یک سینه حرف هر چند تا شنیده فراموش می کنی یک سینه حرف دارم اگر گوش می کنی تنها مرو به دست فراموشیم مده یاد مرا نکرده فراموش ، می کنی ؟ غرقم به خاک وصل تو حرف سفر مزن خواب مرا برای چه مغشوش می کنی ؟ بر دفتر شکوفه چرا تیغ می کشی انشای قیس را ز چه مخدوش می کنی ؟ با رفتنت محاصره شب همیشگی است خورشید را چگونه کفن پوش می کنی ؟ آوای سایه روشن امید را چرا در گرگ و میش زمزمه خاموش می کنی ؟ با دیدن منی که ز جوشش فتاده ام یادی تو هم زخون سیاووش می کنی من وارث شقایق از یاد رفته ام ته مانده های جام مرا نوش می کنی مردی که از سلاله خورشید و آتش است با دختر سپیده هم آغوش می کنی ای حلقه صدای تو آویزه گوش من این آخرین سرود مرا گوش می کنی ؟ « پاییز« کز فروغ تو امید غنچه داشت در سایه ای نشانده و خاموش می کنی #منوچهرناصحی

بیا که در دل این شب تفالی بزنیم ز جوش سینه ی دریا دلان قلی بزنیم به راه همسفر خو گرفته با شب درد چراغ بوسه به معراج کاکلی بزنیم از این سکوت و خموشی دلم گرفت بیا به شکوه دست به دامان بلبلی بزنیم شب فراق دراز است و بخت من کوتاه ز گریه چنگ به زلف توسلی بزنیم چو غیر گریه ندیدم از این بهار بیا ز غصه بر سر پاییزیان گلی بزنیم برای آنکه بفهمیم ما شدن چه گلی ست میان این همه بیگانگی پلی بزنیم بیا به نیت گل در خرابه ی « پاییز » که تا ز دفتر حافظ تفالی بزنیم #منوچهرناصحی

دلم قرار ندارد ، که یار می آ ید قرار خاطرم اینک ، بهار می آید دلا غبار از چشمهای خسته بشوی بهارم از پس چندین غبار می آید نبود و نیست قراری به بی قراری ها قرار رفته همان برقرار می آید ز شوق مقدمش اینک جوانه جامه درید قیام کن که قیامت به بار می آید دوباره موسم شادی دوباره فصل امید دوباره بوی گل از هر کنار می آید بر آبگینه ی دل نقشی از شکوفه نشاند طلایه دار هنر خوشنگار می آید چه رحمت است خدا را ، کدام آیه ، چه لطف ؟ که در برابر او باغ ، خوار می آید شب قدیمی ام از برق تازگیش بسوخت مگر ستاره ی دنباله دار می آید ؟ زمانه زیر و زبر شد ز یمن آمدنش خدایرا ز کدامین دیار می آید ؟ بگو بگو دل تنگم هر آنچه می خواهی که حریم حرم پرده دار می آید غبار محنت « پاییز » گر به تن داری بیار کایتی از چشمه سار می آید دوباره مژده ی گل می دهم به مرغ دلم دلم قرار ندارد که یار می آید #منوچهرناصحی