Akbar khyrkhah: بسم الله الرحمن الرحیم 🔸🔸تقسیم🔸🔸 ✍️ محمد رضا حدادپور جهرمی ««قسمت چهاردهم»» یک هفته بعد- نهاد امنیتی مجید در زد و وقتی محمد اجازه داد وارد شد. مجید گفت: قربان یه سری اطلاعات درباره هاکان گیر آوردیم که بهتره خودتون ملاحظه بفرمایید. محمد: بشین. مجید: لطفا صفحه آقا سعید را باز کنید. الان یه چیزی براتون فرستاده. محمد صفحه سعید را باز کرد و گفت: خب! مجید: قربان این سه چهار تا از آخرین عکس هایش در دو سه روز اخیر هست. بچه های اون طرف، ردّ خونه اش را هم زدند. محمد: خوبه.خب! مجید: قانونی و عادی بیست سال قبل از ایران خارج شد و در دانشگاه ترکیه درس خوند. محمد: دانشجو ترکیه بوده؟ 20 سال پیش؟ مجید: بله. رشته آی تی. محمد: زن و بچه داره؟ مجید: بله. اتفاقا الان برای همین خدمت رسیدم. زن و بچه اش پنج سال پیش اومدن ایران و ممنوع الخروج شدند و دیگه اجازه برگشتن به ترکیه نداشتند. محمد: چرا؟ مگه کسی روی اینا کار کرده بوده؟ مجید: بله. هاکان هم فهمیده که نمیتونه قانونی کاری کنه. به خاطر همین چند بار تلاش کرده غیر قانونی خانواده اش را خارج کنه اما نتونسته. محمد: خب! الان فقط همینو داریم؟ مجید: ارتباطش با ایران آره. در همین حد هست. محمد: کجا آموزش دیده؟ با کیا کار میکنه؟ از کی جذب اونا شده؟ اینا چی؟ خبر نداریم؟ مجید با لبخند گفت: فعلا این چیزا رو داریم. اما چشم. پیگیری میکنیم. محمد: خیلی خب. بگذریم. خانوادش را دعوت کنید تا باهاشون صحبت کنیم. مجید: چشم. خودتون زحمتش میکشید؟ محمد: یکی از خواهرا باهاشو حرف بزنه. ضرورتی بر حضور من نیست. ببینیم مشکلشون چیه؟ و آیا آمادگی دارن برن ترکیه پیش هاکان؟ مجید با تعجب پرسید: ینی ممکنه جوابشون منفی باشه؟! محمد: کاری که بهت میگم بکن. ما که اونا را نمیشناسیم. بالاخره باید ببینیم مزه دهنشون چیه؟ اگه مشکل هاکان و زن و بچش با در کنار هم بودن حل میشه، بفرستیم پیش خودش. جمهوری اسلامی که اهل گروگانگیری نیست. مجید: چشم. ببخشید. محمد: همین امروز فردا به خواهرا بگو این کارو انجام بدن. خبرش تا فردا عصر بهم بده. اگه گیر و گور قانونی هم دارن، برو صحبت کن و اگه دیدی بازم خودم باید صحبت کنم خبرم بده. 🔷🔶🔷🔶🔷🔶 شاپور تو اتاق 13 دراز کشیده بود ولی معلوم بود بیداره و خودش را به خواب زده است تا کسی با او حرف نزند. آرزو هم پژمرده تر از همیشه کناری کز کرده بود. شاپور چرخید و وقتی دید کسی در اتاق نیست، رو به آرزو کرد و گفت: چرا نرفتی غذامونو بگیری بیاری؟ آرزو: غذای کسی را به کسی دیگه نمیدن. خودت باید بری بگیری. شاپور: چرا غذای خودتو نگرفتی بخوری؟ آرزو: من کوفت بخورم. از وقتی گفتم نرو اما رفتی و باختی، دیگه نمیتونم سرمو بلند کنم. هر کسی منو میبینه، بدنم میلرزه از ترس. شاپور: پاشو یه چیزی بگیر که از گشنگی نمیریم. آرزو: دیگه هیچی پول نداریم. صف جیره غذا هم کم کم تعطیل میشه. شاپور در حالی که زیر لب به خودش فحش میداد، پاشد یه پیراهن دیگه پوشید و رفت که یه چیزی از صف غذا بگیرد و بیاورد. وارد سالن غذاخوری شد. وقتی به پنجره توزیع غذا رسید، اسمش را گفت و خواست غذا بگیرد که با حرف تعجب آوری روبرو شد. مسئول توزیع غذا گفت: جیره تو و زنت تموم شده. شاپور با تعجب پرسید: ینی چی تموم شده؟ ما که نگرفتیم! مسئول توزیع با بی حوصلگی گفت: نمیدونم ... تا دو هفته رفتی تو بلک لیست. شاپور که دیگه داشت داغ میکرد گفت: بلک لیست دیگه چه کوفتیه؟ مسئول توزیع با عصبانیت جواب داد: همینه که هست. وقتی بدون هماهنگی معرکه میگری، غذای خودت و زنت قطع میکنن تا دیگه از این غلطا نکنی! مسئول توزیع این حرف را گفت و در را بست. وحشت تمام وجود شاپور را فرا گرفته بود. فکر این که نه پولی برایشان مانده و نه جیره غذایی دارند و حتی 100 هزار تومان بدهکارکسی هستند، عرق سردی به پیشانی اش نشاند. دید همه به خود مشغول هستند و هر کسی به اندک جیره غذاییش وابسته است و چیزی حتی در سطل زباله ها پیدا نمیشود تا شکم خودش و آرزو را سیر کند. فکری به ذهنش رسید! تیبو و نادر در کنار نرده ها گفتگو میکردند. نادر به تیبو گفت: تیبو خان ممنونم. خیلی آقایی کردی که سفارش کردی جیره این بچه پررو را قطع کنن. تیبو: حساب میکنیم با هم. به وقتش. نادر: نوکرتم. تو لب تر کن. تیبو به پشت سرِ نادر چشم دوخت و گفت: این کیه داره میاد این طرف؟ نادر به پشت سرش نگاه کرد و وقتی شاپور رو دید گفت: این همون بچه پررو است. همون که زنش... شاپور به تیبو و نادر نزدیک شد. شاپور که لبش از عصبانیت میلرزید به نادر گفت: بازم هستی؟ نادر نگاه رندانه ای به تیبو کرد و بعدش به شاپور گفت: هستنی هستم اما تو که دیگه پول نداری! شاپور که به کل، عقلشو از دست داده بود صداشو بلندتر کرد و با همون لرزش و عصبانیت گفت: مگه حتما باید سرِ پول باشه حرومزاده؟ نادر با پوزخند گفت : ای جونم ...

ای جونم ... پس سرِ چی باشه به نظرت؟ شاپور گفت: نمیدونم. اگه دو هفته غذا نخوریم میمیریم. نامزدم دیابت داره. باید غذاش به موقع باشه. نادر رو به تیبو کرد و چشمکی زد و گفت: تیبو خان! شما که بزرگ مایی نظرت چیه؟ اینا هیچی ندارن. سرِ چی شرط ببندیم؟ تیبو با حالت جدیت و مثلا ریش سفیدی گفت: منو قاطی این بچه بازیا نکنید. شاپور با حالتی که ازش بوی التماس میومد گفت: آقا اگه شما میتونین، یه کاری کنین! تیبو گفت: ببین جوون! همیشه جوری باید بجنگی که فکر کنی بعدش یا همه چیز یا هیچی! شاپور با تعجب پرسید: ینی چی آقا؟ تیبو: از دارِ دنیا چی مونده برات؟ شاپور برای لحظاتی به فکر رفت و چهره معصوم و تکیده آرزو را به ذهنش آورد. تیبو: اعتماد کن به حرفم. همون که کلِّ دار دنیاتو بیار وسط! بیار وسط تا غیرتی بازی کنی و روی این نادرِ بی ناموسو کم کنی! شاپور داشت روانی میشد. دستی به سر و صورتش کشید. عرق کرده بود. چهره و گریه های آرزو از جلوی چشمانش کنار نمیرفت. تیبو گفت: با منی یا نه؟ حواست کجاست؟ تو فقط در اون صورت میتونی یه کار درست و حسابی کنی. بالاخره یا برنده باش یا کلا نباش! نادر که تهِ چهره اش یک شیطنت و حرامزادگی خاصی برق میزد، از حرف تیبو کیف کرده بود اما نباید چیزی میگفت تا تیبو همه چیزو برایش ردیف کنه. تیبو وقتی سکوت و روان پریشی شاپورو دید گفت: پس شرط میذاریم سرِ دو هفته غذای کامل و گرم اگه بردی. اگرم باختی که ... دیگه ... آنها فکر همه چیز را کرده بودند. از فشار گرسنگی و ضعف و غش تا فکر حماقت شاپور! که ناگهان شاپور دهان باز کرد و گفت: همین حالا! تیبو رو به نادر کرد و گفت: تو هستی همین حالا؟ آمادگی داری؟ رفیقمون گرفتاره بنده خدا! نادر طاقچه بالا گذاشت و گفت: والا تیبو خان، یه کم خستم. از صبح تا حالا میچرخیدم. تیبو که داشت تلاش میکرد خنده اش رو مخفی کنه گفت: حالا قبول کن به خاطر سیبیل من. داداشمون و زنش گشنشونه. نادر گفت: چشم تیبو خان! شما بزرگ مایی! 🔶🔷🔶🔷🔶🔷 آرزو داشت از پنجره بیرون را نگاه میکرد. میدید که باز هم شاپور خریت کرده و در حال قمار است. اما خبر نداشت قرار است چه بر سرش بیاید. آرام اشک میریخت و در دلش به حال شوهر نادان و احمقش زار میزد. دست گرمی بر شانه اش احساس کرد. وقتی برگشت، دید سوزان است. به آغوش او رفت و گریه خود را ادامه داد. سوزان همانطور که آرزو در آغوشش بود، با نفرت از پنجره به نادر و تیبو و شاپور چشم دوخته بود. 🔷🔶🔷🔶🔷🔶 نادر و شاپور در حال بازی بودند و تنها کسی که آنجا حاضر بود و داوری میکرد، تیبو بود. شاپور که از همان اول خودش را باخته بود، مرتب عرق میکرد و از گرسنگی چشمانش دودو میزد. که ناگهان، در یک چشم به هم زدن، شاپور به خود آمد و دید سه دور بازی کرده اند و هر سه دور را باخته و شکست سنگینی خورده است. به نفس نفس افتاد. نگاهی به پشت سرش انداخت ... به طرف پنجره اتاق 13 ... به زنش نگاه کرد. تیبو رو به نادر و با حالتی از طعنه و کثافت گفت: تبریک میگم رفیق. هوای زن داداشمون داشته باش. نادر با پوزخندی چندش آور گفت: کاریت نباشه. نمیذارم تو این دو هفته آب تو دلش تکون بخوره. شاپور که زبانش بند آمده بود، قیافه اش مثل جن زده ها شده بود و از اتفاقی که قرار است از آن شب به مدت دو هفته رخ بدهد، تمام تن و بدنش میلرزید. ادامه دارد... @hadadpour

Akbar khyrkhah: بسم الله الرحمن الرحیم 🔸🔸تقسیم🔸🔸 ✍️ محمد رضا حدادپور جهرمی ««قسمت پانزدهم»» کمپ-کنار دکه ها بابک به جای معرفی اشرار و شاه دوست ها، به لطف همکاری با فرّخ، هر چی آدم لاشی و مریض و ایدزی و سرطانی در کمپ بود به تیبو معرفی کرد و از آنها تعاریفی میکرد که حتی بعدا خودش هم خنده اش میگرفت! تیبو گفت: بابک تو کارِت حرف نداره. هر چند نگفتی چطور این همه آدمو تو این دو سه هفته شناختی و معرفی کردی اما ازت خوشم اومده. به درد بخور هستی. بابک جواب داد: انگشت کوچیکه شما هم نیستیم. این دو تا مورد آخری که معرفی کردم خیلی آدمای چیزی هستن. یه حرفا درباره آخوندا و رژیم میگفتن که آدم سرش سوت میکشید. تیبو گفت: فرستادمشون جایی که بیشتر قدر اینا رو بدونن. بعضیاشون نعشه نبودن؟ بابک: نمیدونم ولی وقتی داشتم براشون تزریق میکردم، فهمیدم اصل جنسن. تیبو: مگه تو تزریق هم میکنی؟ بابک: یاد گرفتم. از یه بابایی همین جا یاد گرفتم. تیبو: باریک الله. دیگه فکر کنم 20 نفر شد که معرفی کردی. آره؟ بابک: یادم نیست. بازم اگه به تورم خورد بهت میگم. در حال حرف زدن بودند که یهو صدای سر و صدا و جیغ و فریاد اومد. بابک پاشد و یه نگا به اطرافش انداخت. تیبو با تعجب پرسید: صدا از کجاست؟ بابک که گیج شده بود گفت: نمیدونم ولی فکر کنم از طرف حمام میاد. جمعیت مرد و زن به طرف حمام ها میدویدند. بابک و تیبو هم رفتند ببینند چه خبره؟ پلیس و مامورها هم هر چی تو بلندگو فریاد میزدند تا مردم را متفرق کنند نتوانستند. جمعیت زیادی جمع شده بود. نمیشد مردم را شکافت و جلو رفت. فقط میشد صداها را شنید. یکی میگفت: از حمام دومی هست. خون همینجور داره میاد. تمومی نداره. یکی دیگه گفت: یه دختره رفت داخل. الان هم درو به زور باز کردند دیدند همون دختره است. مردم از هم میپرسیدند: کیه این؟ چرا خودکشی کرد؟ همین حرفها بود که یهو چند تا مامور آمدند و به زور جمعیت را کنار زدند. بعد از ده دقیقه یک پتو آوردند تا جنازه دختر را در آن بگذارند. لحظات سختی بود. همه منتظر بودند ببینند جنازه کیست؟ تا اینکه دختر بیچاره را پتو پیچ کردند و از حمام درآوردند. مردم از هم می پرسیدند: کیه؟ کیه این؟ یکی از زن ها گفت: این نامزد همین پسره است. بغل دستیش پرسید: کدوم پسره؟ زنه جواب داد: همین پاسوربازه دیگه. چی بود اسمش؟ سوزان با نگرانی و وحشت پرسید: شاپور؟ زنِ شاپور؟ زنه گفت: آره. همین. مُرده شورشو ببرم. سوزان وحشت و بغض فراوانی کرد. از ناراحتی و عصبانیت نمیتوانست چیزی بگوید. فقط دید که جمعیت شکافته شد و جنازه آرزوی بیچاره که در حمام خودکشی کرده بود روی دست سه چهار تا مامور، لای یک پتوی کثیف، پیچیده شده و از جمعیت خارج کردند. مردم دلشان خیلی سوخته بود. با هم میگفتند بیچاره دختره که پاسوز این قماربازه شد. سوزان که این حرفها را میشنید، عقده و عصبانیتش از دست نادر و شاپور و تیبو خیلی زیادتر میشد. دندان هایش را روی هم فشار میداد و از جمعیت کناره گیری کرد. 🔷🔶🔷🔶🔷🔶 تهران-هتل x دو تا مامورِ خانم(با کد شناسایی 44 و 45) در یک طرف و خانمی بد حجاب به همراه دختری از خودش بد حجاب تر هم روی مبل های مقابل آنها نشسته بودند. 44: خیر مقدم عرض میکنم خدمت شما. امیدوارم آدرس را راحت پیدا کرده باشید. مادره جواب داد: خواهش میکنم. هتل خوبیه. معروف نیست اما سر راست بود. 44: میشه بفرمایید شما و دخترتون را چی صدا کنم؟ مادره که از این برخورد اون دوتا خانم خوشش اومده بود جواب داد : خودم که مهشیدم و دخترمم مونیکا. 44: خیلی هم عالی. اسامیتون را میدونستم. گفتم شاید راحت تر باشید که جور دیگه صداتون کنم. زن با لبخند جواب داد: خواهش میکنم. 44: میرم سرِ اصل موضوع. مشکل شما برای خروج از کشور و اینکه برین پیش همسرتون چیه؟ گفت : والا خودتون که بهتر میدونین. میگن مشکل سیاسی پیدا کرده و این حرفا دیگه. 44: خب هر کس مشکل سیاسی پیدا کرده باشه که خانوادش ممنوع الخروج نمیشن. مشکل دیگری هست؟ با تعجب پرسید: چطور حالا؟ چرا یهو مشتاق شدین من برم پیش شوهرم؟ 45: من هم جای شما بودم همین سوالو میپرسیدم. جوابش ساده است. حقوق بشر. این حق شما و دختر و شوهرتون هست که کنار هم باشید. حتی اگر شوهر شما بر خلاف جمهوری اسلامی قدمی برداشته باشه. خانمه که باورش براش سخت بود گفت: جالبه. تا حالا نداشتیم. هر بار هر جا دعوتم کردند و حرف زدیم، بعدش تا مدت ها اعصابم خورد میشد. 45: کسی یا مجموعه ای به شما توهین و یا آسیبی رسونده؟ جواب داد: نه خداییش. اما خب اعصاب آدم خورد میشه دیگه. 44: حالا دوست دارین برین پیش شوهرتون؟ بازم مایلید یا منصرف شدین؟ گفت: معلومه که دوست دارم. علتشم نمیدونم چرا تا حالا نذاشتن بریم. 45: بسیار خوب. ظاهرا خیلی وقت هم هست که با شوهرتون مکالمه تلفنی نداشتید. درسته؟ دختره سکوتش رو شکست و فورا گفت: دلم خیلی برای

ت دلم تنها نیست محرمی چون تو هنوزم به چنین دنیا نیست از تو تا ما سخن عشق همان است که رفت که در این وصف زبان دگری گویا نیست بعد تو قول و غزل‌هاست جهان را، اما غزل توست که در قولی از آن ما نیست تو چه رازی که بهر شیوه تو را می‌جویم تازه می‌یابم و بازت اثری پیدا نیست شب که آرام‌تر از پلک تو را می‌بندم در دلم طاقت دیدار تو تا فردا نیست این که پیوست به هر رود که دریا باشد از تو گر موج نگیرد به خدا دریا نیست من نه آنم که به توصیف خطا بنشینم این تو هستی که سزاوار تو باز این‌ها نیست

بابام تنگ شده. 44: باشه دخترم. یه کم دیگه تحمل کن. دعوتتون میکنیم که حتی به خاطر اینکه حسن نیت ما بهتون ثابت بشه و بدونید که خطری متوجه شوهرتون و یا شما نیست باهاش تلفنی صحبت کنید و حتی خودش به شما بگه که مدارکتون برای ویزا و کارهای قانونی به ما بدید تا ما ترتیب همه چیزو براتون بدیم. خانمه که داشت چشماش از شور و شوق برق میزد گفت: اگه اینجوری باشه که خیلی ازتون ممنونیم. بی گناهه؟ آره؟ 45: حالا اون به کنار. فعلا برای ما مهم اینه که شما گناهی ندارین و باید خانواده دوباره دور هم جمع بشه. 44: فقط تنها خواهش ما اینه که به هیچ وجه با کسی در این زمینه صحبت نکنید تا خبرتون کنیم. 🔷🔶🔷🔶🔷🔶 نهاد امنیتی محمد و مجید و سعید دور هم نشسته بودند و گفتگو میکردند. مجید: هاکان اولش نخ نمیداد اما بچه ها کاری کردند که یواش یواش متقاعد شد که یک تماس تصویری با شما داشته باشه. محمد: خیلی خب! همین حالا؟ سعید: چشم. اجازه بدید. دقایقی بعد، سعید گفت: قربان ما آماده ایم. محمد: منم آماده ام. بسم الله. با واتساپ تماس تصویری گرفتند. از این طرف، چهره هاکان به صورت کامل و شفاف معلوم بود اما از آن طرف، به طرز کاملا طبیعی و بدون اینکه شک برانگیز باشد، با استفاده از نرم افزارهای خاص، چهره شهید علی هاشمی بر صورت محمد طراحی و قالب گذاری شده بود. محمد: درود! علی هاشمی هستم. از وزارت اطلاعات. با کی صحبت میکنم؟ هاکان: درود متقابل. هاکان هستم. 🔷🔶🔷🔶🔷🔶 سه روز بعد-کمپ-اتاق 10 سر و وضع آن اتاق از همه اتاق های دیگر بهتر بود و به نوعی سوییت مستقل و تمیز و اختصاصی تیبو محسوب میشد. سوزان با تیبو در یک گوشه نشسته و در حال گفتگو بودند. سوزان: تا حالا کسانی که بهت معرفی کردم، آدمای بد و تو زرد بودند؟ تیبو: نه. تو دختر باهوشی هستی. از دور هوات داشتم. دیدم چطور ارتباط میگیری و حرف از زبونشون میکشی. سوزان: تا حالا ازت چیزی خواستم؟ تیبو: همین اذیتم میکنه. نه. بارها منتظر بودم بیایی ازم پول بگیری و خرج کنی اما نیومدی و فقط برای معرفی زن و دخترایی که شناسایی کرده بودی اومدی. چیزی شده سوزان؟ سوزان: یه عوضی مزاحمم شده. احساس امنیت نمیکنم. فکر کنم نفوذی رژیم ایران باشه. تیبو درست نشست و صداشو صاف کرد و گفت: کدوم بی پدری جرات کرده به تو توهین کنه؟ سوزان: کارش از توهین گذشته. تا باشه نمیتونم کار کنم. تیبو: کاریت نباشه. بسپرش به خودم. سوزان: نمیخوام کسی دیگه ... تیبو: خیال جمع باش. خودم ترتیبشو میدم. شب شد. در تاریکی های اطراف نرده ها با کمال تعجب، سوزان داشت با نادر قدم میزد و قربون صدقش میشد. سوزان: تو واقعا جوون با جرات و با جنمی هستی. نادر: قربونت برم دختر. تو هم خیلی خانم و خوشکلی. این چند روزه خیلی رو شعرها و جملاتت فکر کردم. خیلی قشنگ بود. مثل خودت. سوزان با ناراحتی گفت: خوشکلی و قشنگی چه به درد میخوره وقتی نتونی به کسی که دوستش داری برسی؟ نادر: چرا غم داری عزیزم؟ چی شده؟ چی مانع رسیدن من و تو به هم هست؟ سوزان جواب داد: یه نفر روز اولی که اومدم اینجا به زور صیغه ام کرد. تا حالا نذاشتم کاری کنه و هر بار به زور و کلک ازش فاصله گرفتم. نجاتم بده نادر! نادر به چشمان سوزان زل زد و گفت: خلاص! دیگه نمیبینیش. قول میدم. سوزان گفت: نه بابا ... مگه الکیه؟ آخه چطوری؟ نادر چاقوشو از زیر لباسش درآورد و گفت: تا دسته فرو میکنم تو سینه اش. به موت قسم این کارو میکنم. فقط آمار بده. سوزان گفت: وای من میترسم نادر! اتفاقی نمیفته؟ نادر: خلاصت میکنم از شرّش! بگو کجاست این لامروّت؟ سوزان با تردید و حالتی مثل عصبی ها به طرف حمام نگاه کرد و آهسته گفت: رفته حمام. معمولا حمام آخری میره. وای نادر ولش کن ... من میترسم! نادر که از روزی که آرزو خودکشی کرده بود، عقل و هوش از سرش پریده بود و الان هم درگیر گریه و چهره و جذابیت سوزان شده بود، خون جلوی چشماش گرفت و رفت به طرف حمام. سوزان از موقعیت استفاده کرد و فورا خودش را به جعبه تقسیم برق رساند. هنوز نادر به حمام آخر نرسیده بود که برق کل کمپ خاموش شد. نادر هم که با خشم و سرعت داشت به طرف حمام آخر میرفت، از خاموشی چراغ ها استفاده کرد و در حالی که چاقو را در دستش محکم گرفته بود به طرف حمام آخر دوید. صبح شد و باز هم جلوی حمام ها قیامت شده بود. جمعیت مثل مور و ملخ جمع شده و سر و صدای زیادی راه افتاده بود. ماموران کمپ و پلیس ترکیه که قادر به کنترل جمعیت نبودند کار را به کتک و ضرب و شتم مردم رساندند. چند لحظه بعد، دو جنازه از حمام خارج شد. جنازه هایی که از قرائن و شواهدش معلوم بود که منتظر همدیگر بودند و در کمین یکدیگر نشسته بودند. دو جنازه‌ی کارد کُش شده که جای سالم روی بدن هم نگذاشته بودند. جنازه تیبو و جنازه نادر! 🔷🔷پایان فصل اول🔷🔷 ادامه دارد... @hadadpour سلام. عالی ما جان صبحت بخیر... تا تو هستی و غزل هس

حدیث روز ۱۹ دی ماه ۱۴۰۱ #حدیث_امروز 📲در شبکه های اجتماعی زیر با ما همراه باشید👇👇👇 🔹 سروش و گپ و بله و روبیکا و ایتا: @manzelgaheoshagh_tehran_bozorg

پرسش و پاسخ احکام تقلید #احکام #سوال_شرعی #فتوا #حکم #تعارض #ولی #فقیه دی ماه ۱۴۰۱ 📲در شبکه های اجتماعی زیر با ما همراه باشید👇👇👇 🔹 سروش و روبیکا و بله و گپ و ایتا: @manzelgaheoshagh_tehran_bozorg

منبر کوتاه 🔸اهمیت ازدواج در اسلام 🔹استاد حسینی قمی #سبک_زندگی #ازدواج #سمت_خدا #حسینی_قمی #سخنرانی 📲در شبکه های اجتماعی زیر با ما همراه باشید👇👇👇 🔹 سروش و روبیکا و بله و گپ و ایتا: @manzelgaheoshagh_tehran_bozorg

وقتی میگیم شیرزن دقیقا از چی حرف میزنیم؟ در سال ۱۳۵۹ پس از حمله عراق به روستای اوازین گیلان‌غرب، مردم به دره های اطراف فرار میکنند. دختری که در آن زمان فقط ۱۸ سال داشت شب هنگام همراه برادر و پدرش جهت تهیه غذا به روستا باز می‌گردند. اما در طول راه پدر و برادرش ضمن درگیری با عوامل عراقی کشته میشوند. او هم با عراقی‌ها درگیر میشود و در پی برخورد با دو سرباز عراقی بدون داشتن سلاح گرم، با تبر پدرش با آنها درگیر شده، یکی را کشته و دیگری را با تمام تجهیزات جنگی اسیر می‌کند و به مقر فرماندهی ارتش ایران تحویل میدهد. نام او فرنگیس است. فرنگیس حیدرپور

حدیث روز ۲۰ دی ماه ۱۴۰۱ #حدیث_امروز 📲در شبکه های اجتماعی زیر با ما همراه باشید👇👇👇 🔹 سروش و گپ و بله و روبیکا و ایتا: @manzelgaheoshagh_tehran_bozorg

منبر کوتاه چرا دلواپسی؟ ▫️استاد قرائتی #کلیپ_تصویری #با_خدا_باش #انسان #دلواپسی #تولد #شکم #مادر #توبه #سخنرانی #قرائتی 📲در شبکه های اجتماعی زیر با ما همراه باشید👇👇👇 🔹 سروش و گپ و بله و روبیکا و ایتا: @manzelgaheoshagh_tehran_bozorg

جهاد تبیین/ علاج تبلیغات دشمن، تبیین است. #جهاد_تبیین #جوان #وسوسه #باطوم #تبلیغات #دشمن #قم 📲در شبکه های اجتماعی زیر با ما همراه باشید👇👇👇 🔹 سروش و گپ و بله و روبیکا و ایتا: @manzelgaheoshagh_tehran_bozorg

جهاد تبیین/ اغتشاشات اخیر بدون شک خیانت بود #جهاد_تبیین #امنیت #مراکز #تحصیل #تولید #علم #خیانت #اغتشاش #قم 📲در شبکه های اجتماعی زیر با ما همراه باشید👇👇👇 🔹 سروش و گپ و بله و روبیکا و ایتا: @manzelgaheoshagh_tehran_bozorg

Akbar khyrkhah: بسم الله الرحمن الرحیم 🔸🔸تقسیم🔸🔸 ✍️ محمد رضا حدادپور جهرمی 🔷🔷فصل دوم🔷🔷 ««قسمت شانزدهم»» سه سال بعد_ ترکیه_ رستوران ساحلی بابک در قسمت ساحلی یک رستوران نشسته بود ساعت ۷ و ۵۹ دقیقه بود و فقط ۱ دقیقه تا برگزاری کلاس برخط زمان داشت. به محض اینکه در یک بازی نرم‌افزاری حاضر شد و تیک«خودم‌هستم» فعال و کلمه عبور را وارد کرد وارد صفحه ای شد که نمی دانست کسی دیگر به جز خودش حضور دارد یا خیر؟ فورا هندزفری گذاشت و به سخنان خانمی جوان و حدودا بیست و پنج ساله توجه کرد: «درود! به شما تبریک میگم که با موفقیت در مراحل قبلی تونستید به مرحله تکمیلی آموزش های موسسه ایرانیان بدون مرز، وابسته به وفاداران به شاهزاده پهلوی حاضر بشید. شما در این دوره ۲۰ ساعت آموزش خواهید دید که پس از آن یک کار عملیاتی به شما واگذار خواهد شد و در صورت موفقیت در آن وارد زندگی جدیدی خواهید شد. استاد این دوره آقای شوربخت هستند و به موضوع «شیوه های تقرّب و جمع آوری اطلاعات» خواهند پرداخت اما قبل از شروع شدن کلاس، لازم به یادآوری است که از هرگونه یادداشت برداری پرهیز کنید. ثانیاً هیچ اثری از این کلاس برجای نگذارید. ضمنا اگر وقتی استاد از شما سوال پرسید و شما تا ۱۰ ثانیه به این سوال جواب ندادید ارتباط شما باکلاس در آن ساعت قطع خواهد شد. آخرین نکته هم این که در طول دو ساعت مدت زمان کلاس، به هیچ وجه از جلوی دوربین گوشی همراهتان تکان نخورید. اگر سوالی نیست کلاس را شروع کنیم.» بابک همان لحظه کلمه خیر را نوشت و ارسال کرد. در مکانی دیگر که مشخص نبود کجاست، مردی حدودا شصت ساله با موهایی کم پشت و صورتی صاف و سیبیل بزرگ روبروی سیستم نشسته بود و دید که ۱۳ نفر کلمه خیر را برایش ارسال کردند. لحظاتی گذشت و وقتی چهره خود را به جای چهره آن خانم در صفحه دید کلاس را شروع کرد: «درود! درود در این صبح پاییزی به شما فرزندان عزیزم. شوربختم اما از آشنایی با شما احساس سپید بختی کامل دارم. از نازنین عزیز ممنونم. مدیریت عالی نازنین به آدم انرژی میده. چهره های شما را که نگاه می کردم ماشالله همه جوون و خوشگل و با انگیزه. شماره ۸ شما چند سالته دخترم؟» شماره هشت نوشت: ۲۶ سالمه شوربخت: ماشالله! خیلی خوشگلی. خیلی ظرفیت داری. تحصیلاتت چیه؟ شماره هشت نوشت: ارشدم تمام نشد. شوربخت گفت: دانشجوی اخراجی هستی عزیزم؟ شماره هشت نوشت: آره استاد. شوربخت گفت: تلافی میکنیم. نگران‌نباش. درود بر تو. شماره ۱۳ شما چند سالته؟ شماره ۱۳ نوشت: ۳۴ سالمه. شوربخت گفت: ماشالله یک مرد کامل و پخته به نظر می‌رسی. تحصیلات شما چیه؟ @hadadpour شماره ۱۳ نوشت: ارشد هوا فضا بودم. شوربخت گفت: هوافضا! چه جالب. ببینم ... آهان ... اینجا نوشته کارمند اخراجی وزارت دفاع. درسته؟ نوشت: بله استاد. اخراج شدم. شوربخت ادامه داد: «عالیه. همتون عالی هستین و وظیفه منه که مطالبی را به شما بگم تا برای کارهای بزرگ، کارهایی از جنس بزرگان و تاریخ سازان آماده بشین. اول اجازه بدید از خودم بگم. من مدت کوتاهی در اوایل انقلاب در نیروهای مسلح بودم اما بخاطر علاقمندیم به کار رسانه، وارد صدا و سیما شدم و همون جا هم بازنشسته شدم. ۲۵ سال کار کرده بودم که با درخواست بازنشستگیم موافقت شد. البته می‌دونید که معمولاً موافقت نمیشه به این راحتی. اما چون دو سه مورد اخلاقی در پرونده من بود فوراً از خدا خواسته با درخواستم موافقت کردند و ظرف مدت سه چهار ساعت بازنشسته شدم. کاملاً با ساختار آشنام و با اکثر افرادی که کار کردم، هنوز سر کار هستند و روحیات آنها را می شناسم. خب بریم سراغ درسمون. ده درس در ده جلسه دو ساعته با من هستید. شما باید تخصصی یاد بگیرید که درباره همه چیز مخصوصا رسانه با مردم گفتگو کنید. اولین درس اینه که مستقیم سراغ اصل موضوع نرید بلکه از مشکلاتشون شروع کنید. امروز مفصل درباره روشی صحبت می‌کنیم که در تقرّب و نزدیک شدن به مردم و جمع آوری اطلاعات خیلی میتونه بهتون کمک کنه. اسم اون روش«منم مثل خودتم. این که چیزی نیست. اگه بدونی من چی کشیدم گِریَت میگیره» هست. این روش بی هزینه ترین روش هست و شما می تونید از راهروهای کلیه ادرات و نهادهای مختلف گرفته تا مهمونی ها و چت روم ها و گروه های مجازی و ... از این روش استفاده کنید و مُخ مردم را به کار بگیرید. اصولا مردم ما بسیار احساسی هستند و غریب پرست. وقتی ببینند یکی گوش خوبی هست و خودش هم مشکلات زیادی داشته، فورا باهاش انس میگیرن و از اول تا آخر زندگیشون، با دو کیلو روغن اضافه، در قالب مرثیه و ذکر مصیبت با دوست جدیدشون در میون میگذارند تا یا ثابت کنند از اون بدبختر هستند یا تا کمی آروم بشن و با گفتگوی صمیمانه حتی با یک غریبه، کمی آرامش بگیرند. این روش با چهل پنجاه نکته می تونه کارآمد تر بشه تا در کمترین زمانی که با اون هستید بیشترین اثر را بگذارید. تا اینکه نهایتا از مح

Akbar khyrkhah: شماره ۱۳ نوشت: ارشد هوا فضا بودم. شوربخت گفت: هوافضا! چه جالب. ببینم ... آهان ... اینجا نوشته کارمند اخراجی وزارت دفاع. درسته؟ نوشت: بله استاد. اخراج شدم. شوربخت ادامه داد: «عالیه. همتون عالی هستین و وظیفه منه که مطالبی را به شما بگم تا برای کارهای بزرگ، کارهایی از جنس بزرگان و تاریخ سازان آماده بشین. اول اجازه بدید از خودم بگم. من مدت کوتاهی در اوایل انقلاب در نیروهای مسلح بودم اما بخاطر علاقمندیم به کار رسانه، وارد صدا و سیما شدم و همون جا هم بازنشسته شدم. ۲۵ سال کار کرده بودم که با درخواست بازنشستگیم موافقت شد. البته می‌دونید که معمولاً موافقت نمیشه به این راحتی. اما چون دو سه مورد اخلاقی در پرونده من بود فوراً از خدا خواسته با درخواستم موافقت کردند و ظرف مدت سه چهار ساعت بازنشسته شدم. کاملاً با ساختار آشنام و با اکثر افرادی که کار کردم، هنوز سر کار هستند و روحیات آنها را می شناسم. خب بریم سراغ درسمون. ده درس در ده جلسه دو ساعته با من هستید. شما باید تخصصی یاد بگیرید که درباره همه چیز مخصوصا رسانه با مردم گفتگو کنید. اولین درس اینه که مستقیم سراغ اصل موضوع نرید بلکه از مشکلاتشون شروع کنید. امروز مفصل درباره روشی صحبت می‌کنیم که در تقرّب و نزدیک شدن به مردم و جمع آوری اطلاعات خیلی میتونه بهتون کمک کنه. اسم اون روش«منم مثل خودتم. این که چیزی نیست. اگه بدونی من چی کشیدم گِریَت میگیره» هست. این روش بی هزینه ترین روش هست و شما می تونید از راهروهای کلیه ادرات و نهادهای مختلف گرفته تا مهمونی ها و چت روم ها و گروه های مجازی و ... از این روش استفاده کنید و مُخ مردم را به کار بگیرید. اصولا مردم ما بسیار احساسی هستند و غریب پرست. وقتی ببینند یکی گوش خوبی هست و خودش هم مشکلات زیادی داشته، فورا باهاش انس میگیرن و از اول تا آخر زندگیشون، با دو کیلو روغن اضافه، در قالب مرثیه و ذکر مصیبت با دوست جدیدشون در میون میگذارند تا یا ثابت کنند از اون بدبختر هستند یا تا کمی آروم بشن و با گفتگوی صمیمانه حتی با یک غریبه، کمی آرامش بگیرند. این روش با چهل پنجاه نکته می تونه کارآمد تر بشه تا در کمترین زمانی که با اون هستید بیشترین اثر را بگذارید. تا اینکه نهایتا از محل کار اون فرد اطلاع پیدا کنید و زمینه برای ملاقات های بعدی فراهم کنید و همینطور تا آخر باهاش باشید. این چهل پنجاه نکته رو باید براتون بگم تا بتونیم در جلسات بعد راهکارهای بعدی را مرور کنیم. اگر موافقید و آماده اید یک ok برای من بنویسید.» همه بچه ها نوشتند. بابک هم نوشت ok و فرستاد. بابک با جدیت هرچه تمام تر محتوای آموزشی دوره را دنبال می کرد گاهی شبها تا دیر وقت بیدار می‌ماند و راه می رفت و به انواع فیلم هایی که شوربخت براشون ارسال کرده بود نگاه می کرد. فیلم ها و صوت هایی که از انواع و اقسام روش های نزدیک شدن به آدم ها و افراد خاص گرفته بودند تا فیلم های هالیوودی با محوریت مطالبی که در دوره آموزش دیده بود. تا این که جلسات مربوط به مباحث شوربخت تمام شد و به هر نفر طبق قراری که گذاشته بودند باید پروژه‌ای داده می‌شد. شوربخت گفت: « این هم درس آخر که درباره اش کامل با هم حرف زدیم و نکات تجربی و کلیدیش رو براتون گفتم. خب! ۹ نفری که در ایران هستند در ۹ موضوع متفاوت و داخلی باید کار کنند که خودم به هر نفر اعلام می‌کنم. اما برای سه نفری که در ترکیه هستند امشب نازنین یک برنامه ویژه داره و توجیه میشن. به خاطر همین دسترسی اون سه نفر رو قطع می کنم و شب با نازنین هماهنگ خواهند بود. بدرود.» دسترسی بابک قطع شد. همان لحظه رفت و گوشی همراهی را که با آن در کلاس آنلاین شرکت می‌کرد از محل اقامتش خارج کرد و در ماشین گذاشت. وقتی حداقل ۵۰ متر از ماشین دور شده بود با گوشی همراه دیگری تماس گرفت. @hadadpour محمد در حال کار کردن با سیستمش بود که تلفن داخلی شروع به زنگ خوردن کرد. محمد: جانم آقا سعید! سعید: سلام حاج آقا. خدا قوت. بابک میخواد صحبت کنه. محمد: باشه. وصل کن. با فیلتره؟ سعید: بله هم فیلتر صدا و هم فیلتر ارتباط. وقتی وصل شد، محمد با آن طرف خط، شروع به صحبت کرد: محمد: سلام. محمد هستم. بابک: سلام آقا محمد. مخلصم. محمد: جانم بابک جان! بابک: ۱۳ نفرمون تقسیم شدیم. ۹ نفر در ایران قراره عملیات جمع آوری اطلاعات داشته باشند و سه نفر هم در ترکیه. محمد: خب این که شد ۱۲ نفر! اون یکی چیکاره است؟! بابک با تعجب گفت: راس میگینا. نمیدونم. نگفت. شاید اشتباه کرده. محمد: بعیده اشتباه کرده باشه. هنوز نتونستی لینک بازی را برای سعید بفرستی؟ بابک: نمیشه به قرآن! هر کاری می کنم راه نمیده. اینجا آشنا ندارین بتونه جابجا کنه؟ محمد: مهم نیست چون بعیده بذارن برای ۱۰ جلسه دوم، از این گوشی استفاده کنید. من فقط دنبال نسخه اصلی یا کپی برداری از بازی بودم. بابک: الان تکلیف چیه؟ شب قراره به من