eitaa logo
آبادی شعر 🇵🇸
1.8هزار دنبال‌کننده
8.5هزار عکس
2.1هزار ویدیو
95 فایل
مشاهده در ایتا
دانلود
  هر که دلبرگونه خود را می نمایاند ولی دلبر ما بی تظاهر خود خدای دلبری است
پیش چشمان تو کی باشد؟ مرا شعر و غزل؟ هر نگاهت به غزل، صد جلد، دیوان می‌شود
یا اباعبدالله... ما رهگذریم، خوب و بد می‌ماند از ما یک «نام» تا ابد می‌ماند... ما غیر حسین از کسی دم نزدیم هرکس که دم از حسین زد، می‌ماند.
دیگر بهشت را به بهایی نمی‌خرم دربوستان مهر تو یک‌دم قدم زدم ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌
"قسم" به واژه‌ی قسم! که حرمتش شکسته‌ شد به دست سایه‌های مرگ درون این حصار بی‌نفس که عشق را نشانه رفته است... مثال یک تبر که پرسه می‌زند به روح زخمی درخت... "قسم"به اشک‌های مادران بی‌گناه! میان دست‌های خالی از نگاه کودکان که مد آه را ..... کشیده‌اند به درد! دوباره آن شکوفه‌های غرق خون به روشنایی نگاه آسمان جوانه می‌زنند به عشق... 💔
مریم شدن، نذر خدا بودن، دعا کردن هاجر شدن، با تشنگی سعی و صفا کردن آهو شدن در دشت‌های سربه‌سر صیاد ماهی شدن، در موج‌موج غم شنا کردن باری کنار خیمهٔ سقا زمین خوردن باری کنار ذوالجناحت پابه‌پا کردن باری کنار عمه سرگردانِ چادرها پروانه‌ها را از شبِ آتش رها کردن این گوشه آرامش شدن پیش رباب و آه آن گوشه پنهانی برایت گریه‌ها کردن بی اذنِ مُردن رد شدن از محشرِ گودال با شیون و با مویه نامت را صدا کردن هم‌کاروان با تو که روی نیزه می‌رفتی عزم سفر تا دوردستِ ناکجا کردن با اشک‌های کودکان همسایگی تا صبح با خندهٔ شمر و سنان تا شام تا کردن با خطبه، با فریاد، با شعر و سکوت و سوگ هرجا که شد یک پنجره رو به تو وا کردن دیدی پدر؟! دیدی وفادار غمت بودم؟ در روزگارِ دختر از بابا جدا کردن در کار عشق و عاشقی تسلیم باید بود ما را مبادا لحظه‌ای چون و چرا کردن
13.09M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
با دلی خسته، دلی رنجور مهمانت شدم شهرت " یا ضامن آهو " مرا اینجا کشاند
آسمان ابری ام...بارانی ام... لبریز خویش بی صدا می گریم و جان میرود گاهی ز خویش آمدی؛ رفتی ..خراب آباد دل را سوختی شهر نیشابورم اما عاشق چنگیز خویش آینه هرشب سراغم را گرفته از خودم من کجا گم گشته ام با حال شور انگیز خویش خش خش برگ درختان زیر پا دردآور است بی حضورت؛ بی قرار دردم و پاییز خویش دفتر و چشم تر و شعر و جنون مرهم نشد خود به پایم می روم تا برزخ پرهیز خویش
یاد ایامی که هر دَم یاد ما بودی بخیر💚
از رفتن تو لب نگشایم به گلایه از ماندن خود در عجبم بی تو چگونه؟ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌