رمان آنلاین سفر عشق ❤️ #پارت‌_پنجاه‌ونهم چون خون و خاک با هم قاطی شده بود و هوای تاریک هم مزید بر علت بود، پارگی پاچه ی شلوارم دیده نمی شد. با دو دستم ساق پام رو محکم گرفتم و از درد به خودم پیچیدم. نور های چراغ قوه همه جا بودن و این نشون می داد افراد زیادی دارن به دنبالمون می گردن و هر از گاهی نور چراغ قوه تا نزدیکی من می اومد و بر می گشت. توی دیواره ی پرتگاه اندکی گودی داشت و جای مناسبی برای پنهان شدن به نظر می رسید. این درد لعنتی توانم رو بریده بود، ولی خودم رو نباختم و همونجور که نشسته بودم دندونام رو از درد به هم سابیدم و خودم رو عقب کشیدم و توی دل پرتگاه جا دادم. گرسنگی و دلضعفه باعث شده بود نایی برای تحمل درد نداشته باشم و به خاطر اندکی وزش باد به خودم بلرزم. همه ی امیدم به اومدن حیدر بود و طولی نکشید که صدای خش خشی شنیدم و به دنبالش صدای حیدر رو که با صدای آرومی گفت: فاطمه زهرا اینجایی؟!... صدام رو می شنوی؟! با شنیدن صداش بغضم شکست و بغض آلود جواب دادم: من اینجام! زیر پرتگاه.... حیدر که گویا لبه ی پرتگاه بود، از پرتگاه پایین پرید و با صدای فین فین من به سمتم اومد و چون توی تاریکی اوضاع وخیمم رو نمی دید، پرسید: حالت خوبه؟! به جای جواب دادن به گریه افتادم و اون با نگرانی بیشتری گفت: چی شده؟! بغض آلود نالیدم: پام...آخ پام.... پام تیر خورده!... درد می کنه! با نگرانی گفت: کجای پات؟! - ساق پام! وای خدا.... یه کاری بکن... دارم می میرم از درد! دلجویانه گفت: باشه! نترس... خدا رو شکر به پات خورده... چیزی نمی شه. انگار دلم دنبال بهونه می گشت که غر زدم: دارم از درد می میرم! آی خدا.... - کاری از دست من بر نمیاد، فعلا باید فقط از اینجا بریم! از این حرفش حسابی شاکی شدم و دست خودم نبود که با عصبانیت گفتم: می فهمی دارم می گم تیر خوردم؟! به نظرت می تونم راه برم؟! او که گویا انتظار این واکنش رو نداشت با ملایمت گفت: باشه باشه... هیس! آروم باش.... نفسش رو کلافه بیرون داد و گفت: می گی من توی این اوضاع چیکار کنم؟!.... جوابی نداشتم که بدم و از شدت درد فقط گریه کردم. حیدر کلافه سرش رو پایین انداخت و دستی بین موهاش کشید و لحظه ای رو توی همون حالت موند تا اینکه به حرف اومد و با صدای آرومی گفت: یه چیزی می خونم تکرار کن باشه؟! بینیم رو بالا کشیدم و گفتم: باشه! حیدر شروع به خوندن چیزی به عربی کرد و من که از درد بی طاقت شده بودم و عقلم به چیزی نمی رسید، با بغض نالیدم: آی خدا! من دارم از درد می میرم اونوقت شما داری دعا می خونی؟! چشم بست و کلافه گفت: دعا نیست... اندکی مکث کرد و ادامه داد: صیغه است! به یکباره نگاهم به نگاه خجلش دوخته شد و با بهت لب زدم: صیغه؟! با ملایمت جواب داد: ما زیاد وقت نداریم، چاره ای نیست... نگران نباش موقتیه! حالا بغضم به خاطر چیز دیگه ای بود! به این خاطر که گفته بود موقتیه! کاش از دلم خبر داشت و می گفت دائمیه! برای همیشه می خوام باشی! توی اون موقعیت و اوضاع وخیم پام شاید دیوانگی بود که به خاطر این حرفش گریه می کردم و بغض داشتم، ولی دل دیوانه و عاشقم که این حرفا حالیش نبود و با خودم می گفتم اون نامزد داره و برای رسیدن بهش روز شماری می‌کنه و من چه دل خوشی دارم که دنبال صیغه ی دائمم. حیدر نفهمیده بود بغض من به خاطر چیه و برای اینکه آرومم کنه گفت: باور کن راه دیگه ای نیست... اینجوری می تونم کمکت کنم و از اینجا بریم... بغضم رو قورت دادم و به نشونه ی تایید سر تکون دادم و حیدر ادامه داد: پس هر چی می گم تکرار کن!... سخت نیست! چشم بستم و در حالی که اشک می ریختم و بغض داشتم کلماتی رو به زبون آوردم که حرام خدا رو برام حلال کرد. حیدر کلمه ی قَبِلْتُ رو به زبون آورد و نگاه نافذش رو به چشمای خیسم دوخت و نفسم رو بند آورد. موهای شلخته و پریشونم روی پیشونیم ریخته بودن و با اینکه آینه ای نبود که خودم رو ببینم، ولی مطمئن بودم توی صورتم فقط گردی چشمام پیداست و روی گونه هام ردی از اشک بین گرد و خاک جا خوش کرده،ولی جای شکرش باقی بود که توی تاریکی به خوبی دیده نمی شدم. نگاه خجلم رو ازش گرفتم و از شدت درد، اخم بین ابروهام نشست. دست حیدر به سمت صورتم اومد و من حس کردم روسریم از روی شونه ام کشیده شد و وقتی چشم باز کردم دیدم حیدر روسریم رو برداشته و داره اون رو تا می زنه. با چشمای اشک آلود حیدر رو زیر نظر گرفتم که پای زخمیم رو توی دستش گرفت و به طور کامل جون از پام پر زد.

رمان آنلاین سفر عشق ❤️ #پارت‌_شصتم دو دستی پام رو چسبیده بودم و فشار می دادم تا شاید درد کمتر بشه و وقتی حیدر روسری رو روی زخمم بست کاملا غیر ارادی به دستش چنگ زدم و گریه ام هم شدت گرفت. حیدر بدون توجه به بی طاقت بودن من، روسری رو رپی زخم بست و گفت: اگه نبندم خونریزی زیاد می شه و خطرناکه! کاری جز گریه از دستم بر نمی اومد و حیدر که برای رهایی از این مخمصه عجله داشت، بازوم رو گرفت و در حالی که من از تماسش گر گرفته بودم، گفت: پاشو! باید بریم. بازوم رو بالا کشید و کمکم کرد روی پام بایستم و بعد اینکه اسلحه ی کلاش رو به گردنش انداخت، اسلحه ی کلت دیگه ای که روی زمین گذاشته بود رو هم به دست گرفت و با گرفتن بازوم کمکم کرد راه برم. اولین قدم رو که برداشتم و سنگینی بدنم رو روی پای تیر خورده ام انداختم، آنچنان دردی توی پام پیچید که ناخواسته آخ گفتم و تمام توانم رو توی دستام ریختم و به ساق دست حیدر چنگ زدم. حیدر بازوم رو محکم‌تر گرفت و گفت: طاقت بیار.... تو که نمی خوای شب رو همینجا رهات کنم؟! فکر کردم داره جدی می گه و از ترس اینکه نکنه من رو توی این دره ی مخوف تنها بزاره و بره به آرومی شروع به راه رفتن کردم و با چشمایی که به خاطر درد محکم بسته بودم، قدم برداشتم‌. شاید پنج قدم بیشتر نرفته بودیم که ناگهان صدای سُر خوردن کسی که روی زمین شیب دار راه می رفت به گوش رسید. صدای پا خیلی نزدیک بود و من با ترس چشم باز کردم، ولی در همین لحظه حیدر مهلت نداد چیزی ببینم که من رو با خودش کشید و به دیواره ی پرتگاه که ارتفاعش بلندتر از جای قبلی شده بود کوبیدم و خودش هم بهم چسبید و دست آزادش رو تکیه گاه بدنش کرد و روی دیوار پشت سرم گذاشت و برای اینکه دیده نشه سرش رو خم کرد. مغزم به کلی قفل کرده بود و قلبم جوری می زد که حس می کردم حیدر که سینه اش بهم چسبیده بود رو به عقب هول می ده و بر می گردونه. من که حتی حیدر رو دیگه توی خوابم هم نمی دیدم حالا خودم رو کنارش می دیدم . این نزدیکی بیش از حد و صدای نفس هاش نزدیک گوشم حالم رو بد کرده بود وحال بدی داشتم که من رو تا مرز جون دادن پیش برده بود. حیدر می تونست کنارم پناه بگیره و اینکه اینجوری بهم چسبیده بود و می شه گفت بغلم کرده بود، معذبم می کرد.... البته بعداً فهمیدم دلیلش مانتوی قرمزم بوده که ممکن بود جامون رو لو بده! دستم رو که به خاطر حرکت ناگهانیش روی سینه اش گذاشته بودم مشت کردم و لب گزیدم تا به خاطر درد پام صدای ناله ام بیرون نیاد. صدای پچ پچ حیدر از کنار گوشم دیگه کارم رو ساخت که با حرف زدن نفسم رو برید وقتی پچ زد: قلبت جوری می زنه که الان صداش لومون می ده.... نترس! یه نفره... کارش رو می سازم. شاید اون لحظه واقعا جای شکر داشت که نفهمیده بود این تپش قلب من به خاطر آغوش دور از انتظار اونه! آغوشی که نمی دونستم برام دوست داشتنیه یا ملال آور! آغوشی که می ترسیدم تجربه اش، روزهای دوریش و بودنش برای مرضیه رو برام عذاب آور کنه. به آرومی سرم رو بالا گرفتم و چون نگاهش به سمت راست بود به نیم رخ مردانه اش چشم دوختم. و در همین لحظه سر حیدر به سمتم چرخید و از فاصله ی شاید پنج سانتی نگاهم توی نگاه گرم و تب دارش گره خود و این نگاه پایین تر رفت تا رسید به لبم که هنوز لا به لای دندونم اسیر بود. از ذهنم گذشت نکنه ذهنم رو بخونه و بدونه چی توی دلم می گذره؟! لبم رو از حصار دندونم آزاد کردم و برای اینکه به خودم مسلط باشم نفسم رو همراه با آب دهنم قورت دادم و راه رو برای سکسکه ی بی موقع هموار کردم. با اولین هیک سکسکه ام ابروهای حیدر بالا پرید و دومین هیک کار دستمون داد و صدای کشیده شدن ضامن تفنگ از فاصله ی نه چندان دور به این آغوش مبهم پایان داد. داشتم خودم رو برای سکسکه ی چهارم آماده می کردم که ناگهان دست حیدر روی دهنم نشست و تماما گوش و چشم شد و به سمت دیگه ای نگاه کرد. صدای قدم‌هایی که محتاطانه بهمون نزدیک می شد توی گوشم اکو می رفت و حالا قلبم از ترس اینکه لو رفتیم به کندی می زد.

رمان آنلاین سفر عشق ❤️ #پارت_شصت‌ویکم دست حیدر روی دهنم نمی ذاشت بچرخم و ببینم توی فاصله ی دو قدمیمون چه خبره و با نگاهم سعی داشتم ‌اونطرف رو ببینم و تونستم مردی رو ببینم که مسلحانه و با احتیاط قدم برمی‌داشت و در همین لحظه حیدر به یکباره من رو رها کرد و با شیرجه زدن به روی مرده، از پشت دستش رو دور گردنش انداخت و مرده که انتظار این غافلگیری رو نداشت تفنگ از دستش افتاد و دو دستی به دست حیدر چنگ زد، ولی حیدر که قصد جونش رو کرده بود اون دستش رو روی دهن مرده گذاشت و قبل اینکه مرده بتونه کاری بکنه به عقب کشیدش و روی خودش به زمین انداختش و سر خودش رو عقب گرفت تا مشت های بیهوده ای که مرده می زد به سرش نخوره. توی تاریکی فقط تونستم ببینم که مرده روی زمین خاکی دست و پا می زد و حیدر رهاش نمی کرد تا اینکه دست از دست و پا زدن برداشت و حیدر تن بی جونش رو رها کرد و خودش رو از زیر مرده بیرون کشید و در حالی که نفس نفس می زد روی پاش ایستاد و گفت: بریم! ولی من هنگ کرده بودم و با چشمای گشاد به مرده نگاه می کردم که به همین راحتی مرده بود. باورم نمی شد حیدر به این راحتی جون کسی رو بگیره و عین خیالش هم نباشه. گویا حیدر از نگاهم به مرده، پی به احوالاتم برد که رو بهم گفت: نمرده! فقط بی هوشه! بعداً فهمیدم دروغ گفته، ولی اون لحظه شدیدا به این دلگرمی دروغ نیاز داشتم و نفسم رو با خیال راحت بیرون دادم. درد پای تیر خورده توانم رو بریده بود، ولی این باور که چاره ای جز تحمل وجود نداره من رو به حرکت واداشت و باز هم به بازوی حیدر چنگ زدم و باهاش همراه شدم. محتاطانه قدم بر می داشتیم و به پیش می‌رفتیم و حیدر مواظب بود کسی ما رو نبینه. هوا لحظه به لحظه سردتر می شد و با عرق سردی که روی بدنم نشسته بود سرما رو بیشتر از اندازه ی واقعیش حس می کردم و به خودم می لرزیدم. دیگه نایی برای راه رفتن نداشتم و اگه حیدر بازوم رو رها می کرد پخش زمین می شدم. حیدر که خودش هم وضع بهتری نداشت وقتی حال خرابم رو دید رو بهم گفت: طاقت بیار، از اینجا که دور شدیم می تونی استراحت کنی! نگاه بی رمقم رو بهش دوختم و به سختی نالیدم: دیگه نمی تونم راه برم!... برای اینکه نیفتم به پیراهنش چنگ زدم و با صدای ضعیف نالیدم: دیگه نمی تونم... حالم بده... گرسنگی و تشنگی به این حال بدم دامن زده بود و باعث شده بود درد رو چندین برابر اندازه ی واقعیش تصور کنم. به شدت ضعف داشتم که دیگه نتونستم روی پام بایستم و دستم روی پیراهن حیدر شل شد و چیزی به افتادم نمونده بود که حیدر به یکباره از زمین بلندم کرد. حالم به قدری بد بود که جا برای اعتراض بردن از این آغوش باقی نموند و به قدری سردم بود که خودم رو جمع کردم تا شاید کمی گرم بشم. حلقه ی دست حیدر به دورم محکم تر شد و با اینکه خودش هم کتک خورده بود و حال و روز خوبی نداشت، شروع به راه رفتن کرد و به آرومی نجوا کرد: طاقت بیار... چیزی طول نمی کشه که نجات پیدا می کنیم. دیگه جوانی برام نمونده بود و چشمم رو بستم.... «امیر حیدر» حال و روز فاطمه زهرا اصلا خوب نبود! می ترسیدم از اینکه اتفاقی براش بیفته... شاید این فرار توی یه سرزمین ناشناخته یه اشتباه محض بود، ولی نمی تونستم بمونم و اجازه بدم جلوی چشمم بهش دست بزنن و من نظاره گر باشم.... نمی تونستم اجازه بدم برای راضی کردن بابا از این دختر استفاده کنن. حال خودم چندان خوب نبود، ولی نیروی عجیبی توی دست و پام بود که اصلا سنگینی دخترک رو حس نمی کردم و فقط این برام مهم بود که حال اون خوب باشه. به نظر می رسید دیگه از پیدا کردن ما ناامید شدن، ولی باز هم باید از اونجا دور می شدم. نزدیک صبح و هوا گرگ و میش بود که احساس کردم به اندازه ی کافی دور شدیم. دیگه از دره بیرون اومده بودیم که چشمم به حفره ای پایین یه کوه نه چندان بزرگ افتاد.... به نظر می تونست پناهگاه خوبی باشه... سوز سرمای دم صبح برای فاطمه زهرا که همینجوریش هم ضعف داشت و به خودش می لرزید زیادی بود که به سمت حفره قدم برداشتم و وقتی دیدم جای مناسبی برای پناه گرفتنه، واردش شدم و در حالی که فاطمه زهرا رو محکم گرفته بودم، روی زمین سنگی نشستم. موهای ژولیده اش رو از روی صورتش کنار زدم و گفتم: می دونم سخته، ولی باید طاقت بیاری! با صدای ضعیفی نالید: خوابم میاد... خسته ام. سرش رو روی کتفم گذاشت و گفت: ببخشید... شما رو توی ...درد سر انداختم.

نه ادامشم فرستادم

اگه بگم رمان دیگه جالب نیست

الان دیگه ساعت خوابه همه است😴😴

شب بخیر 😴😴 ان شاءالله فرداشب براتون جبرانی میزارم ولی تلو خدا شما هم زیادمون کنید خیلی افت داشتیم 😔😔

مرا عهدیست با جانان...❣ اول هر صبح قرار دعای #عهد❤️ قرار عاشقی❣ ╔═~^-^~🌼🌾═ೋೋ #جَوانانِ_مَهدَویَت @Youth_of_mahdi ೋೋ🌾🌼═~^-^~═╝ ‌

مرا عهدیست با جانان...❣ اول هر صبح قرار دعای #عهد❤️ قرار عاشقی❣ ╔═~^-^~🌼🌾═ೋೋ #جَوانانِ_مَهدَویَت @Youth_of_mahdi ೋೋ🌾🌼═~^-^~═╝ ‌

#سلام_امام_زمانم❤️ ای لعلِ لبِ تو شیعه را آب حیات سرچشمه فیض و قبلگاه حاجات ای حجّت ثانی عشر ای مهدی جان بر طلعتِ زیبایِ تو دائم صلوات #اللهم_عجل_لولیک_الفرج🙏 ╔═~^-^~🥀═ೋೋ #جَوانانِـ_مَــهـدَویَٺــ❥ @Youth_of_mahdi ೋೋ🥀═~^-^~═╝ ‌

🔴 دعایت زودتر مستجاب می‌شود! سید بن طاووس می‌فرماید: تا می‌توانی مواظب باش دیگری را در محبت و دعا بر امام زمانت مقدم نداری و هنگامی که خواستی برای آن مولای عظیم الشأن دعا کنی با تمام وجود دعا کن. 🔹 مبادا فکر کنی او به دعای تو محتاج است، هرگز چنین نیست و هرکس چنین فکری کند بیمار است. 🍃 اینکه می‌گویم برای او دعا کن، فقط برای این است که او حق بزرگی بر تو دارد و بسیار در حق تو احسان نموده است و اگر قبل از دعا برای خودت برای او دعا کنی، ابواب اجابت زودتر به رویت گشوده می‌شود، زیرا تو با گناهت باب دعا را بر روی خود بسته‌ای، ولی هنگامی که برای آن مولایی دعا کنی که از خواص درگاه خداست، به احترام او باب اجابت به رویت گشوده می‌شود و آنگاه خود و همه کسانی که در حقشان دعا می‌کنی بر خوان و احسان او نشسته و مشمول رحمت، کرم و عنایت الهی می‌شوید. 📚 نجم الثاقب، ج۲، ص۴۵۳ #اللهم_عجل_لولیک_الفرج ╔═~^-^~🥀═ೋೋ #جَوانانِـ_مَــهـدَویَٺــ❥ @Youth_of_mahdi ೋೋ🥀═~^-^~═╝ ‌

•>🌼<• ﴿یا مَن یَهدی وَ لا یُهدیٰ﴾ ای‌ آنڪه هدایت ‌میڪنی، ‌و‌ هدایت‌ نمیشوی راه گم ڪرده‌ایم هدایتمان میڪنی؟ #یـاصاحـب‌الزمان💙 ╔═~^-^~🥀═ೋೋ #جَوانانِـ_مَــهـدَویَٺــ❥ @Youth_of_mahdi ೋೋ🥀═~^-^~═╝ ‌

🎬 #کلیپ «امام زمان رو برای چی می‌خوایم؟» 🌷 استاد #رائفی_پور 🌺 امام زمان(عج) رو برای خودش بخواهیم. 🌺 اگر این اتفاق در دل شیعیان بیوفتد ظهور شکل میگیرد. ╔═~^-^~🥀═ೋೋ #جَوانانِـ_مَــهـدَویَٺــ❥ @Youth_of_mahdi ೋೋ🥀═~^-^~═╝ ‌

💚گویم همه دم در انتظارت صلوات✨ 💚بر روی نهان و آشکارت صلوات 💚روزی که به کعبه چهره ات بنمایی✨ 💚با هستی خود کنیم نثارت صلوات ❤️اللهم صل علی محمد وال محمد وعجل فرجهم ❤️اللهم صل علی محمد وآل محمد وعجل فرجهم ╔═~^-^~🥀═ೋೋ #جَوانانِـ_مَــهـدَویَٺــ❥ @Youth_of_mahdi ೋೋ🥀═~^-^~═╝ ‌

•﷽• بیا که دیده به دیدارت نیازمند است♥️ #اللهم‌عجل‌لولیک‌الفرج🌱 ╔═~^-^~🥀═ೋೋ #جَوانانِـ_مَــهـدَویَٺــ❥ @Youth_of_mahdi ೋೋ🥀═~^-^~═╝ ‌

🍂🍁🍂 🍂زمین از درد به خودش میپیچد و دلش را به نوش‌ داروی نااهلان خوش کرده! امّا... 🍂زخم هایی که به شکایت از دردِ دوری حجّت خدا دهان باز کرده اند جز به مرهم آمدنش التیام نمی گیرند... #امام_زمان ╔═~^-^~🥀═ೋೋ #جَوانانِـ_مَــهـدَویَٺــ❥ @Youth_of_mahdi ೋೋ🥀═~^-^~═╝ ‌

👆بـسیار زیـبا و شـنیدنی👆 . 📥داسـتان شـنیدنی پسـر مهـزیار و امـام زمـان.. . مـیشـه یـوسف زهـرا رو دیـد.. مانـع دیـدار ، گـنـاهـان مـاسـت.. چـرا هـمـه طـلبکـاریـم از امـام زمـان..! 🎤حجت الاسلام #دارستانی ╔═~^-^~🥀═ೋೋ #جَوانانِـ_مَــهـدَویَٺــ❥ @Youth_of_mahdi ೋೋ🥀═~^-^~═╝ ‌

امشب ۵ پارت رمان داریم😍 لطفا لف ندید و زیادمون کنید 😊☺️

رمان آنلاین سفر عشق ❤️ #پارت‌شصت‌_ودوم حالم منقلب بود و باز هم همون حسی به سراغم اومده بود که وقتی توی خلوتم به فاطمه زهرا فکر می کردم به سراغم می اومد! یه حس ناشناخته، ولی دلچسب! اما الان این حس قویتر بود! کلافه سرم رو روی دیواری که بهش تکیه داشتم گذاشتم و به این فکر کردم که چرا انقدر این دختر برام مهم شده! من داشتم ازدواج می کردم و اندازه ای که به فاطمه زهرا فکر می کردم ، به دختری که قرار بود همسر آینده ام باشه فکر نمی کردم! حتی وقتی خودم رو مجبور می کردم بهش فکر کنم هم نمی تونستم توی دلم حسی بهش پیدا کنم و باز می رسیدم به دخترکی که تا بهم می رسید لپش گل می انداخت و ازم فرار می کرد. چشم بستم و لب زدم: فاطمه زهرا ! بیداری؟! لحنش جور خاصی بود و انگار نمی فهمید چی داره می گه که به آرومی نجوا کرد: فاطمه زهرا !.... بدون پسوند خانم.... اینجوری قشنگتره! حرفش برام عجیب بود و ناخودآگاه اخم کمرنگی ناشی از تعجب بین ابروهام نشست. بی اراده لب زدم: آره! همون جور که حیدر بدون پیشوند آقا قشنگتره!... مگه نه؟! جوابی نداد و من هم دیگه چیزی نگفتم. ریتم نفسش کشدار و عمیق بود و این من رو نگران می کرد، ولی چاره ای جز صبر نداشتیم. هیچ کدوم حال مناسبی نداشتیم و من با وجود یه دختر توی بغلم که از قضا محرمم هم بود باید خودداری می بودم و با اینکه می دونستم اهل خطا نیستم، ولی نگران بودم که نکنه دست از پا خطا کنم! فاطمه زهرا از سرما به خودش می لرزید و نمی تونستم روی زمین سرد بزارمش! بی اراده چشم بستم و محکم تر در آغوش کشیدمش تا شاید بتونم کمی گرما بهش بدم. **** نمی دونم ساعت چند بود که با برخورد اشعه ی نور خورشید به صورتم، چشم باز کردم و تازه متوجه شدم خوابم برده. بدنم روی زمین سنگی با وجود فاطمه زهرا توی بغلم درد گرفته بود که تکونی به خودم دادم و با نگرانی به چشمای بسته ی فاطمه زهرا که سرش روی کتفم بود نگاه کردم و گفتم: فاطمه زهرا بیداری؟! با بغض جواب داد: مگه درد میزاره که بخوابم؟! درست توی جام نشستم که خودش رو از بغلم بیرون کشید و من هم اجازه دادم کنارم بشینه! بی حال به دیوار پشت سرش تکیه داد و نالید: تشنمه! گلوم می سوزه. محتاطانه به بیرون نگاهی انداختم و وقتی دیدم خبری نیست روی پام وایستادم و به طور کامل اطراف رو از نظر گذروندم تا مطمئن بشم کسی این اطراف نباشه. تازه می تونستم خوب ببینم که دور تا دورمون رو کوه گرفته و تقریبا جای مناسبی برای پنهون شدنه. باید به دنبال آب یا آبادی این اطراف می گشتم وگرنه قبل اینکه اونا دستشون بهمون می رسید از تشنگی جون می دادیم. تفنگ کلاش رو از دوشم درآوردم و کنار فاطمه زهرا گذاشتمش و رو به فاطمه زهرا که نگاه بی رمقش بهم بود گفتم: تو همینجا بمون من زود بر می گردم باشه؟!... نمی تونم تو رو با خودم این ور و اونور بکشم دردت بیشتر می ... این تفنگ رو هم برای احتیاط میزارم پیشت بمونه، ولی مطمئن باش هیچ اتفاقی نمیفته، کسی نمیاد این طرفا. بی حال فقط سر تکون داد و گفتم: زود بر می گردم. با عجله روی پام وایستادم و ازش فاصله گرفتم. قبل اینکه از دیدرسم خارج بشه برگشتم و بهش نگاه کردم و برای لحظه ای نگاهم روی چشمای اشکیش که قطره های اشک انعکاس نور رو در خودشون حل کرده بودن، ثابت موند. نمی دونم این نگاه و چشمها چی داشتن که اینجوری قلبم رو می فشردن.... با چشمای خیس بدرقه ام می کرد و من باز هم از خودم بدم اومد که توی این مخمصه انداختمش و حالا که درد می‌کشید کاری از دستم بر نمی اومد. دستم رو با حرص مشت و عزمم رو برای رفتن جزم کردم و با عجله ازش دور شدم. اثری از آب این اطراف دیده نمی شد و چند دور به دور خودم چرخیدم تا اینکه صدای واق واق سگ توجهم رو جلب کرد.