#شاه_بیت ۵۲ چون جامه‌ها به وقت مصیبت سیه کنند من موی از مصیبت پیری کنم سیاه #رودکی(قرن ٣-۴ ه. ق) @adabkhane

#آواز ۱۶ 🎶 عشق از کجا...⁉️ 🎙️#همایون_شجریان @adabkhane

🔴رنگ در شاهنامه 🔵 و هفت پیکر نظامی

#پژوهش ۵ 📜 مقاله کارکرد رنگ در شاهنامه: دکتر کاووس حسن لی – لیلا احمدیان @adabkhane

#پژوهش ۶ مقاله رنگ در هفت پیکر نظامی: دکتر زرین تاج واردی – آزاده مختارنامه @adabkhane

#شعر ۲۶ به خاک پای کریم اهلبیت(ع) ردیف شد غزلم باز با ردیف حسن میان اهل کرم نیست همردیف حسن نهان نموده خدا نور خویش در قرآن گذاشت در دل هر آیه‌ی شریفه حسن حدیث مهر و وفا می‌شود هزار کتاب که با طلا شده حک روی هر صحیفه حسن خدا جمال خودش را در او تجلی داد هنر گذاشته در خلقت ظریف حسن جمل نشانه خوبیست بر شجاعت او که زخم زد به تن مکتب سقیفه حسن به صلح داد رضایت،صلاح کار این بود وگرنه بوده به میدان کسی حریف حسن؟! آهای زائر ارباب یاد ما هم باش عمود یکصد و هجده؛ دم مضیف حسن #عباس_جواهری_رفیع @adabkhane

#مداحی ۱۲ قربون کبوتـرای حـرمت امام حسن...! 🎙️#حسین_طاهری @adabkhane

#حکایت ۱ شعر امام حسن(ع) كه چشم وصال را بينا كرد میرزا محمّد شفیع شیرازی متخلص به «وصال شیرازی» متوفّی سال 1262 هـ. ق در شیراز از بزرگان شعرا و ادبا و عرفای عصر فتحعلی شاه قاجار بود. علاوه بر مراتب علمی، به تمام خطوط هفت گانه مهارتی به سزا داشته و کتابهای فراوانی نیز با خطوط مختلف نگاشته است. از جمله، اینکه 67 قرآن به خط زیبای خود نوشته است. بر اثر نوشتن زیاد چشمش آب می آورد و به پزشک مراجعه می کند، دکتر می گوید: من چشمت را درمان می کنم، به شرطی که دیگر با او نخوانی و خط ننویسی. پس از معالجه و بهبودی چشم، دوباره شروع به خواندن و نوشتن می کند تا این که به کلّی نابینا می شود. سرانجام با حالت اضطرار متوسل به حضرت محمّد(ص) و آل او (صلوات‌الله علیهم) می شود. شبی در عالم رؤیا پیغمبر اکرم (ص) را در خواب می بیند، حضرت به او می فرماید: چرا در مصائب حسین (و حسن) مرثیه نمی گویی تا خدای متعال چشمانت را شفاء دهد. در همان حال حضرت فاطمه زهرا (س) حاضر گردیده می فرماید: وصال! اگر شعر مصیبت گفتی اوّل از حسنم شروع کن؛ زیرا او خیلی مظلوم است. صبح آن روز وصال شروع کرد در خانه قدم زدن و دست به دیوار گرفتن و این شعر را سرودن: از تاب رفت و طشت طلب کرد و ناله کرد آن طشت راز خون جگر باغ لاله کرد نیمه دوّم شعر را که گفت، ناگهان چشمانش روشن و بینا شد. آن گاه اضافه کرد: خونی که خورد در همه عمر، از گلو بریخت دل را تهی زخون دل چند ساله کرد نبود عجب که خون جگر گر شدش بجام عمریش روزگار همین در پیاله کرد نتوان نوشت قصه درد و مصیبتش ور می توان ز غصه هزاران رساله کرد زینب درید معجر و آه از جگر کشید کلثوم زد به سینه و از درد ناله کرد هر خواهری که بود روان کرد سیل خون هر دختری که بود پریشان کُلاله کرد یا رب به اهل بیت ندانم چه سان گذشت آن روز شد عیان که رسول از جهان گذشت @adabkhane

#مداحی ۱۳ عالم ماتم‌ سرا،زهرا صاحب عزا 🎙️#محمود_کریمی @adabkhane

#شاه_بیت ۵۳ باران همه بر جای عرق می‌چکد از ابر پیداست‌ که از دست‌ کریم تو حیا کرد قاآنی ( قرن ۱۳ ه.ق) @adabkhane

#شاه_بیت ۵۴ از فشار قبر تا روز جزا آسوده است هر که اینجا از هجوم زایران یابد فشار #صائب_تبریزی (یازدهم ه.ق) @adabkhane

#شاه_بیت ۵۵ درین درگاه سعی هیچ کس ضایع نمی ماند به قدر آنچه فرمان می بری فرمانروا گردی #صائب_تبریزی (یازدهم ه‌‌.ق) @adabkhane

🎥یاد دیدار شما... 🎙️#حاج_علی_ملائکه @adabkhane

#شعر ۲۷ ← شعر شهادت امام رضا (ع)→ کار تو همه مهر و وفا بود، رضا جان پاداش تو، کی زهر جفا بود، رضا جان آن لحظه که پرپر زدی و آه کشیدی معصومه مظلومه، کجا بود رضا جان؟ بر دیدنت آمد چو جوادت ز مدینه سوز جگرش، یا ابتا بود رضاجان تنها نه جگر، شمع‌صفت شد بدنت آب کی قتل تو این گونه روا بود، رضاجان تو ناله زدی، در وسط حجره و زهرا بالای سرت نوحه‌سرا بود رضاجان یک چشم تو در راه، به دیدار جوادت چشم دگرت کرب و بلا بود، رضاجان جان دادی و راحت شدی از زخم زبان‌ها این زهر، برای تو شفا بود رضاجان از آتش این زهر، تن و جان تو می‌سوخت اما به لبت، ذکر خدا بود رضاجان روزی که نبودیم در این عالم خاکی در سینه ما، سوز شما بود رضاجان از خویش مران «میثم» افتاده ز پا را عمری در این خانه گدا بود رضا جان #استاد_غلامرضا_سازگار @adabkhane

🔴پرسش؟ 👆 کدام قهرمان،پهلوان است؟ «همه نامداران ایران زمین/ گرفتند بر پهلوان آفرین» ✍«فردوسی» @adabkhane

#شاه_بیت ۵۶ جز وصف پیش رویت، در پشت سر نگویم رو کن به هر که خواهی، گل پشت و رو ندارد #شهریار @adabkhane

روز بزرگداشت استاد شهریار و روز ملی شعر و ادب فارسی گرامی باد @adabkhane

#آواز ۱۷ 🎙️#استاد_شهریار @adabkhane

#شعر ۲۸ پیرم و گاهی دلم یاد جوانی می کند بلبل شوقم هوای نغمه خوانی می کند همتم تا میرود ساز غزل گیرد به دست طاقتم اظهار عجزو نا توانی می کند بلبلی در سینه می نالد هنوزم کاین چمن با خزان هم آشتی و گل فشانی می کند ما به داغ عشقبازیها نشستیم و هنوز چشم پروین همچنان چشمک پرانی می کند نای ما خامُش ولی این زهره شیطان هنوز با همان شور و نوا دارد شبانی می کند گر زمین دود هوا گردد همانا، آسمان با همین نخوت که دارد آسمانی می کند سالها شد رفته دمسازم زدست اما هنوز در درونم زنده است و زندگانی می کند با همه نسیان تو گویی کز پی آزار من خاطرم با خاطرات خود تبانی می کند بی ثمر هر ساله در فکر بهارانم ولی چون بهاران می رسد با من خزانی می کند طفل بودم دزدکی پیر و علیلم ساختند آنچه گردون می کند با ما نهانی می کند می رسد قرنی به پایان و سپهر بایگان دفتر دوران ما هم بایگانی می کند "شهریارا" گو دل از ما مهربانان نشکنید ورنه قاضی در قضا نامهربانی می کند #استاد_شهریار @adabkhane