📌 مغرور نشویم.... أحمد #بزنطی کوفی نقل میکند: در یکی از سالها همراه برخی دوستانش پس از اتمام مناسک حج به روستای صریا در اطراف #مدینه رفتیم و عصر هنگام بر امام #رضا(ع) وارد شدیم و ساعتی خدمت امام نشستیم. هنگامی که برخاستیم تا برویم امام به من گفت: ای احمد تو بنشین. من نشستم و امام شروع کرد به صحبت و گفتگو. من از ایشان سؤالاتی میپرسیدم و ایشان پاسخ میداد تا آنکه چند ساعتی از شب گذشت. هنگامی که خواستم بروم امام فرمود: احمد، میروی یا شب را همینجا میگذرانی؟ گفتم: قربانت شوم، هرچه شما امر بفرمایید، اگر امر بفرمایید بروم میروم و اگر امر بفرمایید بمان، میمانم. امام گفت: بمان. من هم ماندم. سپس ایشان کسی را صدا زد و فرمود: رختخواب من و بالشم را بیاور و برای احمد در آن اتاق پهن کن. پس از آن امام برخاست و رفت و من هم به آن اتاق رفتم و در این حال اینگونه از ذهنم گذشت که: چه کسی مثل من است و افتخار مرا دارد!.. در خانۀ ولی خدا!.. و بر بستر او!.. به سجدۀ شکر افتادم و گفتم: خدا را شکر که #حجت_خدا و وارث علم پیامبران از میان برادرانم با من انس گرفت و مرا محبوب خود نمود! غرق در سجده و شکرگزاری بودم و متوجه اطرافم نبودم که ناگهان احساس کردم امام مرا تکانی داد. پس برخاستم. امام دستم را گرفت و فشرد و سپس فرمود: «ای احمد! بدرستی که #امیرالمؤمنین(علیه السلام) در ایام مریضیِ صَعْصَة بن صَوحان به عیادتش رفت و هنگامی که از نزد او برخاست به او فرمود: ای #صعصة! اینکه من به عیادتت آمدم را مایۀ فخر و بالندگی بر خویشان و برادرانت قرار مده؛ از خدا بترس و برای خدا فروتنی کن تا خدا تو را بالا برد.» امام رضا(علیه السلام) این را فرمود و سپس از پیشم رفت. 📚یوسفی غروی، موسوعة التاريخ الإسلامي،ج٨، ص٢٩٩ - ٣٠٠؛ 📚کشی، اختيار معرفة الرجال، ص٥٨٧ - ٥٨٨. 👇👇 🌻 @ahlolbit