عمل به حق و مبارزه با باطل امام حسین (ع) در خطبه‌ای که در مسیر کربلا در جمع لشکریان حرّ ایراد کرد، فرمود: «ألاتَرَوْنَ إلی الحَقِّ لا یُعْمَلُ به، و إلی الباطِلِ لا یُتَناهی عنه لِیَرْغَبَ المُؤمِنُ فی لِقاءِ رَبِّهِ حَقَّاً حَقّاً؛ آیا نمی‌بینید به حق عمل و از باطل جلوگیری نمی‌شود. در چنین شرایطی بر مؤمن لازم است که به دیدار پروردگارش راغب باشد». امام (ع) با این کلمات هم هدف خویش را از قیام و حرکتش بیان می‌کند و هم آمادگی خویش را برای شهادت در راه مبارزه با باطل و احیای دین خدا اعلام می‌دارد. تاریخ طبری، ج5، ص404؛ بحارالأنوار، ج44، ص381. #ما_ملت_امام_حسینیم #جرعه_ای_معرفت #معرفت_قیام #من_حامی_دینم @aeenejan eitaa.com/aeenejan

پیام قیام امام حسین(ع) در عاشورا این بود که سازش کردن در برابر ظالمان در قاموس اسلام جایی ندارد و مرگ باعزت و شرف بهتر از زندگی ذلت‌بار است. عاشورا به ما این درس را آموخت «محبتی که باعث یاری امام نشود، فایده ای ندارد». #ما_ملت_امام_حسینیم #جرعه_ای_معرفت #معرفت_قیام #من_حامی_دینم @aeenejan eitaa.com/aeenejan

اصلاح امت در نهضت حسینی(ع) امام حسین علیه السلام در نامه ای به برادرش «محمد حنفیّه» ـ هنگامی که او را از رفتن به عراق منع کرد ـ سفارشات خود را گنجانیده و اهداف قیام عاشورا را بیان داشت تا دست تحریفگران به آن نرسد و آیندگان، راز قیام عاشورا را متوجه شوند: «بِسم اللّه الرحمن الرحیم، هذا ما اَوصی بِهِ الْحُسَیْن بن علی بن اَبی طالِبٍ اِلی اَخیهِ مُحَمَّدٍ الْمَعْرُوفِ بِاِبْنِ الحَنَفِیَّةِ اَنَّ الْحُسَیْنَ یَشْهَدُ اَنْ لا اِلهَ الّا اللّه وَحْدَهُ لا شَریْکَ لَهُ وَ اَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ، جاءَ بِالْحَقِّ مِنْ عِنْدِ الْحَقِّ وَ اَنَّ الْجَنَّةَ وَ النّارَ حَقٌّ وَ اَنَّ السّاعَةَ آتِیَةٌ لا رَیْبَ فیها، وَ اَنَّ اللّه یَبْعَثُ مَنْ فی الْقُبُورِ؛ بنام خداوند بخشنده و مهربان. این وصیّت حسین بن علی بن ابی طالب به برادرش محمد، معروف به ابن حنفیّه است. حسین گواهی می دهد که معبودی جز خدای یگانه نیست و شریک ندارد و اینکه محمد صلی الله علیه و آله بنده و رسول خدا است و آیین حق را از سوی حق آورده است و اینکه بهشت و جهنّم حق است و قیامت بدون شک به وقوع خواهد پیوست و خداوند، همه کسانی را که در قبرها هستند زنده می کند.» «وَ اِنّی لَمْ اَخْرُجْ اَشِراً وَ لا بَطِراً وَ لا مُفْسِداً وَ لا ظالِماً وَ اِنَّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْاِصْلاحِ فِی اُمَّةِ جَدّی صلی الله علیه و آله اُریْدُ اَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ اَنْهی عَنِ الْمُنْکَرِ وَ اَسیْرُ بِسیرَةِ جَدّی وَ اَبی علی بن ابی طالِبٍ علیه السلام ؛ [بدانید[ من برای سرکشی و خوشگذرانی و فساد و ستم [از مدینه به سوی کربلا[ خارج نشدم؛ بلکه فقط برای دنبال کردن اصلاح امّت جدّم [قیام کردم و[ خارج شدم و تصمیم گرفته ام که امر به معروف و نهی از منکر نمایم و سیره جدّم [رسول خدا صلی الله علیه و آله ] و پدرم علی بن ابی طالب علیه السلام را دنبال نمایم.» «فَمَنْ قَبِلَنی بِقَبُولِ الْحَقِّ فَاللّه ُ اَوْلی بِالْحَقِّ وَ مَنْ رَدَّ عَلَیَّ هذا اَصْبِرُ حَتّی یَقْضِیَ اللّه ُ بَیْنی وَ بَیْنَ الْقَوْمِ بِالْحَقِّ وَ هُوَ خَیْرُ الْحاکِمینَ، وَ هذِهِ وَصِیَّتی یا اَخی اِلَیْکَ وَ ما تَوفیقی اِلّا بِاللّه ِ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ اِلَیْهِ اُنیبُ؛ پس هر کس این حقیقت را از من بپذیرد [و از من پیروی کند]، پس خدا اولای به حق است [و از خدا پیروی کرده] و هر کس حق را بر من رد کند [و تخلّف نماید]، صبر می کنم تا خداوند بین من و این قوم حکم کند که او بهترین حاکمان است. و این وصیت من است به تو ای برادر. و توفیق من جز به خدا نیست، بر او توکل می کنم و به سوی او می روم.» #ما_ملت_امام_حسینیم #جرعه_ای_معرفت #معرفت_قیام #من_حامی_دینم @aeenejan eitaa.com/aeenejan

🔺یکی از مهترین پیامهای فراموش شده عاشورا شب عاشورا امام حسین به یارانش فرمود: هر کس از شما حق الناسی به گردن دارد برود و آن حق را ادا کند که خداوند شهادتش را نمی پذیرد . او به جهانیان فهماند که حتی شهید شدن درراه خدا در کربلا بالاتر از رعایت حق الناس نیست . #ما_ملت_امام_حسینیم #جرعه_ای_معرفت #معرفت_قیام #پیام_کربلا @aeenejan eitaa.com/aeenejan

قرآن هدف عمده پیامبر اکرم (ص) را دمیدن روح حیات به جامعه معرفی کرده است: «یا ایها الذین امنوا استجیبوا لله و للرسول اذا دعاکم لما یحییکم; (8) ای کسانی که ایمان آورده اید، خدای و پیامبر را پاسخ دهید آنگاه که شما را به چیزی فرامی خوانند که زنده تان می سازد» . بدیهی است که با دین زنده و احیا شده می توان جامعه را زنده کرد. این سنت پس از رحلت آن حضرت نیز با اصل استمرار ولایت فکری و معنوی ائمه اطهار (ع) ادامه یافت. در عهد زمامداری یزید بدعتها و آفات فکری و دینی به اوج خود رسیده بود و می رفت که خورشید اسلام نبوی در پشت ابرهای سیاه حاکمیت اموی پنهان گردد که امام حسین (ع) با گفتار و کردار خود به احیای آن قد برافراشت. اصل احیاگری پس از شهادت آن حضرت نیز به عنوان اساسی ترین رکن در سنت گفتاری و کرداری اهل بیت (ع) تبلور یافت. پس از آنان وارثان علوم و رسالت آنان یعنی عالمان ربانی وظیفه احیاگری را بردوش دارند. #ما_ملت_امام_حسینیم #جرعه_ای_معرفت #معرفت_قیام #من_حامی_دینم @aeenejan eitaa.com/aeenejan

شواهدی وجود دارد که نشان می دهد امام حسین علیه السلام گرچه می دانست که نهایتا در کربلا به شهادت خواهد رسید؛ اما هدف او از حرکت به سمت کوفه رسیدن به شهادت رسیدن و یا همان شهادت طلبی نبوده است. شهادت یا همان مرگ عزتمندانه گزینه ای بود که در کنار پذیرش زندگی ذلیلانه به حضرت پیشنهاد کردند و ایشان بی درنگ شهادت را پذیرفت و به فیض آن نائل شد. این شواهد و قراین عبارتند از: 1. سخن خود امام حسین علیه السلام در روز عاشورا که فرمود: ألا وَ إنَّ الدَّعِىَّ ابنَ الدَّعِىِّ قَد رَكَزَ بَینَ اثْنَتَین: بَینَ السِّلَّةِ وَ الذِّلَّةِ، وَ هَیهاتَ مِنَّا الذِّلَّة [2] هان! بى نَسَبِ پسر بى نَسَب، مرا میان دو چیز قرار داده است: شمشیر و خوارى. خوارى از ما دور است. سیدالشهداء علیه السلام هرگز نیامده است که به عشق شهادت خود و یارانش را هدف تیغ و تیر دشمن قرار دهد تا بهشت نصیب شود. او از مدینه به مکه و از مکه به سوی کوفه در حرکت است برای انجام وظیفه امامت خود و اکنون رسیده است به کوفه ای که مردم فراوانی از او خواسته اند به آنجا برود 2. اگر امام حسین علیه السلام به واقع آمده بود که به هر شکل ممکن به شهادت برسد دیگر معنا نداشت که از دشمن بخواهد او را رها کرده و اجازه دهد او و همراهانش به مدینه بازگردند. این جمله و مشابه آن بارها از امام حسین علیه السلام نقل شده است که اگر از دعوت من پشیمان شده اید و دیگر طالب من نیستند پس به من اجازه دهید به همانجایی برگردم که از آن آمده ام: إن ... كنتم لِمَقدَمی كارِهینَ انصَرَفت عَنكم إلَى المَكانِ الَّذی أقبَلت مِنه إلَیكم «اگر از آمدن من ناخرسندید، به همان جایى باز مى گردم كه پیش از حركت به سوى شما بودم.» [3] نکته مهمی که نباید از نظر دور بماند این است که در فرهنگ اسلامی شهادت طلبی به معنای تلاش برای مردن در راه خدا نیست؛ هرگز به این معنا نیست که شخص، تمام درهای باز برای زنده ماندن شرافتمندانه و خدمت به اسلام را نادیده انگارد و خود را به تیغ و تیر دشمن سپارد. آنچه مطلوب است و در سیره و سخنان اهل بیت علیه السلام دیده می شود دعا برای طول عمرِ با عزت و سعادت در راه بندگی خداست و اگر نبردی رخ داد انسان از خدا بخواهد که زنده بماند و این توفیق به او داده شود تا تمام دشمنان خدا به دست او به درک واصل شوند. این معنا در دعایی از امام صادق علیه السلام نیز آمده است: دعایی از امام صادق علیه السلام نقل شده که راوی می گوید آن حضرت این دعا را در ماه مبارک رمضان پیوسته می خواند؛ بخشی از آن دعا این است: وَ أَسْأَلكَ أَنْ تَقْتلَ بِی أَعْدَاءَكَ وَ أَعْدَاءَ رَسولِكَ [4] خدایا از تو می خواهم که به دست من تمام دشمنانت و دشمنان پیامبرت را به هلاکت برسانی. 1. دانش نامه امام حسین علیه السلام بر پایه قرآن و حدیث، ج 3، ص: 332 2. الملهوف: ص 156 3. تاریخ الطبری: ج 5 ص 401، الكامل فی التاریخ: ج 2 ص 552، مقتل الحسین للخوارزمی: ج 1 ص 231؛ الإرشاد: ج 2 ص 79 4. الكافی (ط - الإسلامیة)، ج 4، ص: 75 #ما_ملت_امام_حسینیم #جرعه_ای_معرفت #معرفت_قیام #من_حامی_دینم @aeenejan eitaa.com/aeenejan

برای انسان‌های موحد، چیزی بالاتر از آن نیست که نعمت وجود را در راه رضای معبود، به کار گیرند و در راه خدا خرج شوند و فدا گردند. آمادگی برای «فدا شدن»، نشانه‌ صدق انسان در راه محبت خدا است خدا مشتری جان‌ها و مال‌هاست و در برابر آن بهشت می‌‌دهد. (1) اولیای خدا در برابر پروردگار، برای خود هیچ شأنی قائل نیستند و اگر دین الهی نیازمند مال و جان و حتی آبروی آنان باشد، از نثار آن مضایقه‌ای ندارند. عزت و عظمت و ارزش دین، تا حدی است که برای بقای آن، عزیزترین انسان‌های پاک و حجت‌های الهی فدا می‌شوند و این فدا شدن را ادای حق الهی می‌شمارند. در دوره‌ای که دین خدا در معرض زوال بود و جهالت و غفلت مردم زمینه این اضمحلال مکتب شده بود، امام حسین علیه‌السلام حاضر شد برای بیداری و آگاهی مردم قربانی شود. در زیارت اربعین می‌خوانیم: «و بَذَلَ مُهجتهُ فیکَ لِیَستَنقِذَ عِبادَکَ مِنَ الجَهالةِ و حیرَةِ الضّلالة» (2)؛ او خون خویش را در راه تو نثار کرد، تا بندگانت را از نادانی و سرگشتگی گمراهی نجات دهد. 1- توبه، آیه 111. 2- مفاتیح الجنان، ص 468. #ما_ملت_امام_حسینیم #جرعه_ای_معرفت #معرفت_قیام #من_حامی_دینم @aeenejan eitaa.com/aeenejan

قرآن احیاگرى در قلمرو تکوین و تشریع را یکى از صفات و اسماى حق معرفى مى‏کند مانند «یخرج الحى من المیت‏» یا «و یحیى الارض بعد موتها» یا «و جعلنا من الماء کل شى‏ء حى‏» ، اما احیاگرى حضرت حق، جلت عظمته، در جامعه بشرى از طریق پیامبران صورت گرفت. آنان از ادیان پیشین تحریف‏زدایى کردند و معارف نوینى بر معارف آنان افزودند. به عبارت دیگر، آنان براى احیاى بشریت‏به احیاى ادیان پیشین پرداختند. قرآن هدف عمده پیامبر اکرم (ص) را دمیدن روح حیات به جامعه معرفى کرده است: «یا ایها الذین امنوا استجیبوا لله و للرسول اذا دعاکم لما یحییکم; (1) اى کسانى که ایمان آورده‏اید، خداى و پیامبر را پاسخ دهید آنگاه که شما را به چیزى فرامى‏خوانند که زنده‏تان مى‏سازد» . بدیهى است که با دین زنده و احیا شده مى‏توان جامعه را زنده کرد. این سنت پس از رحلت آن حضرت نیز با اصل استمرار ولایت فکرى و معنوى ائمه اطهار (ع) ادامه یافت. در عهد زمامدارى یزید بدعتها و آفات فکرى و دینى به اوج خود رسیده بود و مى‏رفت که خورشید اسلام نبوى در پشت ابرهاى سیاه حاکمیت اموى پنهان گردد که امام حسین (ع) با گفتار و کردار خود به احیاى آن قد برافراشت. اصل احیاگرى پس از شهادت آن حضرت نیز به عنوان اساسى‏ترین رکن در سنت گفتارى و کردارى اهل بیت (ع) تبلور یافت. 1) انفال: 24. #ما_ملت_امام_حسینیم #جرعه_ای_معرفت #معرفت_قیام #من_حامی_دینم @aeenejan eitaa.com/aeenejan

امام حسین(ع) و شهادت طلبی حسین بن علی(ع) علاوه بر اینكه فرزند پیامبر و امام ما است، الهام بخش حرکت انقالبی ما، الهام بخش فداکاری و شهادت طلبی فرزندان ما و جوانان ما نیز هست و همین شهادت طلبی، ضامن پیروزی اسلام و مسلمین است.امروز کسانی که با نام و لباس پاسداران در شهرها، در جبهه ها، درّ میدانهای شرف؛ با شهادت طلبی، با اخلاص، ذکر، دعا و با توسل به خدا، عاشقانه در راه جهاد قدم میگذارند و مي جنگند، جزو همان هفتاد و دو نفرند. ای عاشوراییان! ای جوانهای پاسدار! ای کسانی که انقلاب مرهون شماست! خوشا به حال شما که روز حسین(ع)، روز شماست. به معنای واقعی کلمه، روز ولادت حسین بن علی(ع) روز ولادت شور و عشق انقلابی و شهادت طلبی است و باید هم آن را روز پاسدار نام می گذاشتند؛ زیرا این بچه های ما، این جوانان عزیز ما مشتاقان شهادتند، برای شهادت اشكها میریزند. این همان چیزي است که در حادثه عاشورا همه به یاد داریم. #ما_ملت_امام_حسینیم #جرعه_ای_معرفت #معرفت_قیام #من_حامی_دینم @aeenejan eitaa.com/aeenejan

امام حسين (ع)، در حركت عاشورايى خويش، فوز و سعادت ابدى خود و يارانش را مى‌ديد، از اين رو مشتاقانه به سوى اين هدف مى‌شتافت. در راه كوفه، وقتى طرمّاح با آن حضرت ملاقات و ايشان را از رفتن به كوفه پر آشوب منع كرد، امام فرمود : اگر خداوند شرّ و فتنه را از ما دفع كرد، كه لطف ديرينه اوست و اگر هم آن پيش آيد كه گريزى از آن نيست، آن هم فوز و شهادت است: «... وَ اِنْ يَكُنْ مالابُدَّ مِنْهُ فَفَوْزٌ وَ شَهادةٌ اِنْ شاءَ اللهُ» #ما_ملت_امام_حسینیم #جرعه_ای_معرفت #معرفت_قیام #من_حامی_دینم @aeenejan eitaa.com/aeenejan

امام حسين (ع)، روز عاشورا خطاب به سپاه كوفه و نكوهش از اينكه آنان نه به سخن حق حضرت گوش مى‌دهند و نه دعوتش را به حقّ و رشاد مى‌پذيرند، رمز اين حالت را گرايش به دنياى حرام مى‌داند و مى‌فرمايد : همه شما فرمان مرا سرپيچى مى‌كنيد، به سخنم گوش فرا نمى‌دهيد؛ (حق داريد، چرا كه) تحفه‌ها و هديه‌هاتان همه از حرام است و شكمهاتان از حرام پر شده است، پس بر دل‌هاى شما مهر خورده واى بر شما چرا ساكت نمى‌شويد، چرا گوش نمى‌دهيد و نمى‌شنويد؟ #ما_ملت_امام_حسینیم #جرعه_ای_معرفت #معرفت_قیام #من_حامی_دینم @aeenejan eitaa.com/aeenejan

سخن معروف امام حسين (ع): فَاِنّى لا اَرَى الْمَوْتَ اِلّا سَعادَةً نيز گوياى بينش امام در مورد مفهوم و ماهيت سعادت و رستگارى است كه امام آن را در سايه شهادت در راه خدا مى‌داند. اين باور و حقيقت، به اهل ايمان شوق به آخرت و بهشت مى‌بخشد و وابستگى‌هاشان را به دنيا مى‌كاهد و سبكبال و شهادت‌طلب مى‌شوند آنان كه حسين را يارى كردند، رستگار شدند و به هدايت و صلاح، راه يافتند. در زيارتنامه‌هاى شهداى كربلا و اباعبدالله‌الحسين (ع)، به اين تعبير بسيار بر مى‌خوريم كه آنان را كامياب واهل فوز مى‌شماريم و نيز آرزوى اينكه كاش ما هم در كربلا در ركاب آنان بوديم و مى‌جنگيديم و با شهادت، به فوز ابدى مى‌رسيديم. #ما_ملت_امام_حسینیم #جرعه_ای_معرفت #معرفت_قیام #من_حامی_دینم @aeenejan eitaa.com/aeenejan