در من زنی در کسوتِ تصنیفِ لالایی جغرافیای سینه‌اش، یک دشتِ لیلایی مجنون صفت، در نقش بند خویش آواره است در مختصات عرضِ حیرت، طولِ شیدایی مادر که شاعر پیشه باشد شعر می‌بافد گاهی به جای گیس دخترها، به زیبایی مادر که شاعر پیشه باشد شعر می‌جوشد جای غذا، هی واژه‌های سبز نعنایی جای نصیحت بیت های آتشین دارد چون محتشم گاهی برای دل تسلایی درد دلم گاهی غزل یا بغض تک بیتی ست گاهی کمی فریاد گون، یا گاه نجوایی ست ای کاش شعرم را کسی رندانه می‌فهمید این شعرها حرف زنی در اوج تنهایی است #مهتاب_بهشتی #زمزمه‌های_دلتنگی