به چشم کم منگر جسم خاکسار مرا که این غبار به دامان یار نزدیک است #صائب_تبریزی

به آفتاب رسید از کنار گل شبنم به وصل، دیده شب زنده دار نزدیک است #صائب_تبریزی

پوشیدن نظر ز جهان عین‌ حکمت است قطع نظر ز خلق کمال بصیرت است #صائب_تبریزی

چشمی که باز کردن آن بِه ز بستن است در عالم مشاهده آن چشم عبرت است #صائب_تبریزی

بینایی نظر به مقامی نمی رسد دارالامان مردم آگاه، حیرات است #صائب_تبریزی

بی پاسِ شرع، وضع جهان مستقیم نیست قانون حفظ صحّت عالم، شریعت است #صائب_تبریزی

رزقش رسد ز عالم بالا به پای خویش صائب کسی که همچو صدف پاک طینت است #صائب_تبریزی

تأمل رتبه‌ی افکار پیدا می‌کند بیدل به خاموشی نفس‌ها سوخت مریم ‌تا #مسیحا شد #بیدل_دهلوی @SAEB_TABRIZ

تا نبندی ز سخن لب، نشود دل گویا نطق #عیسی ثمر روزه مریم باشد #صائب_تبریزی @SAEB_TABRIZ

آدم و نوح و خلیل و موسی و #عیسی آمده مجموع در ظلال محمد #سعدی @SAEB_TABRIZ

استفاده صائب تبریزی از سنایی غزنوی استفاده از مضمون روزه سکوت حضرت مریم و نطق حضرت عیسی در مهد امروز قصاید دیوان سنایی را مطالعه می کردم که به این ابیات رسیدم : تا زبانت خمُش نشد از قول ندهد بار نطقت ایزد بار تا از اول خمُش نشد مریم در نیامد مسیح در گفتار #سنایی_غزنوی همین مضمون را صائب تبریزی در یکی از غزلیاتش به این صورت آورده است: تا نبندی ز سخن لب ، نشود دل گویا نطق عیسی ثمر روزه مریم باشد #صائب_تبریزی تفاوت مدعا مثل در این دو سبک ادبی کاملا مشهود است سنایی خودش را مقید نمیکند به این که مدعا و مثل را در یک بیت بیاورد بلکه در یک بیت مدعا را می آورد(تا زبانت نشد خمُش از قول ....) و در بیت بعدی مثل را (تا از اول خمُش نشد مریم ...) اما صائب و همه شاعران سبک هندی غالبا تلاششان این است که مدعا و مثل را در یک بیت بیاورند آن هم به این صورت که یک مصراع مدعا(تا نبندی ز سخن لب ، نشود دل گویا) و در مصراع دیگر مثل(نطق عیسی ثمر روزه مریم باشد) یا بالعکس این یکی از تفاوت هایی است که صنایع در سبک های مختلف دارند ظاهرا یکی از دلایل شیرین تر بودن مدعا مثل های سبک هندی همین است که در یک بیت است و به صورت مرتب ، به گونه ای که میشود بین دو مصراع علامت تساوی گذاشت(=) 📝علی مقدم @ASI_khorasani

درین بساط، به جز شربت شهادت نیست میی که تلخی مرگ از گلو تواند شست #صائب_تبریزی