بنویسم، ننویسم، تو نمی خوانی که! چیزی از معجزه ی شعر، نمی دانی که! گفتم ازحال خرابم وصدافسوس که تو بی خبر مانده ای از ماندن مهمانی که.. خانه کرده است دراین سینه ی پرآشوبم مثل شبهای پر ازشعر زمستانی که.. نرسیده است نگاهی به تماشای تنم شده ام پرسه«زن»کوچه خیابانی که.. روزگاری،من و توبیخبر از فرداها دست دردست پراز خواهش پنهانی که.. کاش یک بار فقط،بغض مرا می خواندی! بنویسم،ننویسم،تو نمی خوانی که! #اکرم_مومن_پور