من باشم و میخانه و خُم های نهانت یک جُرعه بنوشانی ام از جام لبانت مستم بکنی خیره بمانم به دو چشمت تا بوسه زنم کنج لب و روی زبانت گیرم سرِ گیسوی کمندت به دو دستم تا وَسمه کشانم به دو ابروی کمانت از ناوک مژگان بکشی تیر سنان را آنگه شوَم آهو , بنشینم به نشانت حیرت زده گردم به تو هنگام تماشا از دیدن ِ رُخساره ی زیبا و جوانت ای کاش تو هرگز نَرَوی تا به پَیَت من جویا شوَم از هر که به دنبال مکانت آگه شدم از رفتنِ بی موقع ات امروز از طرز نگاه و هم از آن لَحنِ بیانت رفتن ز تو گردیده و جوییدنت از من گَردم همه عمرم پی تو گِرد جهانت شد گر چه تمام این غزل و کار من اما دنبال تو در عالم بی نام و نشانت #یوسف_رحمانی

گر چه میدانم پیِ آزار دل هستی هنوز خوش بیازار این دلِ زارم نیازارد دلت #یوسف_رحمانی