...: ...: من پاره های قلبم و در اشك جاری ام خونابه ای به وسعت يك زخم كاری ام چون قلب ديرسال تراشيده بر درخت تنهاترين نشانه ی يك يادگاری ام يلداي من كه ثانيه ی شوم ساعت است ای وای بر حكايت شب زنده داری ام زندان شيشه بود جوابم كه چون گلاب ديدم سزای خنده ی شوم بهاری ام من دست بر كمر زده ام از خميدگی جز دست من نكرده كسی دستياری ام غمزوزه ی جراحت گرگم به كوهسار با درد خويش هم نفس بی قراری ام چون سايه ی طويل درختم كه در غروب هر لحظه بيشتر ز تن خود فراری ام بندی به پای دارم و باری گران به دوش در حيرتم كه شهره به بی بند و باری ام #غلامرضا_شکوهی #سایه_طویل_درخت