سمرقند لبانش حمله اقوام تاتاری ست هرات بانگ لبخندش چپاول های طراری ست کمی آرام می گیرد دلم از غیظ ابرویش هوای حمله خشم نگاهش سرد و درباری ست خدا را شاهد این قِصه پر غُصه می گیرم که در هر بار طَردش، یک بیا آقای تکراری ست به فال نیک می گیرم، همین ؛ با من بمانش را که فحش آخرش هم مِهربانی های دلداری ست نفهمیدم نگاهش را ، نمی خندید! غمیگن بود؟ نفهمیدم کلید بسته این قفل، خود داری ست به این حال دگرگونش عجینم ، گرچه مقداری شبیه طعم تلخ قهوه های ایل قاجاری ست #علیرضا_ناظمی