدم حضور دیگر سران شیعه مانند سلیمان بن صُرَد در حادثه کربلا، چند احتمال مطرح شده که به‌صورت اجمالی به آن‌ها می‌پردازیم: 1️⃣ «زندانی بودن سران شیعه از قیام حضرت مسلم (ره) تا بعد از عاشورا» نخستین احتمال آن است که سلیمان و سایر بزرگان شیعه نیز مانند مختار ثقفی بعد از قیام حضرت مسلم (ع) در زندان عبیدالله بن زیاد گرفتار شده و تا بعد از عاشورا در حبس بوده باشند که این احتمال گرچه معقول به نظر می‌رسد و آن‌ها را از هر گناه و کوتاهی تبرئه می‌کند، اما در هیچ یک از منابع اصیل تاریخی تأییدی بر آن وجود ندارد؛ 2️⃣ «وجود موانع شدید امنیتی برای حضور در کربلا» دومین احتمال این است که با توجه به تدابیر شدید امنیتی از سوی ابن‌زیاد و بستن راه‌های منتهی به کربلا، سلیمان و دیگر بزرگان شیعه به هیچ نحوی نتوانستند خود را به کاروان حسینی برسانند که البته این احتمال نیز با رسیدن به موقع افرادی همچون حبیب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه به کربلا منتفی می‌شود؛ زیرا وقتی که پیرمردی مانند حبیب بتواند به کربلا برسد مسلماً امکان حضور دیگر بزرگان شیعه نیز وجود داشته است؛ 3️⃣ «عدم پیش‌بینی شهادت امام حسین (ع)» یکی دیگر از احتمالات مطرح شده این است که بزرگان شیعه در کوفه که پیش از این، شاهد صلح معاویه با امام حسن (ع) بودند، گمان می‌کردند که اختلاف امام حسین (ع) و بنی‌امیه نیز با گفت‌وگو و مصالحه حل خواهد شد و هرگز فکر نمی‌کردند که يزيد ملعون و ابن زیاد پستی و رذالت خود را به این حد برساند که حاضر شود خون فرزند رسول خدا را بر زمین بریزند! آن هم در ماهی که جنگ در آن، هم بر اساس رسوم کهن عرب و هم طبق احکام اسلامی حرام و ممنوع شمرده می‌شد؛ گرچه ظاهراً این احتمال در مقایسه با احتمال‌های دیگر، معقول‌تر به نظر می‌رسد، اما با اندکی دقت در اتفاقات قبل از حادثه کربلا، مانند حضور شخص سفاک و خون ریزی مانند «ابن زیاد» در کوفه و سخت‌گیری‌های شدید او و شهادت «میثم تَمّار»، «هانی بن عُرْوَه» و «مسلم بن عقیل» و «قیس بن مسهر»، و همچنین تجهیز سپاه چند ده هزار نفری برای رویارویی با کاروان حسینی، هر انسان عاقلی را به وقوع حادثه‌ای بزرگ و خونین آگاه می‌سازد و علی‌القاعده بیداری و تحرک فوری را از طرف خواص شیعه کوفه طلب می‌نماید؛ لذا باید این احتمال مطرح شده را نیز عذری بدتر از گناه برای بزرگان شیعه در کوفه دانست؛ 4️⃣ «بی بصیرتی، غفلت و کوتاهی و تقصیر خواص شیعه در یاری نکردن امام» با عنایت به نکات فوق‌الذکر باید بگوییم که در حقیقت، بزرگان شیعه نیز همچون دیگر مردم عهدشکن کوفه، مرعوب قدرت و دسیسه‌های ابن زیاد شده و متأسفانه عافیت‌طلبی و غفلت کرده و دست از یاری و نصرت امام زمان خود کشیدند و دچار گناهی بسیار بزرگ در تاریخ شدند که اعتراف صریح سلیمان بن صرد و دیگر سران توابین در یاری نکردن امام، و اظهار پشیمانی از اشتباه بزرگ خود در جریان کربلا و همچنین دچار شدن آن‌ها به عذاب وجدان شدید و تشکیل لشکری با عنوان «توابین» این موضوع را تأیید می‌نماید، اما دیگر حرکت و جهاد آنها اثری نداشت! چراکه غفلت آنها باعث شهادت امام حسین (ع) و یاران مظلوم ایشان شده بود که مسلماً این غفلت بزرگ، درس عبرتی برای همه شیعیان جهان، مخصوصاً خواص بی‌بصیرت است. https://eitaa.com/ROOZBARG

🏴#روضه امشب هفتمین شب از ماه #محرم الحرام است که طبق سیره علماء، منسوب به طفل شش ماهه امام، حضرت علی‌اصغر (ع) است، لذا سخن خود را با این شرح حال به پایان می‌بریم؛ در مقاتل نقل است که هنگامی که همه یاران و اصحاب امام حسین (ع) به شهادت رسیدند، ندای غریبانه امام بلند شد که: «آیا کسی هست که دشمن را از حرم پیغمبر براند و دور کند؟ آیا خداپرستی هست که از خدا بترسد و من را یاری کند؟ در این هنگام، صدای گریه و شیون اهل خیام و حضرت علی‌اصغر (ع) بلند شد، پس امام کنار خیمه آمدند تا با آن‌ها وداع کنند اما چون کودک شش ماهه خود را بغل نمودند و خواستند او را ببوسند، حرمله ملعون تیری بر گلوی کودک افکند و او را در آغوش پدر به شهادت رساند... (ارشاد شیخ مفید، ج۲، ص۱۰۸؛ و البدایه و النهایه، ج۱۱، ص۵۴۷) الا ای تیر با من قطع کردی گفتگویش را لب من برلبش بودو تو بوسیدی گلویش‌را زحلق تشنۀ او چشمۀ خون کرده‌ای جاری مهیّا کردی از خون گلو، آب وضویش را تو از خون علی، زینت به بام آسمان دادی تو مظلومیت آل محمد را نشان دادی... https://eitaa.com/ROOZBARG