✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#پرواز_تا_بی‌نهایت»        روز یکشنبه، ١۴٠٢/٠۵/١۵ ✍️ مناسبت روز: پانزدهم مرداد، سالروز شهادت امیر سرلشگر #عباس_بابایی (ره)، خلبان مقتدر و فرمانده‌ی متعهد نیروی هوایی است که تا هنگامه شهادت تنها دغدغه‌اش اطاعت از ولیّ‌زمان و حفظ اسلام و انقلاب اسلامی بود؛ لذا ضمن گرامیداشت یاد و نام این شهید سرافراز، سخن امروز را با صلوات به روح بلندش آغاز می‌نمائیم؛ عباس بابایی در ۱۴ آذر ۱۳۲۹ خورشیدی در قزوین دیده به جهان گشود، دوره ابتدایی و متوسطه را در همان شهر به تحصیل پرداخت و در سال ۱۳۴۸ درحالی‌که در رشته پزشکی پذیرفته شده بود، داوطلب تحصیل در دانشکده خلبانی نیروی هوایی شد و پس از گذراندن دوره آموزش مقدماتی در سال ۱۳۴۹ برای تکمیل دوره به آمریکا رفت و بعد از پایان تحصیل با درجه ستوان دوم در پایگاه هوایی دزفول مشغول به خدمت شد‌؛ با ورود هواپیمای پیشرفته «اف ۱۴» در سال ۱۳۵۵ به ایران، بابایی که جزو خلبان‌های بسیار ماهر بود، برای پرواز با این هواپیما انتخاب و به پایگاه هوایی اصفهان منتقل شد؛ با اوج‌گیری مبارزات علیه نظام شاهنشاهی، عباس بابایی به عنوان یکی از پرسنل انقلابی نیروی هوایی، آشکارا به میدان مبارزه وارد شد و در براندازی رژیم، حضوری مؤثر از خود نشان داد؛ پس از پیروزی انقلاب اسلامی، وی به عنوان سرپرست انجمن اسلامی پایگاه هوایی انتخاب و در هفتم مرداد ۱۳۶۰ از درجه سروانی به سرهنگی ارتقاء یافته و فرماندهی پایگاه هشتم شکاری اصفهان را بر عهده گرفت؛ این فرمانده جوان و متعهد به هنگام فرماندهی پایگاه با استفاده از امکانات موجود و صرف هزینه‌های شخصی به عمران و آبادانی روستاهای فقیر حومه پایگاه و شهر اصفهان پرداخت و با تأمین آب آشامیدنی و بهداشتی، برق و احداث حمام و دیگر ملزومات بهداشتی و آموزشی در این مناطق، گذشته از تقویت خط سازندگی انقلاب اسلامی، در روند هر چه مردمی کردن ارتش و پیوند هر چه بیشتر آن با مردم، خدمات شایان توجهی را انجام داد؛ شهید بابایی به دنبال خدمات قابل تقدیر و کم‌نظیر در جبهه حق علیه باطل در آذر ماه سال ۱۳۶۲ به عنوان معاون عملیات فرماندهی نیروی هوایی کل ارتش منصوب شد و با برنامه‌ریزی و شجاعت مثال‌زدنی توانست در اردیبهشت‌ ۱۳۶۶ به درجه سرتیپی ارتقاء یابد؛ بابایی، عاشق حضرت اباعبدالله الحسین (ع) بود، به‌گونه‌ای که نشریه شاهد در سال ١٣٧٨ این‌طور می‌نویسد: شهید بابایی در زمان دفاع مقدس برای چند روز در دهه اول محرم در اوقاتی که آسیبی به کار جنگ نمی‌خورد تقاضای مرخصی کرده بود و در همین زمان خدمت امام خمینی (ره) رسید؛ وقتی حضرت امام، راجع به دلیل مرخصی گرفتن او در آن بحبوحه ی جنگ پرسیدند؛ شهید بابایی گفت: من در دهه اول محرم برای شستن استکان‌های چای عزاداران به هیأت‌های جنوب شهر که من را نمی‌شناسند می‌روم و مرخصی را برای آن می‌خواهم؛ امام هم فرمودند: «به یک شرط به مرخصی برو که به نیت من هم چند استکان بشویی!»؛ این فرمانده دلاور با بیش از ‌سه هزار ساعت پرواز با انواع هواپیماهای جنگنده، بیشتر وقت خود را در عملیات‌های جنگی سپری نمود، به‌گونه‌ای که تنها در دوسال آخر زندگی پرافتخار خود، بیش از ‌شصت مأموریت جنگی را با موفقیت کامل به انجام رسانید؛ سرانجام این خلبان نامدار، در ۱۵ مرداد سال ۱۳۶۶ به هنگام بازگشت از یک مأموریت موفق برون مرزی، در سردشت مورد اصابت تیربار ضد هوایی خودی قرار گرفت و در سن ۳۷ سالگی، توسط ترکشی حنجره‌اش پاره شد و در روز عید قربان «ذبیح‌اللّه» شد و به معراج همیشگی حضرت دوست قدم نهاد. ✍️ رهبر فرزانه انقلاب درباره این شهید سعید فرمودند: «در ميان رزمندگان، چه ارتش و چه سپاه، شهيد بابايی، يك انسان بزرگ و يك چهره‌ی ماندگار و فراموش نشدنی است... این شهید عزیزمان، انسانی مؤمن و متقی و سربازی عاشق و فداکار بود و در طول این چند سالی که من ایشان را می شناختم، همیشه بر همین خصوصیات، ثابت و پابرجا بود ... او در زمینه امور رزمی و پروازی، نیرویی متخصص و ماهر و از جمله افرادی بود که بیشترین ساعات پرواز را داشت؛ شهید بابایی هیچ گاه به مصالح خود فکر نمی‌کرد و تنها مصالح انقلاب و اسلام را مد نظر داشت؛ او فرمانده‌ای بود که با زیردستانش بسیار فروتن و صمیمی، اما در مقابل اَعمال بد و زشت، خیلی بی‌تاب و سخت‌گیر بود... اين شهيد عزيز، يك انقلابی حقيقى و صادق بود؛ و من به حال او حسرت می خورم و احساس می كنم كه در اين ميدان عظيم و پرحماسه از او عقب مانده‌ام». امام راحل نیز در زیر عکس شهید بابایی که دست در دست ایشان دارد، نوشتند: «خداوند رحمت فرماید این شهید سعید ما را». ✍️ روحش شاد، یادش گرامی، نامش جاودان و راهش همواره پررهرو باد. 📚 برگرفته از کتاب پرواز تا بی نهایت