زان باده پُر کن ساغرم کز وی سحر سر می زند خورشید در خم خانه اش هر صبح ساغر می زند از چند و چونم وارهان ، با جرعه ای آتش فشان ز آبی که آتش بی امان ، در خشک و در تر می زند بختم به سودای تنت ، ره می زند به سوی منت تا آورد در گردنت ، دستی که به سر می زند تصویر آن شیرین دهن ، خود بر نمی تابد سخن هست این قدر کز عشق من ، طرحی به دفتر می زند من شاعرم ! خوش می زنم ، از عشق و از مستی رقم اما به چشمانت قسم ، چشم تو خوش تر می زند من می شناسم پنجه را ، این تک نواز آشنا عشق است هر چند این نوا ، با ساز دیگر می زند ای عشق ! از آن مشرق درآ ، روشن کن این ظلمت سرا کاین شب جدا از تو مرا ، بر دیده خنجر می زند یک جرعه زین می نوش کن ، وز های و هو خاموش کن عشق است اینک ! گوش کن : انگشت بر در می زند #_حسین‌منزوی