در گذشته حمام‌های عمومی خزینه داشتند. یک روز که مرحوم آیة الله شاه‌آبادی رضوان الله علیه به حمام رفته بودند، بعد از آب‌کشیدن خود در خزینه، وقتی می‌خواستند از سطح حمام بگذرند، کمی احتیاط می‌کنند تا آب‌های آلودۀ کف حمام به بدنشان نریزد. از قضا در همان روز، سرهنگی هم به حمام آمده بود. او که احتیاط ایشان را می‌بیند، زبان به تمسخر گشوده و به ایشان اهانت می‌کند. آیة الله شاه‌آبادی از این تمسخر و زخم زبان، خیلی ناراحت می‌شوند؛ اما ادب می‌کنند، چیزی نمی‌گویند و به راه خود ادامه می‌دهند. فردای آن روز و در اثناء تدریس آیة الله، صدای عده‌ای که مشغول حمل جنازه‌ای بودند، توجه حضار را به خود جلب می‌کند. ایشان می‌پرسند: «چه خبر شده؟ چه کسی فوت کرده؟» اطرافیان جواب می‌دهند: «آن سرهنگی که دیروز در حمام به شما اهانت کرد، وقتی از حمام بیرون آمد، سر زبانش تاول زد، درد آن هر لحظه بیشتر شد، معالجۀ دکترها هم هیچ سودی نبخشید و در کمتر از ۲۴ ساعت از دنیا رفت.» بعدها هر وقت آیة الله شاه‌آبادی از این قضیه یاد می‌کردند، متأثر می‌شدند و می‌فرمودند: «ای کاش آن روز در حمام به او پرخاش کرده و ناراحتی خود را بروز می‌دادم تا گرفتار نشود.» 🏷 #یاد_خوبان #آیة_الله_شاه‌آبادی #ادب 🆔 @Smh_Doaei

هیچ‌وقت برای سلفی‌گرفتن، به ولی خدا پشت نکن! نه فقط کنار ضریح؛ بلکه تو کلّ زندگی ... 🏷 #فتأمل #ادب #معرفت_امام #حس_حضور 🆔 @Smh_Doaei