بی سر و پا بودم و راهم نداد حضرت معشوق به می خانه‌اش روی سیاه و دل ناپاکِ من بست رهِ وصل به کاشانه‌اش با همه درماندگی خود ولی عاشق او بودم و دیوانه‌اش نور هدی بود و من ِ گمشده در پی آن نور چو پروانه‌اش مانده و درمانده کنون برده‌ام روی گدایی سوی دردانه اش مست کند کل جهان را فقط جرعه ای از ساغرِ پیمانه اش هرکه شناساند به من عشق را تا ابد آباد دل و خانه اش خوش به دلِ آنکه در این اربعین کوله ی او بود سر ِ شانه‌اش رفت غزل‌خوان به دیار بلا سوختم از نغمه‌ی مستانه‌اش #_یاصاحب‌صبر

یک تریلی شعر گفتم ماند در پستوی دل بی وفا یک بار یک شعر مرا از رو بخوان #_یاصاحب‌صبر

خیاطِ هنرمندی مانند تو اصلا نیست یا هست اگر یک تن در ذهنِ خزِ من نیست میدوزی و میپوشم یک پیرهن زیبا نرم و سبک و جادار انگار که در تن نیست خیاطی و ابزارت چرخ است و نخ و سوزن دستانِ لطیفِ تو شایسته ی آهن نیست با پارچه و قیچی خلاقِ لباسی تو در کارگهت جانا فولاد مبرهن نیست قربانِ ظرافتهاتت. دستان و سر و پاهات دور تو بجز ترمه یا تترون و کَن کَن نیست اینبار برای من یک جامه بدوز از عشق این عاشقِ زارِ تو حقش که فلاخن نیست #_یاصاحب‌صبر