بی‌سلاح به جنگ با درد‌هایم می‌رفتم.
بی‌زره و کلاه خود ...
و هر بار با بدنی زخمی و آش و لاش از جنگ برمی‌گشتم.
او گمان نمی‌کرد با خودم پیکار می‌کنم.
نزدیک‌تر آمد.
نگاهی به حال زارم انداخت.
دلش برایم سوخت.
تلاش کرد مرا نجات دهد.
اما تلاش او٬ تقلای بیهوده‌ای بیش نبود.
او نمی‌دانست مدت‌هاست در خودم غرق شده‌ام!
برای نجات من٬ باید در دنیای من غرق شد و مرا با تمام وجود فهمید.
کسی که دنیای مرا ندیده و شاهد شب‌های طوفان زده‌ی من نبوده؛ می‌تواند مرا بفهمد؟
#غوغای‌بی‌هیاهو
