چون نگه کردم سر من بود پُر از عشق او من برون از هر دو عالم منظری را یافتم #دیوان شمس_ مولانای جان یکی از جلوه‌های زیبای عشق، دیدن نادیدنی‌ها در معشوق است. ویژگی‌های آشکار معشوق را همگان می‌بینند اما تنها عاشق است که می‌تواند پنهانی‌ترین بخش‌های وجود معشوق را ببیند. این توان، وسعت و عمق دید در عاشق به واسطهٔ عشق به وجود می‌آید. عشق وسعت‌دهندهٔ بینش آدمی است. چشم عاشق چشمی است که هیچ ذره‌ای نمی‌تواند خود را از آن مخفی کند. این چشم اما چشم سر نیست، چشم دل است. چشمی که در درون زاییده می‌شود و عاشق را چنان بینا می‌کند که هر آنچه را در درون و برون معشوق هست می‌بیند. چنین دیدنی لذّتی شگرف نیز به همراه دارد. لذّتی که صرفاً با تماشا حاصل می‌شود و تماشا نقطهٔ آغاز غرق شدن عاشق در بحر وجود معشوق است. عاشق هر چه در این بحر بیشتر غرق می‌شود بر حیرتش افزوده می‌شود. حیرت حاصل دریافتی آنی و عمیق است. عاشق درمی‌یابد که معشوق او صاحب جمیع زیبایی‌ها و حسنات است و شبیه و نظیری در عالم ندارد. https://eitaa.com/TAMASHAGAH

تو فقط اجازه داری زخم های زندگیت رو به "درس" زندگی تبدیل کنی نه اینکه بهش فکرکنی همیشه "خودآگاهی" را برگزین و از" ناخودآگاهی" دوری کن. هرچه که تو را ناخودآگاه میسازد، "نادرست" و هرچه که به تو کمک میکند خودآگاه شوی ، "درست" است. https://eitaa.com/TAMASHAGAH

به سان رود که در نشیب درّه سر به سنگ می زند رونده باش امید هیچ مُعجزی ز مُرده نیست زنده باش #هوشنگ_ابتهاج #سایه https://eitaa.com/TAMASHAGAH

‏عدم آیینه، عالم عکس و انسان چو چشم عکس در وی شخص پنهان تو چشم عکسی و او نور دیده است به دیده، دیده را هرگز که دیده است؟ جهان انسان شد و انسان جهانی از این پاکیزه‌تر نبود بیانی چو نیکو بنگری در اصل این کار هم او بیننده هم دیده است و دیدار “شیخ محمود شبستری “ https://eitaa.com/TAMASHAGAH

از ابوسعيد ابوالخير پرسيدند : خدا را كجا جوييم ؟ ابوسعيد در پاسخ گفت : كجا جُستيد كه نيافتيد ! عارفي گفته است : مراد از خدا جویی نه آن است كه او را پيدا كنی ، بلكه تو بايد از گمگشتگی رها شوی ؛ يعني خود را بشناسی، چنانكه امام علي (ع) فرمود: من عرف نفسه فقد عرف ربه هر كه خود را بشناسد , خدا را شناخته است... من عرف زين گفت شاه اوليا عارف خود شو كه بشناسی خدا https://eitaa.com/TAMASHAGAH

از دست‌های گرمِ تو کودکانِ توأمانِ آغوشِ خویش سخن‌ها می‌توانم گفت غمِ نان اگر بگذارد... نغمه در نغمه درافکنده ای مسیحِ مادر، ای خورشید! از مهربانیِ بی‌دریغِ جانت با چنگِ تمامی‌ناپذیرِ تو سرودها می‌توانم کرد غمِ نان اگر بگذارد...   رنگ‌ها در رنگ‌ها دویده، از رنگین‌کمانِ بهاریِ تو که سراپرده در این باغِ خزان رسیده برافراشته است نقش‌ها می‌تواند زد غمِ نان اگر بگذارد...   چشمه‌ساری در دل و   آبشاری در کف، آفتابی در نگاه و فرشته‌یی در پیراهن، از انسانی که تویی قصه‌ها می‌توانم کرد غمِ نان اگر بگذارد... #احمد_شاملو https://eitaa.com/TAMASHAGAH