ای مرگ رها کن منِ خاکستری ام را این روح مکدر شده ی بستری ام را امید که از خاک رکاب تو بگیرم یاقوتِ برازنده ی انگشتری ام را آغوش تو آنقدر صمیمی ست که حتی در خاطرم آورد منِ مادری ام را با شوق تو از چهار جهت باز گشودم بال و پرِ پروانه ترین روسری ام را من را بشکن تا که بروید دلم از نو برشاخه ام آویز منِ دیگری ام را #سمیه_خردمند

او غرق کتاب لمعه، من لقمه بدست در بحر کتاب رفته تا صفحه ی شصت در خانه ی کوچکم نشسته است مدام عشقی که میان من و حاج آقا هست #سمیه_خردمند

سخت است خدایی اتوی جامه ی تو در وقت فراق خواندن نامه ی تو اینها همه یک طرف، بشددت ماندم درشستن و پیچاندنِ عمامه ی تو #سمیه_خردمند #طنز_طلبگی