شعر ها و نوشته های ما مثل فرزندان ما می مانند.‌.. گاهی این فرزند، ناخلف می شود و اذیتمان می کند و زخمی می شود بر دلمان و ناامیدمان می کند از ادامه‌ی نوشتن و گفتن... گاهی هم فرزندِ خلفی می شود و رو سفیدمان می کند... ولی هر چه باشد، باز هم فرزند ماست... باز هم ما وظیفه‌ی پرورش و تربیت این کلمات را داریم و نباید ولشان کنیم که اگر ناخلف باشند، باید اشکال کار را در بیاوریم و تکرارش نکنیم و اگر هم خلف هستند که نباید بگذاریم مغرورمان کنند و توهم کنیم که خیلی خوب نوشته‌ایم... در کل همیشه باید حواسمان باشد و گاهی هم اگر از دستمان در رفت، باید به همان حالت برگردیم و نگذاریم که «نوشتن» از یادمان برود... نوشتن، یک محبت بود و چشمانت، دلیلِ آن... #نوشتن #متن #شاید_خودم #انگیزه