#حکمت 131 #نهج_البلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام) -وَ قَدْ سَمِعَ رَجُلًا يَذُمُّ الدُّنْيَا-: أَيُّهَا الذَّامُّ لِلدُّنْيَا الْمُغْتَرُّ بِغُرُورِهَا الْمَخْدُوعُ بِأَبَاطِيلِهَا، أَ تَغْتَرُّ بِالدُّنْيَا ثُمَّ تَذُمُّهَا؟ أَنْتَ الْمُتَجَرِّمُ عَلَيْهَا أَمْ هِيَ الْمُتَجَرِّمَةُ عَلَيْكَ؟ مَتَى اسْتَهْوَتْكَ أَمْ مَتَى غَرَّتْكَ؟ أَ بِمَصَارِعِ آبَائِكَ مِنَ الْبِلَى أَمْ بِمَضَاجِعِ أُمَّهَاتِكَ تَحْتَ الثَّرَى؟ كَمْ عَلَّلْتَ بِكَفَّيْكَ وَ كَمْ مَرَّضْتَ بِيَدَيْكَ؟
درود خدا بر او، (شنيد مردى دنيا را نكوهش مى كند) فرمود:
اے نڪوهش ڪننده دنيا، ڳه خود به غرور دنيا مغرورے و با باطل هاے آن فريب خوردے خود فريفته دنيايى و آن را نڪوهش مىڪنى آيا تو در دنيا جرمى مرتڪب شده اے يا دنيا به تو جرم ڪرده است.
ڪى دنيا تو را سرگردان ڪرد و در چه زمانى تو را فريب داد؟ آيا با گورهاے پدرانت ڪه پوسيده اند (تو را فريب داد) يا آرامگاه مادرانت ڪه در زير خاك آرميده اند؟ آيا با دو دست خويش بيماران را درمان ڪرده اے و آنان را پرستارے ڪرده و در بسترشان خواباندهاے
تَبْتَغِي لَهُمُ الشِّفَاءَ وَ تَسْتَوْصِفُ لَهُمُ الْأَطِبَّاءَ غَدَاةَ، لَا يُغْنِي عَنْهُمْ دَوَاؤُكَ وَ لَا يُجْدِي عَلَيْهِمْ بُكَاؤُكَ، لَمْ يَنْفَعْ أَحَدَهُمْ إِشْفَاقُكَ وَ لَمْ تُسْعَفْ فِيهِ بِطَلِبَتِكَ، وَ لَمْ تَدْفَعْ عَنْهُ بِقُوَّتِكَ وَ قَدْ مَثَّلَتْ لَكَ بِهِ الدُّنْيَا نَفْسَكَ وَ بِمَصْرَعِهِ مَصْرَعَكَ.
إِنَّ الدُّنْيَا دَارُ صِدْقٍ لِمَنْ صَدَقَهَا وَ دَارُ عَافِيَةٍ لِمَنْ فَهِمَ عَنْهَا وَ دَارُ غِنًى لِمَنْ تَزَوَّدَ مِنْهَا وَ دَارُ مَوْعِظَةٍ لِمَنِ اتَّعَظَ بِهَا؛
درخواست شفاى آنان را ڪرده، و از طبيبان داروے آنها را تقاضا ڪرده اے در آن صبحگاهان ڪه داروے تو به حال آنان سودے نداشت، و گريه تو فايده اے نڪرد، و ترس تو آنان را سودے نرساند، و آنچه مى خواستى به دست نياوردے، و با نيروے خود نتوانستى مرگ را از آنان دور ڪنى. دنيا براے تو حال آنان را مثال زد، و با گورهايشان، گور، خودت را به رخ تو ڪشيد.
همانا دنيا سراے راستى براے راست گويان، و خانه تندرستى براے دنياشناسان، و خانه بىنيازى براے توشه گيران، و خانه پند، براے پندآموزان است.
مَسْجِدُ أَحِبَّاءِ اللَّهِ وَ مُصَلَّى مَلَائِكَةِ اللَّهِ وَ مَهْبِطُ وَحْيِ اللَّهِ وَ مَتْجَرُ أَوْلِيَاءِ اللَّهِ؛ اكْتَسَبُوا فِيهَا الرَّحْمَةَ وَ رَبِحُوا فِيهَا الْجَنَّةَ؛ فَمَنْ ذَا يَذُمُّهَا وَ قَدْ آذَنَتْ بِبَيْنِهَا وَ نَادَتْ بِفِرَاقِهَا وَ نَعَتْ نَفْسَهَا وَ أَهْلَهَا، فَمَثَّلَتْ لَهُمْ بِبَلَائِهَا الْبَلَاءَ وَ شَوَّقَتْهُمْ بِسُرُورِهَا إِلَى السُّرُورِ،
دنيا سجده گاه دوستان خدا، نمازگاه فرشتگان الهى، فرودگاه وحى خدا، و جايگاه تجارت دوستان خداست، ڪه در آن رحمت خدا را به دست آوردند، و بهشت را سود بردند.
چه ڪسى دنيا را نڪوهش مىڪند و جدا شدنش را اعلام داشته، و فرياد زد ڪه ماندگار نيست، و از نابودے خود و اهلش خبر داده است؟ و حال آن ڪه (دنيا) با بلاے خود بلاها را نمونه آورد، و با شادمانى خود آنان را به شادمانى رساند.
رَاحَتْ بِعَافِيَةٍ وَ ابْتَكَرَتْ بِفَجِيعَةٍ تَرْغِيباً وَ تَرْهِيباً وَ تَخْوِيفاً وَ تَحْذِيراً؛ فَذَمَّهَا رِجَالٌ غَدَاةَ النَّدَامَةِ وَ حَمِدَهَا آخَرُونَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ؛ ذَكَّرَتْهُمُ الدُّنْيَا [فَذَكَّرُوا] فَتَذَكَّرُوا وَ حَدَّثَتْهُمْ فَصَدَّقُوا وَ وَعَظَتْهُمْ فَاتَّعَظُوا.
در آغاز شب به سلامت گذشت، امّا در صبحگاهان با مصيبتى جانڪاه بازگشت، تا مشتاق ڪند، و تهديد نمايد، و بترساند، و هشدار دهد.
پس مردمى در بامداد با پشيمانى، دنيا را نڪوهش ڪنند، و مردمى ديگر در روز قيامت آن را مى ستايند، دنيا حقائق را به يادشان آورد، ياد آور آن شدند، از رويدادها برايشان حڪايت ڪرد، او را تصديق ڪردند، و اندرزشان داد، پند پذيرفتند.
#حکمت 132 #نهجالبلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام):
إِنَّ لِلَّهِ مَلَكاً يُنَادِي فِي كُلِّ يَوْمٍ: لِدُوا لِلْمَوْتِ، وَ اجْمَعُوا لِلْفَنَاءِ، وَ ابْنُوا لِلْخَرَابِ.
و درود خدا بر او، فرمود:
خدا را فرشتهاے است ڪه هر روز بانگ مىزند: بزاييد براے مردن، و فراهم آوريد براے نابود شدن، و بسازيد براے ويران گشتن.
لطفا در ایتا مطلب را دنبال کنید
مشاهده در پیام رسان ایتا
ما با چنین «علی» اے سر و ڪار داریم و قدرش را نمیدانیم .. 😕
⭕️جهت نشر فضایل مولاعلی (ع)
عضو ڪانال شوید و به اشتراڪ بگذارید
#حکمت 133 #نهجالبلاغه
وَ قَالَ (علیه السلام): الدُّنْيَا دَارُ مَمَرٍّ، لَا دَارُ مَقَرٍّ؛ وَ النَّاسُ فِيهَا رَجُلَانِ، رَجُلٌ بَاعَ فِيهَا نَفْسَهُ فَأَوْبَقَهَا، وَ رَجُلٌ ابْتَاعَ نَفْسَهُ فَأَعْتَقَهَا.
و درود خدا بر او، فرمود:
دنيا گذرگاه عبور است، نه جاے ماندن،
و مردم در آن دو دستهاند: يڪى آن ڪه خود را فروخت و به تباهى ڪشاند، و ديگرے آن ڪه خود را خريد و آزاد ڪرد.