✅ #گلبرگ_احکام مناسبت: روز پنجم #محرم الحرام موضوع: #احکام_عزاداری ❓کسی که در مراسم عزاداری اهل بیت(ع) نمی تواند گریه کند و اشکش هم جاری نمی شود ولی خود را به حالت گریه در می آورد (تباکی)، آیا این حالت از مصادیق دروغ و دورویی محسوب نمی‌شود؟ ✅ تباکی نسبت به کسی که محزون و ناراحت می باشد، دروغ و دورویی محسوب نمی شود. ❓ارائۀ نوحه‌ها همراه با آهنگ­‌های موزون به صورت زنده یا نوار کاست چه حکمی دارد؟                     ✅ صِرف موزون بودن، یعنی منطبق بودن بر یکی از آهنگ­‌ها و الحان موسیقی، به هیچ وجه ملاک حرمت نیست؛ بلکه ملاک لهوی بودن آن است ­که، مضل عن سبیل الله باشد؛ (لذا) اگر آهنگی­، لهوی مضل باشد، چه در نوحه و روضه باشد و چه در غیر روضه، حرام است و نوحه و روضه بودن موجب نمی‌شود که از حرمت خارج شود. 📚منبع: khamenei.ir https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «چرایی عدم حضور ایرانیان در قیام حسینی»        روز یکشنبه، ١۴٠٢/٠۵/٠١ ✍️ مناسبت روز: امروز پنجمین روز از ماه #محرم‌ الحرام است و بر اساس نظر برخی از مورخان در این روز «شَبَث بن رِبعِی» به دستور عبیدالله بن زیاد ملعون با چهار هزار نیروی سواره وارد کربلا شد؛ او یکی از شخصیت‌های بسیار بی‌ثبات در تاریخ اسلام است که بارها به لشگر خیر و دوباره به لشگر شرّ پیوسته و در واقعه کربلا نیز ابتدا به امام حسین (ع) نامه نوشته و از حضرت دعوت نموده، اما با تسلط ابن‌زیاد بر کوفه بار دیگر تغییر موضع داده و در روز عاشورا فرماندهی نیروهای پیاده سپاه عمر بن سعد را بر عهده داشت؛ همچنین در‬ روز‬ پنجم محرم، عبیداللّه‏ بن زیاد دستور داد تا ۵۰۰ نفر به فرماندهی «زجر بن قیس» بر سر راه کربلا بایستد و هر کسی را که قصد همراهی امام حسین‌(ع) را داشت به قتل برسانند؛ «زجر» نیز ابتدا از یاران حضرت علی‌(ع) در جنگ‌های جمل و صفین بود اما پس از شهادت آن حضرت، به معاویه پیوست؛ او در واقعه کربلا، رئیس پاسبانان کوفه بود و پس از آن جنایت بزرگ، سرهای شهدا را به همراه اسیران کربلا از کوفه به شام نزد یزید بن معاویه برد؛ لذا در آغاز سخن، پایداری در راه حق و عاقبت به خیری را از خداوند منان درخواست می‌نمائیم‌؛ ✍️ اما در سخن امروز نیز همانند روزهای گذشته محرم به یکی دیگر از شبهات قیام حسینی می‌پردازیم؛ ❓از جمله سؤالاتی که در رابطه با حماسه حسینی مطرح شده، این است که چرا حتی یک نفر از ايرانيان که ادعای پیروی از مکتب اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) را دارند، در قیام حسینی حضور نداشته و از یاری حضرت خودداری نموده‌اند؟ ✅ ابتدا باید عرض کنیم که اگر چه در تاریخ کربلا به تصریح از ایرانیان نام برده نشده که مثلاً بگویند این افراد ایرانی در سپاه امام حسین‌ (ع) حضور داشته‌اند، اما برخی از مورخین اشاره به حضور تعدادی از «موالیان» در بین اصحاب امام حسین (ع) در کربلا نموده‌اند که این «موالیان» از افراد غیر عرب بوده‌اند که به یکی از تیره‌ها و قبایل بزرگ عرب پیوند خورده بودند، لذا برخی، این مولیان را ایرانی‌ دانسته‌اند، منتها سند و مدرک معتبری برای اثبات آن ارائه نکرده‌اند؛ افرادی همچون: اسلم بن عمرو، رافع بن عبدالله، زاهر بن عمرو کندی، نصر بن ابی‌نیزر، فیروزان و... (اعیان الشیعة، ج‌۳، ص۴۱ و ۴۲ و ٣٠٣ و...) ✍️ اما در پاسخ به این شبهه، نکته مهم این است که بدانیم تصوری که امروز از «ایران» و «ایرانی» وجود دارد با آن دوره کاملاً متفاوت است و در آن زمان اصلاً چیزی به عنوان شیعیان ایرانی امروز، وجود نداشته‌ است! ایران در آن سال‌ها پس از جنگ و لشگرکشی اعراب و شکست سخت از آنها، تحت سلطه شدید اعراب قرار گرفته بودند و به جز شمار بسیار اندک، هنوز مشرف به اسلام نشده بودند و به همین دلیل به اعراب، جزیه پرداخت می‌کردند؛ و البته همان جمعیت اندک مسلمان شده نیز با عقاید اهل‌سنت مسلمان شده و در بین اعراب به‌عنوان شهروندان درجه دو و سه بوده‌اند تا جایی که حتی سال‌ها بعد از عاشورا و در شورش‌ بر علیه امویان نیز هنوز ایرانیان به عنوان سرباز پیاده نظام قبایل عربی در خراسان فعالیت می‌کردند و هویت اقدام سیاسی و اجتماعی مستقل نداشتند؛ لذا طبعاً انتظار برای حضور ایرانیان شیعه در ماجرای کربلا در سال ۶١ هجری قمری، انتظار بسیار نابجایی می‌باشد؛ البته در تاریخ آمده که بعد از واقعه کربلا، عده‌ای از ایرانیان که در نزدیکی آن مناطق بوده‌اند و از مظلومیت امام حسین (ع) و جنایات یزید اطلاع یافتند، در قیام مختار ثقفی (ره) برای خونخواهی از شهدای کربلا، حضور و نقش مؤثری داشتند تا آنجا که فزونی آنان در لشکر مختار و ابراهیم بن مالک اشتر و توجه این دو فرمانده به ایشان، به حدی بود که خشم اشراف عرب کوفه را برمی‌انگیخت.[دایرة ‌المعارف بزرگ اسلامی، ج۱۰، ص۵۳۲] این وضع، ادامه داشت تا این‌که در زمان قیام زید بن علی نیز بیشتر موالی عراق، ایرانیان ری، جرجان و خراسان نیز تحت تأثیر قیام وی قرار گرفتند.[همان، ص۵۳۳] در پایان این مبحث باید بدانیم که ایرانیان پس از سقوط بنی‌امیه به تدریج هویت مجدد خود را بدست آوردند و از آن دوران تمایل خود را به انقلاب حسینی به طور جدی نشان دادند؛ تا جایی که در عصر تیموریان، ده‌ها کتاب توسط اهل سنت ایران درباره قیام کربلا و حضرت سیدالشهداء (ع) نوشته شده و از همان دوره نیز کم‌کم به مکتب اهل‌بیت (ع) و مذهب تشیع متمایل شدند و مجالس عزاداری اباعبدالله در بین آن‌ها شکل گرفت‌؛ و این روند تا سال ٩٠٧ قمری ادامه داشت تا بالاخره حکومت مرکزی ایران به دست شیعیان در دوران صفویه افتاد و تا امروز پیش رفت که ایران اسلامی دارای بزرگترین مجالس حسینی در جهان است. https://eitaa.com/ROOZBARG

🏴 #روضه امشب ششمین شب از ماه محرم است که طبق سنت علمای شیعه، شب نوجوانان عاشورایی و شب روضه قاسم بن الحسن (ع) است، لذا سخن خود را با این شرح کوتاه به پایان می‌بریم: نقل است که در شب عاشورا، آنگاه که امام حسین (ع) خطبه خواندند و به یاران خود فرمودند: «فردا من و شما همه کشته خواهیم شد» حضرت قاسم (ع) پنداشتند که این افتخار از آنِ مردان و بزرگسالان است و شامل نوجوانان نمی‌شود! از این‌رو پرسیدند: «آیا من هم فردا کشته خواهم شد؟» امام با مهربانی از فرزند حدود ١٣ یا ١۴ ساله برادر پرسیدند: «فرزندم، مرگ در نزد تو چگونه است؟» و حضرت قاسم عرض کردند: «أحلى‌ مِنَ العَسَل؛ مرگ برای من در این راه، شیرین‌تر از عسل است»؛ پس امام به او مژده دادند که تو نیز از شهدای کربلا خواهی بود... ( نفس المهموم، ص۲۰۸) با سرِ نیزه تنت را چه به هم ریخته‌اند ذره ذره بدنت را چه به هم ریخته اند سنگ‌ها روی لب خشک تو جا خوش‌کردند این عقیق یمنت را چه به هم ریخته‌اند وسط معرکه‌ای رفتی و گیر افتادی سر فرصت بدنت را چه به هم ریخته‌اند ابروان تو حسینیست وچشمت حسنیست این‌حسین‌وحسنت‌را چه‌به‌هم ریخته‌اند... https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #گلبرگ_احکام مناسبت: روز ششم #محرم الحرام موضوع: #احکام_عزاداری ❓اگر زنی بخواهد از درآمد یا مال خود، برای انجام مراسم اهل بیت (ع) استفاده کند، نیاز به اجازه شوهر دارد؟ ✅ در موارد غیر نذر، اختیار با خود اوست اما در صورت حضور شوهر، نذر زن بنا بر احتياط واجب باید با اجازه او باشد. 📚منبع: khamenei.ir https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#ثمره_غفلت_خواص»        روز دوشنبه، ١۴٠٢/٠۵/٠٢ ✍️ مناسبت روز: امروز ششمین روز از ماه #محرم‌ الحرام است که طبق روال روزهای قبل در این ماه، به یکی از شبهات و سؤالات مطرح شده در رابطه حماسه حسینی می‌پردازیم؛ ❓یکی از پرسش‌هایی که همواره در طول تاریخ مطرح بوده، این است که اگر فرض کنیم که بسیاری از دعوت‌کنندگان امام به کوفه با «طمع به سکه‌های طلا و نقره» و یا از روی «ترس و وحشت» از ابن‌زیاد ملعون از یاری حضرت اباعبدالله (ع) امتناع کرده باشند؛ اما چطور ممکن است، عالمان و بزرگان شجاع شیعه در کوفه مانند سلیمان بن صُرَد خُزاعی، مُسَیَّب بن نَجَبَه، رِفاعَة بن شَدّاد، ابراهیم بن مالک اشتر و مختار ثقفی که طبق تاریخ برخی از آن‌ها بارها در راه اسلام و در لشکر امیرالمؤمنین (ع) جهاد و جانفشانی کرده‌ بودند، خودشان را به کربلا نرسانده و امام را یاری نکرده باشند؟! ✅ در پاسخ به این سؤال ابتدا باید حساب دو نفر از بزرگان شیعه یعنی «حبیب بن مظاهر» و «مسلم بن عوسجه» را از بقیه جدا کنیم که خودشان را به غافله عشق رسانده و در رکاب امام حسین (ع) به شهادت رسیدند؛ همچنین «مختار سقفی» نیز که اولین میزبان سفیر امام در کوفه بود، پس از قیام و شهادت حضرت مسلم (ع) توسط ابن زیاد دستگیر و در زمان حادثه کربلا در زندان کوفه بود و نتوانست به قافله حسینی برسد؛ ✍️ اما در رابطه با چرایی عدم حضور دیگر سران شیعه مانند سلیمان بن صُرَد در حادثه کربلا، چند احتمال مطرح شده که به‌صورت اجمالی به آن‌ها می‌پردازیم: 1️⃣ «زندانی بودن سران شیعه از قیام حضرت مسلم (ره) تا بعد از عاشورا» نخستین احتمال آن است که سلیمان و سایر بزرگان شیعه نیز مانند مختار ثقفی بعد از قیام حضرت مسلم (ع) در زندان عبیدالله بن زیاد گرفتار شده و تا بعد از عاشورا در حبس بوده باشند که این احتمال گرچه معقول به نظر می‌رسد و آن‌ها را از هر گناه و کوتاهی تبرئه می‌کند، اما در هیچ یک از منابع اصیل تاریخی تأییدی بر آن وجود ندارد؛ 2️⃣ «وجود موانع شدید امنیتی برای حضور در کربلا» دومین احتمال این است که با توجه به تدابیر شدید امنیتی از سوی ابن‌زیاد و بستن راه‌های منتهی به کربلا، سلیمان و دیگر بزرگان شیعه به هیچ نحوی نتوانستند خود را به کاروان حسینی برسانند که البته این احتمال نیز با رسیدن به موقع افرادی همچون حبیب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه به کربلا منتفی می‌شود؛ زیرا وقتی که پیرمردی مانند حبیب بتواند به کربلا برسد مسلماً امکان حضور دیگر بزرگان شیعه نیز وجود داشته است؛ 3️⃣ «عدم پیش‌بینی شهادت امام حسین (ع)» یکی دیگر از احتمالات مطرح شده این است که بزرگان شیعه در کوفه که پیش از این، شاهد صلح معاویه با امام حسن (ع) بودند، گمان می‌کردند که اختلاف امام حسین (ع) و بنی‌امیه نیز با گفت‌وگو و مصالحه حل خواهد شد و هرگز فکر نمی‌کردند که يزيد ملعون و ابن زیاد پستی و رذالت خود را به این حد برساند که حاضر شود خون فرزند رسول خدا را بر زمین بریزند! آن هم در ماهی که جنگ در آن، هم بر اساس رسوم کهن عرب و هم طبق احکام اسلامی حرام و ممنوع شمرده می‌شد؛ گرچه ظاهراً این احتمال در مقایسه با احتمال‌های دیگر، معقول‌تر به نظر می‌رسد، اما با اندکی دقت در اتفاقات قبل از حادثه کربلا، مانند حضور شخص سفاک و خون ریزی مانند «ابن زیاد» در کوفه و سخت‌گیری‌های شدید او و شهادت «میثم تَمّار»، «هانی بن عُرْوَه» و «مسلم بن عقیل» و «قیس بن مسهر»، و همچنین تجهیز سپاه چند ده هزار نفری برای رویارویی با کاروان حسینی، هر انسان عاقلی را به وقوع حادثه‌ای بزرگ و خونین آگاه می‌سازد و علی‌القاعده بیداری و تحرک فوری را از طرف خواص شیعه کوفه طلب می‌نماید؛ لذا باید این احتمال مطرح شده را نیز عذری بدتر از گناه برای بزرگان شیعه در کوفه دانست؛ 4️⃣ «بی بصیرتی، غفلت و کوتاهی و تقصیر خواص شیعه در یاری نکردن امام» با عنایت به نکات فوق‌الذکر باید بگوییم که در حقیقت، بزرگان شیعه نیز همچون دیگر مردم عهدشکن کوفه، مرعوب قدرت و دسیسه‌های ابن زیاد شده و متأسفانه عافیت‌طلبی و غفلت کرده و دست از یاری و نصرت امام زمان خود کشیدند و دچار گناهی بسیار بزرگ در تاریخ شدند که اعتراف صریح سلیمان بن صرد و دیگر سران توابین در یاری نکردن امام، و اظهار پشیمانی از اشتباه بزرگ خود در جریان کربلا و همچنین دچار شدن آن‌ها به عذاب وجدان شدید و تشکیل لشکری با عنوان «توابین» این موضوع را تأیید می‌نماید، اما دیگر حرکت و جهاد آنها اثری نداشت! چراکه غفلت آنها باعث شهادت امام حسین (ع) و یاران مظلوم ایشان شده بود که مسلماً این غفلت بزرگ، درس عبرتی برای همه شیعیان جهان، مخصوصاً خواص بی‌بصیرت است. https://eitaa.com/ROOZBARG

🏴#روضه امشب هفتمین شب از ماه #محرم الحرام است که طبق سیره علماء، منسوب به طفل شش ماهه امام، حضرت علی‌اصغر (ع) است، لذا سخن خود را با این شرح حال به پایان می‌بریم؛ در مقاتل نقل است که هنگامی که همه یاران و اصحاب امام حسین (ع) به شهادت رسیدند، ندای غریبانه امام بلند شد که: «آیا کسی هست که دشمن را از حرم پیغمبر براند و دور کند؟ آیا خداپرستی هست که از خدا بترسد و من را یاری کند؟ در این هنگام، صدای گریه و شیون اهل خیام و حضرت علی‌اصغر (ع) بلند شد، پس امام کنار خیمه آمدند تا با آن‌ها وداع کنند اما چون کودک شش ماهه خود را بغل نمودند و خواستند او را ببوسند، حرمله ملعون تیری بر گلوی کودک افکند و او را در آغوش پدر به شهادت رساند... (ارشاد شیخ مفید، ج۲، ص۱۰۸؛ و البدایه و النهایه، ج۱۱، ص۵۴۷) الا ای تیر با من قطع کردی گفتگویش را لب من برلبش بودو تو بوسیدی گلویش‌را زحلق تشنۀ او چشمۀ خون کرده‌ای جاری مهیّا کردی از خون گلو، آب وضویش را تو از خون علی، زینت به بام آسمان دادی تو مظلومیت آل محمد را نشان دادی... https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #گلبرگ_احکام مناسبت: روز هفتم #محرم الحرام موضوع: #احکام_عزاداری ❓روی برخی از پيراهن‌های عزاداری، نام مبارک ائمه اطهار (ع) چاپ شده؛ لطفاً بفرمائید لمس این اسامی موقع سينه‌زنی وغيره، بدون وضو چه حكمی دارد؟ ✅ آيات عظام مكارم، صافی، سبحانی، بهجت، مظاهری و امام خمینی: كسى كه وضو ندارد، بنابر احتياط واجب، حرام است که اسم مبارک ائمه (علیهم‌السلام) را لمس نماید؛ ✅ آيات عظام سيستانی، تبریزی، نوری، وحید، شبیری، فاضل و امام خامنه‌ای: مستحب است که اسم مبارک ائمه (علیهم‌ السلام) را بدون وضو لمس نکنیم؛ اما اگه هم انجام بشود، گناه نکرده‌ایم. ⬅️ تذکر: لمس اسامی فرزندان اهل‌بیت، غیر از چهارده معصوم، مثل «یا علی اکبر»، «یا علی اصغر»، «یا ابوالفضل»، بدون وضو اشکال ندارد. 📚 توضيح‌المسائل مراجع، م۳۱۹؛ و اجوبة‌الاستفتائات امام خامنه‌ای (مدظله‌العالی) س۱۶۴. https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «از #آب هم مضايقه کردند، کوفیان!»        روز سه‌شنبه، ١۴٠٢/٠۵/٠٣ ✍️ مناسبت روز: امروز هفتمین روز از ماه #محرم الحرام است که مورخین آورده‌اند که در چنین روزی عبيداللَّه بن زياد ملعون دستور داد که بين کاروان حسینی و آب حايل شوند، تا امام و یارانشان قطره‌اى از آب فرات ننوشتند و عمر بن سعد ملعون نیز به مجرد دريافت اين دستور، پانصد نیرو جنگی را مأمور مراقبت از شریعه فرات نمود و آب را به روى امام و ياران و زنان و كودكان آن حضرت بست! [زادالمعاد، ص٣٨٩؛ و انساب‌الاشراف، ج٣، ص١٨٠]؛ «از آب هم مضايقه كردندكوفيان خوش داشتند حرمت مهمان كربلا» ✍️ اما یکی از شبهاتی که اصولاً برای تطهیر يزيد و یزیدیان، و سست کردن عقاید شیعیان و محبین اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) در مورد واقعه کربلا مطرح می‌شود در مورد همین موضوع، یعنی بسته شدن آب بر روی #کاروان_حسینی و تشنگی آنها در روز #عاشورا است که البته هر بار هم به صورتی آن را مطرح می‌کنند: ❓یکبار می‌گویند که اصلاً کربلا بیابان نبوده، و مگر می‌شود منطقه‌ای در کنار رود بزرگ فرات به صورت بیابانی باشد؟ ❓بار دیگر می‌گویند طول رودخانه فرات بسیار زیاد بوده، پس چطور سپاه یزید می‌توانسته طول این رودخانه عظیم را ببندد؟ ❓و در مرتبه دیگر می‌گویند حالا فرض کنیم آنها راه را بسته‌اند، اما چرا امام چاه نکندند و یا از شیر شتران استفاده ننمودند؟ ❓و چرا اگر آب نبوده، طبق روایات شیعه، امام و اصحاب ایشان در شب عاشورا غسل شهادت کرده‌اند؟ ✅ برای پاسخ به این شبهات نکاتی را تقدیم می‌نمائیم: 1️⃣ اولاً موضوع بستن آب و تشنگى امام حسين (ع) و اصحابشان در كربلا، تنها در کتب شیعه نیامده بلکه مورخین بزرگ اهل سنت مانند «طبری» این موضوع را تأیید نموده‌اند، لذا این موضوع قابل کتمان نیست؛ (تاريخ طبری، ج٧، ص٢٩۶٣ به بعد) 2️⃣ ثانیاً طبق نظر جغرافی‌دانان، موقعیت جغرافیایی کربلا در آن زمان با حال حاضر و حتی چند قرن قبل، قابل مقایسه نیست! چراکه طوفان‌های شن و حوادث طبیعی در طول هزار و چند صد سال، این منطقه را به کلی تغییر داده و شاهد این ادعا نیز قبر مطهر امام حسین و حضرت عباس (ع) است که بسیار پایین‌تر از این چیزی است که ما می‌بینیم! این نهر علقمه هم که امروز مشاهده می‌کنیم، در قرن هفتم توسط ابن علقمی وزیر شیعه مستعصم عباسی برای آب‌رسانی به شهر کربلا احداث شده، مگرنه رودخانه فرات حدود ١۵ کیلومتر با این منطقه فاصله دارد لذا این که می‌گویند امام و یارانشان در کنار رودخانه فرات و نهر علقمه بوده‌اند اصلاً صحیح نیست؛ البته این که شعبه‌ی کوچکی از فرات از نزدیکی آن منطقه می‌گذشته که حضرت عباس (ع) هم در نزدیکی آن به شهادت رسیده‌اند، حقیقت دارد، ولی دلیل نمی‌شود که بگویند این منطقه جلگه‌ای بوده است؛ و همچنین این موضوع اثبات می‌کند که به راحتی دشمن می‌توانسته این شریعه کوچک را مسدود نماید؛ و البته نباید فراموش کنیم که تعداد یاران امام کمتر از صد نفر و تعداد لشگریان ابن سعد بیش از سی هزار نفر بوده‌ است لذا به راحتی می‌توانستند از دسترسی کاروان حسینی به آب جلوگیری نمایند؛ 3️⃣ ثالثاً در کتب تاریخی آمده که امام برای تهیه آب از روز هفتم محرم، اقدامات مختلفی انجام دادند، مانند حمله دسته جمعی اصحاب به نگهبانان شریعه و آوردن آب؛ حفر چاه و حتماً استفاده از شیر شتران که البته در تاریخ به آن اشاره نشده‌ است؛ لذا طبق آنچه نوشته شده، امام به هر صورت ممکن از تشنگی اهل‌بیت تا صبح عاشورا و شروع درگیری جلوگیری نموده‌اند؛ البته از ظواهر نقل‌ها برمی‌آید که آب چاه در آن منطقه که در نزدیکی دریاچه بزرگ نمک است، اصلاً قابل شرب نبوده لذا امام و اصحاب برای وضو و غسل و سایر موارد از آن استفاده نموده‌اند، اگرچه در همین نقل‌ها آمده که وقتی لشگر عمر سعد از این جریان مطلع شدند به همین چاه نیز هجوم آوردند و آن را پر کردند؛ و همچنین با عنایت به اینکه اکثر کاروان امام با اسب بودند لذا مسلماً وجود چند شتر محدود که معلوم نیست چندتا از آنها هم شیرده بوده‌اند نمی‌توانسته تشنگی حدود ٢٠٠ نفر مرد و زن و کودک در کاروان حسینی را در روز عاشورا برطرف نماید؛ بر این اساس آنچه که مسلم است، تشنگی اهل‌بیت مربوط به روز عاشورا است که زنان و کودکان در خیمه‌ها زیر آفتاب گرم عراق بوده‌اند، و مردان نیز همه زره پوشیده و مسلح و در حال جنگیدن بودند و به هیچ وجه هم تهیه آب از شریعه فرات ممکن نبوده، در نتیجه تشنگی بر کاروان حسینی غالب شده و طبق روایات بالاخره هم امام و یاران فداکار ایشان با لب تشنه به شهادت رسیدند. 📚 برگرفته از مصاحبه اختصاصی دکتر محمدحسین رجبی دوانی (مورخ و پژوهشگر تاریخ اسلام) با تبیان در تاریخ ١٣٩۵/٠٧/١٧ https://eitaa.com/ROOZBARG

🏴 #روضه امشب هشتمین شب محرم و منسوب به حضرت #علی‌اکبر (ع)، فرزند ارشد حضرت سیدالشهداء (ع) است که از نظر ظاهر، و خلق‌ و خو شبیه‌ترین مردم به پیامبر خدا (ص) بوده‌اند؛ به طوری که در روایات آمده هر وقت اهل‌ بیت، مشتاق دیدار حضرت رسول (ص) می‌شدند، به ایشان می‌نگریستند؛ [مقتل‌ الحسین خوارزمی، ج۲، ص۳۴] حضرت علی‌اکبر نخستین فرد از بنی‌هاشم است که در روز عاشورا نزد پدر گرامى‌‌‏شان آمده و اذن میدان طلبیدند؛ امام حسین (ع) نیز بى‌درنگ اجازه دادند، اما در زمان رفتن ایشان به میدان، امام به قامت رعنای فرزند عزیزتر از جانشان نگریسته و باران اشک از دیدگانشان فرو ریخت... مرحوم شیخ حر عاملی (ره) نوشته که پس از مدتی حضرت ابی‌عبدالله (ع) صدایِ علی اکبر را شنیدند و با عجله خودشان را بالای سر او رساندند و چون او را در آن حال و وضعیت دیدند، رنگ از رخسار امام پرید و از اسب پیاده شدند اما در اولین قدم به زمین خوردند و دیگر توان ایستادن نداشتند... تا جایی که شیخ جعفر شوشتری (ره) می‌فرماید نگویید شبِ علی اکبر، بلکه بگویید شب جان دادن حسین (ع).. چراکه اگر زینب نیامده بود، چه‌بسا که امام همان‌جا جان می‌دادند... من چگونه سوی خیمه خبرت را ببرم خبــر ریختن بال و پرت را ببرم واژه‌های بدنت سخت به‌هم ریخته است سینه‌ات یا جگرت یا که سرت را ببرم مثل مادر وسط کوچه گرفتار شدی تن پامال شده در گذرت را ببرم اِرباً اِرباتر ازاین قامت تو، قلب من است چون‌که باید بدن مختصرت را ببرم... https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #گلبرگ_احکام مناسبت: روز هشتم #محرم الحرام موضوع: #احکام_عزاداری ❓در بعضی از هیأت‌های مذهبی مصیبت‌هایی خوانده می‌شود که مستند به مقتل معتبری نیست و از هیچ عالم یا مرجعی هم شنیده نشده است... سؤال من این است که آیا نقل این وقایع صحیح است یا خیر؟ و در صورتی که صحیح نباشد، تکلیف شنوندگان چیست؟ ✅ نقل مطالب به‌ صورت مزبور بدون این‌که مستند به روایتی باشد و یا در تاریخ ثابت شده باشد، وجه شرعی ندارد، مگر آن‌که نقل آن به عنوان بیان حال به حسب برداشت متکلّم بوده و علم به خلاف بودن آن، نداشته باشد و تکلیف شنوندگان نهی از منکر است به شرطی که موضوع و شرایط آن نزد آنان ثابت شده باشد. ❓آیا بیان زبان حال در مداحی ها و روضه ها بصورت اشعار و نثر در مورد اهل بیت علیهم السلام جایز است؟ ✅ اگر معلوم باشد که زبان حال را بیان می کند و مناسب با شأن اهل بیت (ع) باشد، مانع ندارد. 📚منبع: khamenei.ir https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#هَیهَاتَ_مِنَّا_الذِّلَّة»        روز چهارشنبه، ١۴٠٢/٠۵/٠۴ ✍️ مناسبت روز: امروز هشتمین روز از ماه #محرم الحرام است که در تاریخ آمده که در چنین روزی لشکر عمر بن سعد از سی هزار نفر فراتر رفته بود و آب همچنان بر امام و یاران ایشان بسته و در خیمه‌های حسینی قحطی آب بود، در این زمان دیداری بین امام حسین (ع) و عمر بن سعد برگزار شد که امام به او نهیب زدند و او را امر به معروف و نهی از منکر نموده و دعوت به حق کردند؛ البته درباره زمان این ملاقات اقوال مختلفی وجود دارد؛ اما آنچه درست به نظر می‌رسد این است که دیدار پیش از آمدن شمر در روز نهم به کربلا بوده است؛ زیرا طبق نقل مشهور، او در مجلس ابن‌زیاد افشا کرده که عمر بن سعد، شب‌ها بین دو لشکر با حسین بن علی (ع) دیدار می‌کند! [تاریخ طبری، ج۵، ص۴۱۴] در محتوای این دیدار نیز اقوال مختلفی نقل شده که همین موضوع متأسفانه موجب سوءاستفاده برخی از افراد و مخصوصاً سیاستمداران طرفدار مذاکره با استکبار قرار گرفته است؛ به‌گونه‌ای که سعی کرده‌اند گفتمان "هیهات من الذله" امام حسين (ع) را به گفتمان "مذاکره و سازش" با دشمن تبدیل نمایند و سپس طوری وانمود کنند که گویی امام حسین (ع) بعد از سرباز زدن از بیعت با یزید، در کربلا به اشتباه خویش آگاه شده‌اند و از این‌رو پس از مذاکره با عمرسعد، حاضر به دست دادن و بیعت با یزید شدند که به نظر می‌رسد این تحریف بزرگ از همه‌ی تحریفات و شبهات دیگر واقعه کربلا خطرناک‌تر است چراکه خط بطلانی بر تمامی اهداف قیام بزرگ عاشورا می‌کشد! ✅ در پاسخ به این ادعا، باید عرض کنیم که هر چند در اصل این ملاقات شکی نیست و در منابع تاریخی شیعه و اهل‌سنت آمده، اما از آنجا که این ملاقات خصوصی بوده و کسی سخنان آنها را مستقیماً نشنیده است: «فَانكَشَفنا عَنهُما بِحَيثُ لا نَسمَعُ أصواتَهُما ولا كَلامَهُما» لذا براساس افواه اصحاب، دو قول کاملاً متفاوت درباره این دیدار وجود دارد که یکی از اقوال ظاهراً از جانب سپاه امام منتشر شده و قول دیگر از جانب شخص عمرسعد در نامه به ابن زیاد ملعون منشر گردیده است؛ ⬅️ در قول اول، ابن اعثم كوفی نقل می‌كند كه امام حسین(ع) با ابن سعد بین دو اردوگاه ملاقات كردند و حضرت به او نهیب زدند که: "وای بر تو" ای پسر سعد! آیا از خداوندی كه بازگشت تو به سوی اوست نمی‌ترسی كه می‌خواهی با من بجنگی؟ در حالی كه می‌دانی من پسر كیستم! اینان را رها كن و به من بپیوند، من تو را به درگاه خداوند نزدیك می‌كنم؛ پس ابن سعد بهانه‌های مختلفی آورد و امام تمامی بهانه‌های او را جواب دادند، ولی متأسفانه عمر سعد (که عشق حکومت بر «ری» او را کور کرده بود، دعوت امام را نپذیرفت و) بازگشت؛ امام نیز او را نفرین نمودند. (الفتوح، ج٢، ص١۴٧) ⬅️ اما نقل دوم، متن نامه عمر بن سعد به ابن زیاد پس از این ملاقات است که در آن اظهار خوشحالی کرده که غائله به صلح پایان یافت و ادعا نموده که امام از مواضع قبلی خود عقب نشینی کرده و فرموده‌اند که «يكى از سه پيشنهاد مرا بپذيريد: يا به همان جايى كه از آن جا آمده‌ام، باز گردم؛ يا دستم را در دست يزيد بن معاويه بگذارم تا ميان من و خود حكم كند؛ و يا مرا به هر يك از مرزهاى مسلمانان كه مى‌خواهيد، بفرستيد و من هم مانند يكى از ساكنان همان‌جا مى‌شوم و با همان وظايف و حقوق زندگی می‌کنم» (تاریخ الطبری، ج ۵، ص ۴١٣؛ و ارشاد شیخ مفید،ج٢، ص٨٧) ✍️ البته هر چند که قول صحیح کاملاً هویداست اما توجه شما را به دو نکته جلب می‌نمائیم: 1️⃣ اولاً چگونه می‌توان به قول «عمربن سعد» جنایتکار که قاتل امام است و حتی علمای بزرگ اهل‌سنت هم او را «ثقه» و قابل اطمینان نمی‌دانند، اعتماد کرد! لذا به نظر می‌رسد این بسته پیشنهادی از اکاذیب و ساخته‌های عمربن سعد بوده تا به قول معروف با جمع «خدا و خرما» بتواند هم از جنگ با امام (ع) و از دست دادن آخرتش پرهیز نماید، و هم به حکومت ری و مطامع دنیایش برسد؛ و البته با شایعه‌پراکنی و خبرسازی درباره این ملاقات و ایجاد یک جنگ روانی و تبلیغاتی، به ایجاد شکّ، تضعیف روحیه، و سست کردن عزم راسخ امام و اصحاب حضرت در مبارزه و پیکار با جبهه نفاق و کفر و فساد یعنی بنی‌امیه بپردازد و به دروغ عقب‌نشینی و سازشکاری امام حسین (ع) را به طرفداران و پیروان آن امام همام القاء نماید؛ 2️⃣ ثانیاً امام قبل و بعد از این ملاقات خصوصی، هدف و مشی خود را کاملاً تبیین نموده‌اند لذا با نیم نگاهی به سیره گفتاری و رفتاری حضرت می‌توان دریافت که ادعای عمرسعد کاملاً کذب است‌‌؛

✅ سخنانی از امام حسین (ع) مانند: 🔹 سخن حضرت با ولیدبن عُتْبَه، حاکم مدینه: «یزید مردی فاسق، شرابخوار، قاتل نفس محترم و آشکار کننده فسق و فجور است، مانند من با مثل یزید بیعت نمی‌کند...» (الفتوح، ج۵، ص۴۱۴)؛ 🔹 پاسخ قاطع امام به مروان در مدینه که ایشان را به بیعت با یزید امر کرده بود: «إنّا لله و إنّا إلیه راجعون! باید با اسلام خداحافظی کرد آن هنگام که امّت مسلمان به سرپرستی چون یزید گرفتار شود... از رسول خدا شنیدم که فرمودند: «خلافت بر خاندان ابوسفیان حرام است...» (الفتوح، ج۵، ص۱۷)؛ 🔹 سخن امام به محمّد حنفیه در مدینه: «ای برادرم! به خدا سوگند! اگر در دنیا هیچ پناهگاهی نباشد، باز هم هرگز با یزیدبن معاویه بیعت نمی‌کنم...» (الفتوح،ج۵،ص۲۱)؛ 🔹 و سخنان آتشین امام در کربلا و روز عاشورا: «آگاه باشید! که زنازاده فرزند زنازاده، مرا میان شمشیر کشیده، و در خواری و ذلت، مخیّر کرده است! و چه دور است از من، گزینش ذلّت و خفّت: هَیهَاتَ مِنَّا الذِّلَّة» (الاحتجاج، ج۲، ص۳۰۰) ✍️ و بالاخره سخن خود را با کلام گهربار رهبر فرزانه انقلاب به پایان می‌بریم و مثل همیشه قضاوت را به شما واگذار می‌نمائیم؛ «یک عدّه‌ در مسئله‌ی مذاکره، سهل‌انگاری و سهل‌اندیشی می‌کنند، مطلب را درست نمی‌فهمند...عمق مسائل را نمی‌فهمند! وقتی صحبت مذاکره می‌شود، می‌گویند آقا شما چرا با مذاکره‌ی با آمریکا مخالفت می‌کنید؟ (خب امیرالمؤمنین و امام حسین (ع) هم مذاکره کردند) خب این‌ها نشان‌دهنده‌ی سهل‌اندیشی است! نشان‌دهنده‌ی نرسیدن به عمق مسئله است! این‌جور نمی‌شود مسائل کشور را تحلیل کرد؛ با این نگاه عامیانه و ساده‌اندیشانه نمی‌شود به مصالح کشور رسید... امیرالمؤمنین(ع) که با زبیر، یا امام حسین(ع) که با ابن‌سعد حرف می‌زنند، آنها را نصیحت می‌کنند؛ بحث مذاکره‌ی به معنای امروزی نیست! مذاکره‌ی امروزی یعنی معامله، یعنی یک چیزی بده، یک چیزی بگیر... تاریخ را این‌جور می‌فهمید؟ زندگی ائمّه را این‌جور تحلیل می‌کنید؟ امام حسین رفت نهیب زد، نصیحت کرد و گفت از خدا بترس...» (۱۳۹۴/۰۷/۱۵) 🏴 #روضه: اما امشب نهمین شب از ماه محرم‌الحرام یا #شب_تاسوعا است که شیعیان آن را مختص به قمر بنی‌هاشم، علمدار کربلا و بزرگ‌ترین یار و یاور امام حسین (ع) می‌دانند، لذا سخن خود را با این شرح حال به پایان می‌بریم؛ مرحوم مجلسی (ره) روایت کرده: آن‌گاه که عباس (ع) تنهایی امام خود را مشاهده نمود، نزد ایشان آمد و اجازه میدان خواست؛ امام فرمودند: تو پرچمدار من هستی و اگر بروی سپاه از هم پاشیده می‌شود؛ پس عرضه داشت: مولای من، سینه‌ام تنگ شده و از زندگی سیر شده‌ام و می‌خواهم از این منافقین، انتقام سخت بگیرم؛ امام فرمودند: پس مقداری آب برای این کودکان تهیه نما؛ عباس (ع) بی‌درنگ مشک را برداشت و بر اسب سوار شد و راهی فرات گردید، و بعد از جنگی نمایان، وارد شریعه فرات شده و مشک را پر از آب کرد؛ اما دشمن راه را بر او بست و ابتدا دست راست و چپ حضرت را قطع نمود و سپس به مشک و سینه و چشم مبارک قمر بنی هاشم تیر زده و عمود آهنین بر فرق حضرت فرود آوردند و بالاخره پورحیدر را از اسب واژگون نمودند؛ در اینجا حضرت، برادر را صدا زدند: «ای برادر، برادرت را دریاب» [بحارالانوار، ج۴۵، ص۴۰-۴۱]؛ پس امام حسین (ع) بی‌درنگ به طرف برادر رفتند و چون عباس (ع) را در کنار شریعه فرات با آن وضعیت بر زمین دیدند، به شدت گریسته و با حالت انکسار فرمودند: «الْآنَ انْکَسَرَ ظَهْرِي وَ قَلَّتْ‌ حِيلَتِی؛ اکنون کمرم شکست و رشتهٔ تدبیرم گسسته شد» [مقتل الحسین خوارزمی، ج۲، ص۳۴] «و سَیعلَمُ الّذینَ ظَلَموا أَی مَنقَلَبٍ ینقَلِبونَ» https://eitaa.com/ROOZBARG