قبلا که تهران بودم هر هفته پنجشنبه میرفتم پیش محمد رضا خانواده محمد رضا معمولا پنجشنبه نزدیکای غروب که می‌شد میومدن امام زاده سر مزار .
خیلی دوس داشتم یه بار با مادرشون صحبت کنم ولی هیچ وقت نتونستم یعنی روم نمیشد فقط یه بار با پدرشون صحبت کردم که هنوز بعد گذاشتن چند سال داغ فرزند تو صورت و لرزش صداشون مشخص بود مثل پدر شهید محمد حسین حدادیان که از خادم های امام زاده هستن. یادمه شب عاشورای سال قبل سر مزار پسرشون جوری گریه میکردن که تا حالا ندیده بودم یه مرد اینجوری گریه کنه
اینا جوون از دست دادن جونایی که معمولی نبودن شاید من و شما نتونیم درک کنیم فقط اونایی که بچه دارن بتونن درک کنن که داغ فرزند یعنی چی اونم کسایی مثل محمد رضا و محمد حسین.
یه جا خوندم که نوشته بود خدایا مارو با کسایی که دوسشون داریم امتحان نکن ولی خدا اینا رو با کسایی که دوسشون داشتن امتحان کردن یه امتحان سخت. اینا با خدا معامله کردن عزیز ترین کساشونو در راه خدا دادن و گله نکردن
اولین بار که پدر محمد رضا رو دیدم یه گوشه نشسته بودن و از دور داشتن به مزار پسرشون نگاه میکردن رفتم پیششون سلام کردم خیلی با احترام و مهربون جواب دادن بهشون گفتم ممنونم حاج آقا که کسی مثل محمد رضا رو تربیت کردید که اینجوری الگوی یه نسل بشن پدرشون در جواب گفتن من محمد رضا رو تربیت نکردم محمد رضا مارو تربیت کرده نتونستم بیشتر باهاشون صحبت کنم بغضم گرفته بود ازشون خداحافظی کردم....
#ابوذر_نوشت
