📖 «انسان عاقل باید در فکر خودش باشد و به حال بیچارگی خودش رحم کند و با خود خطاب کند: ای نفس شقی که سال‌های دراز در پی شهوات عمر خود را صرف کردی و چیزی جز حسرت نصیبت نشد...»؛ ( #اربعین ح۱ص۶) معمولاً #شهوات در حال وقوع، #انسان را قانع می‌کنند ولی بعد از وقوع انسان را دچار #حسرت می‌کنند!. ولذا بالاترین افراد #رفاه‌طلب و دارای #رفاه در #زندگی، دچار بالاترین حسرات هستند؛ برای این‌که آن شخص نمی‌تواند جوانی‌اش را حفظ کند، نمی‌تواند #پول و #مال و #امنیت و وسائل رفاه و عیاشی را که داشته، جمع کند و ذخیره نماید. این گردش شب و روز، پیش‌آمدها، #مرض ها، #تصادف ها، #جنگ ها و ... که در این #دنیا حکومت می‌کند، برای هیچ‌کس این #بقا و ثبات را اجازه نمی‌دهد. بنابراین هر خوشی و رفاهی تبدیل به یک حسرت و ندامتی می‌شود؛ چون قبل از این‌که به این خوشی‌ها برسد، این‌جا را ندیده بود که این‌ها را از دست می‌دهد و حالا باید در فراقش بسوزد!. آن افرادی‌که مثلاً در بیابان و غار زندگی می‌کنند، چه چیزی آن‌ها را دچار حسرت می‌کند؟! زندگی‌شان به نظر ما همه‌اش #مصیبت است؛ اما ما که دنبال #رفاه را می‌گیریم، سرانجام یک شکستگی و پیری دنبال ما می‌دود که ما را بگیرد، البته اگر #مرگ زودرس نیاید!. آن‌وقت آن آدمی که روز به روز رو به پیری و شکستگیِ استخوان و ضعف اعصاب می‌رود، اگر اهل رفاه باشد؛ مثل یک مادری که اولادش را از دستش به زور گرفته‌اند؛ #حسرت او را می‌کشد، ضجّه او را می‌گیرد!. و همین‌طور انسان‌های رفاه‌طلبی که دست‌شان از رفاه کوتاه می‌شود، این‌ها دچار حسرت می‌شوند... ✅ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama