#قسمت_چهارم یک روز صبح وقتی که از ورزش و تمرینات صبحگاهی بر میگشتم، وقتی نزدیک ویلا یا همون محل اسکانم شدم، چشمم خورد به یک خانومی که روبروی ویلا بود و داشت میرفت داخل خونه ی پیر زنی که صاحبش مادر یکی از شهدای اون منطقه بود. من اون خانواده رو خوب میشناختم... صاحب اون خونه که پیر زن و مادر شهید بود، از دوستان چندسال اخیر مادرم بود و همچنان هست. داخل اون خونه فقط همین مادر شهید زندگی می‌کرد، وَ تا جایی که اطلاع داشتم بچه هاش همه ساکن شهر بودند. تیپ اون خانوم جوان هم اصلا با پوشش محلی اون منطقه سِنخییَت نداشت. با خودم گفتم شاید یکی از نوه های دختری یا پسری حاج خانوم هست. القصه، فقط یک لحظه دیدم و دیگه توجه نکردم.. نمیدونم چرا چندلحظه ذهنم درگیر شد. همین و بس. وارد خونه شدم و دوش گرفتم و بعدش اومدم مشغول مطالعه شدم.. دو ساعتی از ورودم به منزل گذشته بود که مشغول آماده کردن دم نوش برای خودم بودم‌؛ و در همین حین، آیفون به صدا اومد. حیاط این ویلا حدود 100 متر بود و درب اون هم طوری بود که میشد از دور بیرون و دید. رفتم پرده رو کنار زدم و از پشت پنجره بیرون و چک کردم.. برگشتم سمت آیفون تصویری... دیدم همون خانوم هست که یه لحظه جلوی خونه اون مادر شهید دیدمش. دکمه آیفون و نزدم. چون نمیشناختمش... رفتم سمت پله ها و داشتم میرفتم پایین که یه لحظه سرم گیج رفت و با کمر خوردم به تیزی سر پله... درد وحشتناکی رو بر روی کمرم و پای سمت راستم حس کردم... داشتم از درد به خودم میپیچیدم که صدای درب خونه و زنگ آیفون همچنان به گوشم میرسید. به هر زر و زوری بود خودم و از پله ها رسوندم تا حیاط و پشت در. در و که باز کردم، خواستم سلام کنم که یه هویی زیر پام خالی شد و نزدیک بود بیفتم روی زمین، اما به زور خودم و جمع کردم. دیدم اون خانوم جوان داره با یک حالت عجیبی بهم نگاه میکنه. نمیدونستم چی بگم... درد شدیدی روی مچ پای سمت راست و کمرم احساس میکردم... بزارید دلیل سرگیجه م و بگم... برگردیم به سال 86... سال 86 در یک ماموریتی بسیار مهم در یکی از کشورهای غرب آسیا «منطقه خاورمیانه» بنده مدتی توسط یکی از سرویس های امنیتی بازداشت شدم و قرار شد با یکی از افسران امنیتی اون کشور که در بازداشت سازمان ما بود، تبادل بشم. در طول اون زمانی که در اختیار سرویس بیگانه بودم، در بازجویی ها شکنجه فیزیکی و روحی شدیدی بر روی من انجام شد. یکی از دلایل سرگیجه های مفرط من همین ماجرا بود که البته با فوت همسرم اون مشکل تشدید شد و از لحاظ روحی آسیب بیشتری دیدم. اون خانوم غریبه همچنان داشت بهم نگاه میکرد. نمیدونستم داره چه اتفاقی می افته وَ آیا این شروع یک اتفاق پر رمز و راز با این خانوم بود یا نه! اصلا حضورش دم در ویلا، برام معنایی نداشت! نمیدونم شما تصورتون تا اینجا چیه. اما بگذارید بریم جلوتر تا اتفاقات مهم زندگیم و براتون بگم... دیدم اون خانوم، یه چیزی رو گذاشت کنار و خم شد و نشست روبروم با دستپاچگی گفت: «ببخشید چیزی شده؟» از درد داشتم به خودم میپیچیدم... اما در اون بین محو چشماش شدم... خیره شدم به چشم های اون خانوم غریبه ی نا آشنا؛ یا بهتره بگم مهمون ناخونده ی سرزده!!! اون خانوم هم با چشم های عنابی تیره ش بهم خیره شده بود... یادمه وقتی نشست نزدیکم و گفت «چیشده؟»، به چشماش خیره شدم، بعدش چشام و تیز کردم و مارک عینکش و چک کردم. عینکی داشت که در اصطلاح عُرف بهش میگن تلسکوپی، اما مارک عینک و چک کردم شَنِل «chanel» بوده و یه عینکی هم که زنجیر داشته و دور گردنش بوده با مارک رِد رز «red rose» بود. حالا اینارو با اون درد چطور فهمیدم، بماند! گفتم: +موبایل همراتونه؟ _بله.. به کی باید زنگ بزنم؟ بگید شماره ش و ! +اول بهم بگو شما کی هستی؟ برای چی اومدی اینجا؟ اصلا چی میخوای از اینجا؟ آب دهنش و قورت داد و هراسون گفت: _من مستاجر اون خونه روبرویی هستم. با درد و عصبانیت گفتم: +چی میخوای اینجا؟ با صدای لرزان گفت: _حاج خانوم آش دادند گفتند بیارم برای شما... با این حرفاش دردم یادم رفت و این سوالات اومد در ذهنم!!! «مستاجر همسایه روبرویی؟! آش؟! اصلا به تو چه که اومدی جلوی ویلا؟! تو کی هستی و چی میخوای؟! حاج خانوم چطور فهمید من اینجام که آش فرستاده؟! من همیشه بیرون کلاه سرم میزارم و خیلی اتفاقی پیش بیاد صورتم وَ حتی دستهای من و کسی ببینه چون بنا بر یکسری ملاحظات امنیتی و آموزش هایی که دیدیم، دستم و توی جیبم میزارم یا اگر دستم و توی جیبم نگذارم، حتما دستکش دستم میکنم!!» نگاهی غضب آلود بهش انداختم. خودش و جمع و جور کرد! کاسه آش و گذاشت همونجا روی زمین و بلند شد رفت. اما نگاهم و ازش برنداشتم. این خانوم تا خونه بی بی کلثوم که همون پیرزن معروف و مادر شهید هست برسه، دو سه باری یادمه برگشت و به من نگاه کرد.

#قسمت_چهارم بچه‌ها پیکر مطهر محمدعلی رو با یه آمبولانس زودتر بردن. آمبولانس بعدی اومد و نادر و بردن. وقتی رفتن، من و عاصف و دوتا از بچه‌های عملیات موندیم توی خونه. برای پاکسازی کامل و جمع آوری موارد مورد نیاز. توی طبقه اول بودم و داشتم به مواردی که بچه‌ها جمع میکردن نگاه میکردم که مادرم زنگ زد. خواستم جوابش و بدم، چون میدونستم وقتی کشور آشوب میشه مادرم نگرانیش صدبرابر میشه. خواستم ردش کنم و جواب ندم که یه صدایی از توی خیابون تموم تمرکزم و به هم زد و باعث شد زودتر ردش کنم تماس مادرم و؛ سرم و از پنجره آوردم بیرون و دیدم دوتا دختره فریاد میزنن و میخندن و میگن «زن زندگی آزادی...». معلوم بود که از اغتشاشات دارن بر میگردن. یه کوچه داخل اون خیابون داشت که سه چهارتا جوان ریختن سر اون دختره و کشیدنش توی اون کوچه تنگ و تاریک. اول میخواستم دخالت نکنم، چون کار ما امنیتی بود و انتظامی نبود. ولی به دلم افتاد بی ارتباط با امور امنیتی نیست. به باقر گفتم: «فوری بریم پایین که یه دختره رو دارن میدزدنش.» به دونفر از بچه‌ها که جهت پاکسازی مانده بودند با ما، گفتم: من و باقرو از همین اتاق پوشش بدید. همانطور که داشتم میدویدم به سمت پله‌ها، دستم را بردم سمت گوشم و دکمه را فشار دادم و به سیدعاصف عبدالزهرا گفتم: +دیدی دختره رو بردن توی کوچه؟ _بله حاجی. +با احتیاط کامل خیلی فوری و مسلح خودت و برسون سر کوچه. فوری رفتم سمت درب پارکینگ و درب را باز کردم و پشت سرم باقر و از وسط پیاده رو هم سیدعاصف به ما اضافه شد و رفتیم سمت کوچه. همین که نزدیک کوچه شدیم، دیدم دخترک جوان که حدودا 22_23 سال سنش می‌شد، با لباسی پاره و شلواری که تا زانوهایش پایین کشیده شده بود، با اشک و جیغ از کوچه خارج شد و دارد فرار میکند. باقر مسلح رفت داخل کوچه و من پشت سر دختر دویدم تا او را بگیرم. مجبور شدم موهایش را از پشت سرش بکشم تا مهارش کنم. برگشتم به عاصف که 50 قدم از من فاصله داشت گفتم: «برو ماشینو بیار.» به دختره گفتم: +رفیقت کجاست. با گریه و ترس گفت: _بردنش... فورا کاپشنم را در آوردم و دور کمرش پیچیدم که بدنش معلوم نباشد. همزمان دختر جوان با سیلی محکم زد به گوشم گفت: _ولم کن. بزار برم. دختر جوان و دو پیرمرد و آن زن و مرد میانسال که حواسشان انگار به دست راستم نبود، وقتی اسلحه‌ام را دیدند، فهمید یا مامورم، یا امنیتی، کمی عقب نشینی کردند و دخترک خواست داد و بیداد کند که به او گفتم: «نق بزنی زدم توی دهنت. شلوارت و اول بکش بالا.» عاصف با ماشین جلویمان ترمز کرد و رفت سمت آن چندنفر با شوکر آن‌ها را تهدید کرد متفرق شوند. چندبار شاسی شوکر را فشار داد و صدایش باعث شد آن‌ها متفرق شوند. سیدعاصف رفت پشت فرمان نشست. فورا درب عقب را باز کردم و همانطور که موهای دختر جوان را به آرامی دور دستم پیچانده بودم که فرار نکند، سرم را به داخل ماشین بردم و به عاصف گفتم: «دستبند.» دستبند را داد به من و دختر را داخل ماشین نشاندم و دستانش را با دستبند به دستگیره سقف خودرو قفل کردم. درب را بستم و به سمت کوچه‌ای که باقر رفته بود رفتم. اسلحه را مسلح کردم. کوچه تنگ و تاریک و غرق سکوت بود؛ اما نوری کم از دور دیده میشد که خیابان کریمخان منتهی به هفت تیر را نشان میداد. چراغ قوه‌ام را روشن کردم. صدای خس خسی آرام به گوش میرسید. حساس شدم و با احتیاط به سمت صدا رفتم. زانو به پایینِ پای یک نفر را که در کنار سطل زباله و انبوه زباله‌های کنار سطل آشغال دراز شده بود داشتم میدیدم. خدای من، چه میدیدم. فورا رفتم به سمتش. دیدم باقر دستش را بر روی شکمش گذاشته و دارد با درد نفس میکشد و میخواهد چیزی بگوید. مشخص بود با چاقو او را زده‌اند. نشستم روبرویش. گفتم: +هیچ چی نگو باقرجان. حرف نزن خون ریزیت بیشتر میشه. سرش را به سمت انتهای کوچه برگرداند و به من اشاره زد، یعنی از این سمت رفتند. به سختی گفت: «یه دختر و بردند.» رفتم روی خط سیدرضی گفتم: +یه مجروح داریم. آمبولانس اعزام کنید به موقعیت الف 12. باقر نفس نفس زدنش و خس خسش بیشتر شد. دیدم دستش را برد سمت جیب کاپشن ورزشی ساده‌ای که بر تن داشت، یک چیز کوچک را که در آن تاریکی به سختی می‌توانستم ببینم کشید بیرون و بین مشتش گره کرد. دیدم به زور دارد خودش را به سمتی میچرخاند... نشستم پشتش، سرش را به سینه ام چسباندم. بغض تمام گلویم را گرفته بود. دستانم که به خون باقر آغشته شده بود را بردم سمت گوشم، به عاصف گفتم: «دختره رو ببر سمت سایت، چون باقر زمین گیر شده.» عاصف (یا حسینی) گفت و ارتباطمان را قطع کردیم. آمبولانس رسیده بود و همانطور که سر باقر را به سینه ام چسبانده بودم، شروع کردند به زدن آمپول و سُرُم.

#قسمت_چهارم #چشمان_بیدار بعد از اولین اعتراف، دانیال روی لبه فروپاشی روانی قرار گرفته بود. وارد فاز جدیدی از بازجویی شدم: «انزوای کنترل‌شده». باید خودم کار دانیال را تمام می‌کردم تا شبکه‌های مخفی دیگری هم کشف شود. به عمد، بازجویی‌ها نوسان زمانی داشت. نور چراغ‌ها گاهی قطع و وصل می‌شد. هر وعده غذا تأخیر می‌افتاد و گفته بودم دمای اتاق را به طور ناگهانی بالا یا پایین کنم که از شدت گرما کلافه شود، سپس وقتی خیس عرق شد سردش کنند. همه این‌ها برای خستگی مفرط و از هم‌پاشی اراده دانیال بود. در اتاق نظارت دانیال، نشسته بودم که به سجاد گفتم: ـ نوبت تست شهادت‌سنج رسیده. سجاد، فایل تصویری کوتاهی از اعتراف یکی از همدستان دانیال را که همزمان بازداشت شده بود، بی‌صدا نشان داد: چهره آشنای یوسف، با بینی شکسته و آثار اضطراب، در آن تصویر دیده می‌شد. رفتم داخل اتاق بازجویی و عکس را جلوی دانیال انداختم: شبکه‌ای که فکرش و می‌کردی نامرئی هست، حالا نخ به نخ جلوی چشم ماست. فیلم یوسف و از روی مانیتور دیدی؟ _که چی؟؟ +که چی؟ خیلی دوست داری بدونی؟ باشه. پس که چی؟ هوم؟ ببین دانیال فقط یک‌راه باقی مونده که حیثیتت و تا حدی حفظ کنی؛ تمام رمزها و اشاره‌ها رو، رو کن! ببین دانیال اگر کمک کنی کل شبکه موساد و توی ایران و منطقه بزنم، بهت قول میدم کمکت کنم. اما اگر کمک نکنی، بهت قول میدم ده سال دیگه هم از این اتاق بیرون نمیری، مگر اینکه به جایی بدتر از اینجا بری. دومیــن لایه فشار روانی، قطع ارتباط دانیال با واقعیت بیرونی بود. ادامه دادم: +دانیال! امروز در آنکارا چهار نفر دیگه رو از همین شبکه شما گرفتند. حتی مادرت خبر نداره الان تو زنده‌ای یا مرده. این ده دقیقه آخرت برای انتخاب آینده‌ات هست… به عسل بیشتر فکر کن. دانیال که اضطرابش به نقطه انفجار رسیده بود، به آرامی گفت: ـ رمز فضای ابری ما ZY4-28_Kole بود… همه تیم را فقط از طریق اون دستور می‌دادیم. افراد اصلی «ماریو»، «گلشاد»، و «ویلسون» بودن. دستم را بردم سمت گوشم، گوشی کوچکی که داخل گوشم بود فشار دادم: +سجاد شنیدی؟ _حاج عاکف لطفا بگید یکبار دیگه تکرار کنه. رو به دانیال کردم گفتم: «کد و تکرار کن.» و تکرار کرد. به سجاد گفتم: بیا توی اتاق... سپس به دانیال گفتم: «به توضیحاتت ادامه بده». گفت: قرار بود دستگاه انتشار امواج EMP را سه روز قبل جنگ، با یک کامیون وارد تهران کنیم… نقطه تحویل جاده خاکی کنار اتوبان شهدای البرز تهران_کرج سجاد بلا‌درنگ وارد اتاق شد و رمز را وارد کرد و حجم عظیمی از داده‌های رمزگشایی‌شده بازیابی شد: مکاتبات، لیست کامل تیم، موقعیت مخفی‌گاه دوم و نقشه دقیقی از عملیات تخریبی. همزمان با باز شدن اطلاعات، عاصف و تیمش آماده یورش به دو نقطه جدید شد. در یک عملیات هماهنگ، سحرگاه روز بعد سه خانه امن و یک فروشگاه پوششی (که مرکز لجستیک تجهیزات الکترونیک بود) مورد هجوم قرار گرفت. در این یورش‌ها: پنج تبعه خارجی و دو ایرانی حلقه اصلی موساد دستگیر شدند. تجهیزات جنگ سایبری، سرورهای ارتباطی، و قطعات انفجاری و ریزپهپادها ضبط شد. با بازجویی سریع از عوامل دستگیرشده و تحلیل متقابل بیگ‌دیتای رمزگذاری‌شده، شبکه‌های فرعی در تبریز و بندرعباس نیز ظرف ۴۸ ساعت منهدم شد. این حلقه اعتراف‌ها و عملیات متوالی، نه فقط سومین شبکه مخفی موساد ظرف یک سال اخیر را منهدم کرد، بلکه شیوه‌نامه‌ها و کدهای نوین فعالیت موساد در ایران را نیز به نیروهای ایرانی آشکار کرد. بار دیگر، قدرت جنگ روانی و اقتدار عملیاتی کار اطلاعاتی ایران را به رخ کشید.

#قسمت_چهارم ده دقیقه بعد برگشتم به اتاق بازجویی و دیدم عبدالله همچنان دارد می‌نویسد. بعد از دقایقی آنچه باید می‌نوشت را نوشت... عبدالله آن شب در بازجویی، خیلی زود اعتراف کرد، چون با عوامل چندگانه و به طور هم‌زمان روی او فشار آوردم و عملاً دو سناریوی ذهنی‌اش، یعنی «تحمل و سکوت» یا «شکستن و گفتن»، در همان ساعات اولیه به‌نفع اعتراف فرو ریخت. یکی از دلایل اصلی‌اش، شوک روانی دستگیری بود که او فکر نمی‌کرد دستگیر شود. چون انتظار داشت در عملیات استشهادی «انتحاری تروریستی» خودش را منفجر کند، یا نهایتا در درگیری مسلحانه با نیروهای اطلاعاتی و امنیتی در تهران کشته شود. لحظه‌ای که زنده و دست‌بسته افتاد، تضادی که با طرح ذهنی‌اش ایجاد شد، ضربه شدید روانی به او زد که خودش هم به آن اعتراف کرد. این شوک باعث شد دیگر نتواند همان مقاومت ایدئولوژیک اولیه را مدیریت کند. مسئله دوم قطع ارتباط کامل با شبکه بود که نمی‌دانست الان علیه او دارند چه اعترافی می‌کنند. چون عاصف و دونفر دیگر از بچه‌ها که نفر سوم و چهارم را همزمان با من در اتاق‌های دیگر بازجویی می‌کردند، فورا گزارش را به من منتقل می‌کردند تا بتوانیم در یک اقدام مشترک، تمام احتمالات و مواردی که ممکن است از دستمان در رفته باشد را فورا رصد و پیشگیری کنیم. مورد سومی که عبدالله را مجبور به اعتراف کرد، این بود که نیروهای من آن شب بلافاصله بعد از دستگیری، سیم‌کارت‌ها، تلفن ماهواره‌ای و هر وسیله ارتباطی را حذف کردند. برای همین عبدالله می‌دانست دیگر هیچ‌کس از بیرون نمی‌تواند دستور، حمایت یا حتی نسخه «قهرمانانه» سکوت به او برساند. این انزوا، حس رهاشدگی و تنهایی را تشدید برای عبدالله تشدید کرد. مورد چهارم که همیشه من از آن در بازجویی استفاده می‌کردم، فشار روانی حسی در اتاق بازجویی بود. محیط بسته، روشنایی کنترل‌شده، صدای آهسته و ممتد تهویه، و حتی تغییر دمای عمدی فضا، تغییرات حس بویایی «بوی فلز، عرق خشک‌شده، و رطوبت دیوار»، کارایی مقاومت ذهنی متهم را کم می‌کرد و یک اثر آزاردهنده روی تمرکز شخصی که بازجویی می‌شد می‌گذاشت. در همان ساعات نخست، من با نمایش بخشی از اطلاعاتی که از قبل درباره او و شبکه‌اش داشتیم، «اسامی، مسیرها، کدها» نشان دادم که بخش زیادی از عملیات‌شان لو رفته. از طرفی دیگر عبدالله یک نیروی میدانی تازه‌تزریق‌شده بود و تاکنون بازجویی یا فشار اطلاعاتی جدی و سنگین را ندیده بود. این آماتور بودن او در جنگ روانی باعث شد زودتر از آن چه که تصور می‌شد، از ستون فقرات‌های قدیمی شبکه، ببُرد. در بازجویی، عبدالله، ‌نام دونفر از عوامل هادی و پشتیبان خارجی خود «ابومصعب و احمدعمران» را برای ما نوشت. همین برای پیدا کردن زنجیره اتصال این شبکه موثر بود. کاغذ نقشه‌های ارتباطات را با احسان روی دیوار سنجاق کرده بودیم. گفتم: +ابومصعب چه نقشی داشت؟ گفت: _من، و یاسر که استشهادی «انتحاری» دوم بود و کمربند انفجاری ساخته بود، باید منتظر تایید ابومصعب می‌موندیم. +یعنی هادی شما بود. سری به نشانه تایید تکان داد... با عصبانیت گفتم: +وقتی ازت می‌پرسم درست جواب بده. فهمیدی چی میگم؟ _بله... +دوباره ازت می‌پرسم، ابومصعب، هادی«هدایت کننده» تو و یاسر بود، یا نه؟ _بله. +نقش احمد عمران چی بود؟ _تاجایی که من می‌دونم پشتیبان مسعود و سلیمان بود و مثل ابومصعب در عراق بود… با ابومصعب کار می‌کرد. سجاد آمد روی خطم: _حاج عاکف بلند شدم رفتم آن سوی اتاق بازجویی و دستم را سمت گوشم بردم و گوشی ریزی که داخل گوشم بود را فشار دادم گفتم: +بگو سجاد... _حاجی لطفاً چک‌کنید... خیلی مهمه. ادامه دارد...