ما که ، از عطرِ آسمانیِ عشق ، مَدهوشیم آینه اَم پیشِ چشمانِ همچو خورشیدَت همچون خنده ی ناهیدی ، پیشِ سیاه چاله هایِ طعنه زیرِ نورِ ماهِ تقدیر ، می خوابیم طعمِ اختیارِ خوشه ی پروین را می نوشیم ما فقط ، بهره یک بوسه ی دیگر ، می کوشیم چه کسی می فهمد ، دل بریدن را این زمین گیران ؛ بندِ پیله اَند تنیدن را چه کسی باور می کنَد دیشب در اتوبانِ کهکشانِ راهِ شیری ، دور دور کردیم چه کسی باور خواهد کرد ، گر بگوییم ما خدا را ، بینِ گَرد وُ غبارِ حلقه ی زحل می جوییم من ، میانِ خاک ، با جَسدها می‌پوسَم ! تو میانِ رنگِ رگهایِ بالِ یک پروانه ، می رقصی ! خوابِ کوتاهِ عُمر وُ سفری انسانی است ما که هر دَم ازخاکسترِ سیمرغ ها می جوشیم همه ی اجرامِ جهانی ، تو سِرِ راز هایِ پیدا وُ نهانَم ، من ما میانِ مَردُم وُ مَردم نیستیم ! من که ، آدم حوّا ، هم تو دلِمان آسمانی وُ مُستاجرِ زمین ، اما بی اسارت به سیب وُ گندم ، هَم ، آغوشیم ما فقط بهره یک بوسه ی دیگر ، می کوشیم . . گرامیداشت #جشن_سپندارمذگان 💝 یا همان شبِ اسفندی در قدیمِ #آران_و_بیدگل #روز_عشق و گرامی داشتن مقام زن و مادر در #ایران_باستان شعر و عکس ها #رشید_خموشی 📸