سال‌ها جمعيت دل را پریشان خواستم رنج خود را در پی شادی یاران خواستم بود در آغوش گل جایم چو شبنم در بهار پاکدامانی از آن مهر درخشان خواستم از دعاها بحرِ صدها عقده‌ها بگشوده شد هرچه را کردم طلب با چشم گریان خواستم فيض خاموشی نصیبم شد چو غنچه تنگدل مهر بر لب روشنی را مِهر تابان خواستم رنج هجرش بردم و امّید وصلش داشتم خون دل خوردم بسی تا مهر جانان خواستم عشق را نازم که ما را بی نیاز از عقل کرد همچو مجنون از جنون عشق سامان خواستم هرگز از فیض سخن محروم طبع ما نشد من که در بحر ادب طبع درافشان خواستم با همه طبع بلندم همچو مور افتاده‌ام فقر را بالاتر از ملک سليمان خواستم در تعلق هر نیازی خواستم از بخت خویش با دعای نیمه شب از حی سبحان خواستم در تسلای دل افراد ناکام و ضعیف همچو لاله خویش را با قلب سوزان خواستم روز سختی هیچکس غمخوار و یار ما نبود من نمی‌دانم چرا این مهر یاران خواستم بهره‌ی ما از جهان جز رنج و ناکامی نبود گرچه چون گل عالمی را شاد و خندان خواستم از خدا غیر از خدا ما را تمنایی نبود کز برای این دل پردرد درمان خواستم ای (وکیلی) هر زمان فیضی طلب کردم ز ابر یر سرم آتش فرود آمد چو باران خواستم #ابوالفضل_وکیلی_قمی 🆔@abadiyesher