نیمه شب بود یا سحر یا صبح
بمب آمد به روی قلبم خورد
یک نفر از خدا نمی ترسید
تکه ای از وجود ما را برد
با زمستان بهار آمد، در
باغِ بغداد غنچه ها وا شد
بر زمین خون شکوفه می داد و
دشتی از گل عجیب برپا شد
خاک و افلاک نورِ سرخی داشت
آسمانش پر از ستاره شد و
کل منظومه اش بهم میریخت
پیکرش مثل ماه‌پاره شد و
مردِ نورانی از عبای خودش
کفنِ سرخ دست و پا میکرد
رنگِ داغِ غروبِ چشمش،حیف
با نمِ گریه هم نمیشد سرد
منبرِ مغرب از عطش می گفت
روضه ی مشرق از غمش می خواند
در شمالِ هوایِ دلگیری
در جنوبی ترین مکان میماند
#مرضیه_سادات_هاشمی
