#داستانک کار یکی دو روزت هم که نیست. هرروز هر روز کارت همین است. آن لباس های لعنتی را می پوشی و آن تفنگ را برمیداری ،جنگ تمام شده. تمام شد. چه کار با دشت داری ؟! هرروز راه می افتی توی دشت . به خودت بیا مرد. با ته آن تفنگِ لعنتیِ خراب شده گل ها را ضایع کردی که. کم مانده ارتش هم از تو شکایت کند. لا اقل آن لباس را در بیاور . خودت میگفتی آن لباس حرمت دارد . موجی شدی که شدی. مریضی؟ توی جنگ بودی؟ خب . به خودت بیا فرمانده . فرمانده . اصلا میفهمی چی میگم؟! مردک میانسال معذب سر تکان میدهد. ببین من خیرتو میخوام . بیا به حرفام گوش کن . خودت هم کمتر اذیت میشی. کجا میری؟ هنوز چاییتو نخوردی که . . مردی با کت و شلوار خاکستری و لباس آبی کم رنگش وارد اتاق می شود. کلید برق را فشار می دهد. کنارش هم درجه کولر را می آورد روی 16 . کتش را پشت صندلی بند می کند. پرونده را هی ورق می زند . قبل از این اتفاق با شما حرف زدن چی بینتون رد و بدل شد؟ خب چیز خاصی نگفتیم همین احوال پرسی بود و این که چیکار میکنه و این ها . من واقعا متأسف شدم .نه اصلا چیز دیگه ای نگفت . نه نمیدونم . مرد کت و شلواری لم می دهد روی صندلی و خودش را هل می دهد عقب . پزشک می گفت انگاری کسی با یه چیزی مثل ته اسلحه اونقدر کوبونده بهش تا جون داده . اون ها چیه ؟! لباساش . لباس های نظامی و گوشه ی قنداقِ شکستهِ تفنگ . @alef_laam_mim