مـــهر خـوبان دل و ديــن از همه بـی‌پروا برد
رخ شــــطرنج نبرد آن‌چه رخ زيبا بـــــرد
تو مـــپندار که مجنون سَرِ خود مجنون گـشت
از ســمک تا به سماکش کِشش ليـــلی بــرد
من به سـرچـشمه‌ی خورشيد نه خود بـردم راه
ذره‌ای بــــــودم و مــهر تو مـــرا بالا بـــرد
من خسی بی‌ســر و پایم که به سيل افــــتادم
او که مـی‌رفـــــــت مرا هم به دل دريا بـرد
جام صهبا ز کــجا بـود؟ مگر دســت کــه بود
که به يک جلوه، دل و دين ز همه يک جا برد
خم ابــــروی تو بود و کــف ميــــنوی تو بود
که دريـــــن بزم بـــگرديد و دل شيدا بـرد
خودت آموختی‌ام مهر و خودت سوخـــتی‌ام
با برافروخـــــته رویی که قرار از ما بــــرد
همه ياران به ســـــر راه تـــو بوديم ولــی
غــــم روی تو مرا ديد و ز مــن يــغما بــرد
همه دل باخته بوديم و پريشان که غمت
همه را پشت ســر انداخت مرا تنــها برد
#علامه_طباطبائی
