🔹از بریدن تا رسیدن ✍به قلم استاد موالی زاده «لَنْ يَنَالَ اللَّهَ لُحُومُهَا وَ لاَ دِمَاؤُهَا وَ لٰكِنْ يَنَالُهُ التَّقْوَى مِنْكُمْ كَذٰلِكَ سَخَّرَهَا لَكُمْ لِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلَى مَا هَدَاكُمْ وَ بَشِّرِ الْمُحْسِنِينَ »[1] 🔸در اسلام و بر اساس تعالیم قرآن و اهل بیت ـ علیهم السلام ـ حرکت عملی انسان از «سُنّة قائمة» و احکام شرعی در فقه اصغر آغاز می گردد و در «فَریضة عادلة» و اخلاق در فقه اوسط اوج می گیرد تا در «آیة مُحکمة» و حکمت و فقه اکبر به سر منزل مقصود برسد . 📌از این رو ، مکلف باید احکام شرعی را با جوارح خود مو به مو اتیان کند تا متخلقی شود که به تزکیه جوانح خود بپردازد و در پایان ، سالکی گردد که خود را به اسفار اربعه می سپرد که این سپردن حاصل عمری مبارزه و جهاد است . لذا ، موضوعات قُربی و معنوی مانند سنت شریفه «تضحیه» ، در فقه احکامی دارند و در اخلاق ، آدابی و در حکمت ، اسراری .   🔰با تدبر در آیات شریفه 36 و 37 حج خواهیم دید قرآن نخست به بُعد فقهی سنت قربانی می پردازد و به ما دستور می دهد «اسم الله» را در هنگام ذبح بر زبان(جوارح) جاری سازیم تا برای اطعام حلال شود «فَاذْكُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلَيْهَا صَوَافَّ فَإِذَا وَجَبَتْ جُنُوبُهَا فَكُلُوا مِنْهَا وَ أَطْعِمُوا الْقَانِعَ وَ الْمُعْتَرَّ» ، و در ادامه ، آیه ، جهت اخلاقی این سنت را گوشزد می کند تا با اخلاص در عمل، به تقوای قلب دست یابیم و از جوارح به جوانح توجه کنیم «وَ لٰكِنْ يَنَالُهُ التَّقْوَى مِنْكُمْ» ، و در پایان آیه شریفه ، ما را به اثر توحیدی قربانی کردن می رساند و از جوانح و قلب به مبداء اعلی فرا می خواند «لِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلَى مَا هَدَاكُمْ» 🔺گنج توحیدی آیه : محور توحیدی این آیه شریفه ، ذکر شریف «الله اکبر» است که پس از مشاهده هر عظمت و شگفتی و تجلی، بر زبان جاری می گردد تا سفر معنوی انسان ادامه یابد . 📎« أَنَّ النَّبِيَّ  لَمَّا أُسْرِيَ بِهِ إِلَى السَّمَاءِ قَطَعَ سَبْعَ حُجُبٍ فَكَبَّرَ عِنْدَ كُلِّ حِجَابٍ تَكْبِيرَةً فَأَوْصَلَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِذَلِكَ إِلَى مُنْتَهَى الْكَرَامَةِ »[2] پیامبر در سفر معراج هرگاه با کنار رفتن پرده ای ، به شهود جدیدی از عظمت عوالم ملکوت دست می یافت ، با زبان تکوین «الله اکبر من ان یتجلی تجلیا تقییدیا»[3] می گفت تا آن حجاب نیز کنار رود و هر چه بیشتر صعود کند تا به «منتهی الکرامه» برسد . 💠البته ذکر «الله اکبر» دو تفسیر دارد : یکبار عظمت شئ مسخّر را می بینیم ولی عظمت خداوند را از آن بزرگ تر می بینیم و تکبیر می گوییم که این از سنخ توحید عوام است که در نگاه خواص ، شرک می باشد . بار دیگر عظمت شئ مسخّر را می بیند اما در مقام نفی قیدیت آن برای تجلی ذات حق بر می آید و  با زبان قلب می گوید : «الله اکبر من ان یتجلی تجلیا تقییدیا»که این توحید خواص است . 🌀اسرار تضحیه : بر این اساس ، در آیه شریفه ، قربانی کردن و بریدن ، برای رسیدن به حقیقت تکبیر است . خداوند متعال حیوان را به تسخیر مومن در آورده است[4] تا با ذبحش در راه خدا ، از آن بگذرد تا به حقیقت تکبیر برسد نه آنکه در آن بماند که اگر انسان از مسخرات خود نگذرد و خداوند را از عینک مسخرات خود ببیند ، خداوندی مقید به قیود نصیبش می گردد که در واقع خدا نمی بیند ؛زیرا الله اکبر من ان یقید بقید و یوصف بوصف . 📚[1] . حج ، 37 [2] . وسائل الشيعة (30 جلدی) ؛ ج‌6، ص: 22 [3] . چهل حدیث ، ص 505 [4] . المیزان علامه طباطبایی ، ج 14 ، ص 376 #عید_قربان @almohkamat

🖊عید قربان مبداء امامت ابراهیم پیامبر ✍به قلم#استاد_موالی_زاده: 🔹علامه در تفسیر آیه «وَ إِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَاماً »جریان «ذبح اسماعیل» را که در قرآن از آن به «بلاء» یاد می کند «إِنَّ هٰذَا لَهُوَ الْبَلاَءُ الْمُبِينُ» ، از واضح ترین موارد امتحان الهی می داند که ابراهیم پس از آن ، قابلیت پذیرش منصب امامت را یافت . ⁉️پرسش اینجاست که در ذبح فرزند چه ویژگی نهفته است که آمادگی برای انجام آن ، شرط واگذاری منصب امامت امت به حضرت ابراهیم می گردد ؟ در پاسخ باید از چیستی امامت گفت . امامت چه امانتی که انسان برای به دوش کشیدن آن به آمادگی برای هر گونه فداکاری و ایثار حتی ذبح فرزند نیاز دارد ؟ «إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ الْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَهَا وَ أَشْفَقْنَ مِنْهَا وَ حَمَلَهَا الْإِنْسَانُ»(احزاب/72) « آسمان بارِ امانت نتوانست کشید » اما قرعه ی کار را به نامِ کسی زدند که دیوانه وار عاشق است و حاضر است فرزندش را هم در راه معشوق ذبح کند . 🖊عنصر مبارزه با طاغوت در امامت 🔸امام باید جامعه را به سوی توحید راهبری کند و به راهنمایی بسنده نکند . تفاوت امام و پیامبر در این است که پیامبر مقصد را نشان می دهد اما امام به مقصد می رساند . پیامبر مردم را بیدار می کند اما امام مردم را حرکت می دهد . پیامبر مردم را می شوراند اما امام مردم را رشد می دهد . پیامبر مردم را می گدازد اما امام مردم را شکل می دهد . 📌اما بر اساس «لا اله الا الله» راهبری جامعه به سوی توحید بدون رهاندن از بند طاغوت و شرک میسر نیست لذا امام باید به مبارزه با نظام شرک بپردازد و در این مبارزه جامعه را با خود همراه کند و این بخش سخت امامت است که در نبوت نیست .(برخی از انبیاء امام هم بودند ) حضرت ابراهیم تا پیش از منصب امامت ، به مبارزه با دستگاه شرک می پرداخت و بت شکنی می کرد اما به تنهایی ، لکن پس از امام شدن باید جامعه ای را در کنار کعبه سامان دهد تا با طاغوت و شرک مبارزه کنند « وَ أَذِّنْ فِي النَّاسِ بِالْحَجِّ يَأْتُوكَ رِجَالاً »(حج/27) 🖊عاشقی شرط مبارزه با طاغوت 🔺حضرت ابراهیم پیامبر است و برای پذیرش مقام امامت باید آماده راه اندازی جبهه مبارزه با طاغوت شود . تاکنون به تنهایی بر علیه شرک و طاغوت فریاد می زد اما پس از امامت وظیفه همراه کردن مردم در مبارزه را بر دوش دارد . ابراهیم باید در آزمون عاشقی شرکت کند که «عاشقی شیوه رِندان بلا کِش باشد». آزمون فدا کردن عزیزترین ثمره حیات خود یعنی «ذبح اسماعیل» . ابراهیم به ذبح اسماعیل آزموده شد تا آن درجه از پختگی روحی جهت بر عهده گرفتن منصب امامت را بیابد . 🖇ابراهیم در این امتحان سربلند شد و خداوند این روز را عید دانست لذا عید قربان مبداء امامت ابراهیم گشت . همچنین خداوند قربانی کردن را بر حجاج واجب کرد تا ذبح اسماعیل نمادی برای از خود گذشتگی عاشقان قیام لله و رزمندگان جبهه مبارزه با طاغوت و کفر بماند . #عید_قربان @almohkamat

🖊از بریدن تا رسیدن ✍به قلم #استاد_موالی_زاده : «لَنْ يَنَالَ اللَّهَ لُحُومُهَا وَ لاَ دِمَاؤُهَا وَ لٰكِنْ يَنَالُهُ التَّقْوَى مِنْكُمْ كَذٰلِكَ سَخَّرَهَا لَكُمْ لِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلَى مَا هَدَاكُمْ وَ بَشِّرِ الْمُحْسِنِينَ »[1] 🔸در اسلام و بر اساس تعالیم قرآن و اهل بیت ـ علیهم السلام ـ حرکت عملی انسان از «سُنّة قائمة» و احکام شرعی در فقه اصغر آغاز می گردد و در «فَریضة عادلة» و اخلاق در فقه اوسط اوج می گیرد تا در «آیة مُحکمة» و حکمت و فقه اکبر به سر منزل مقصود برسد . 📌از این رو ، مکلف باید احکام شرعی را با جوارح خود مو به مو اتیان کند تا متخلقی شود که به تزکیه جوانح خود بپردازد و در پایان ، سالکی گردد که خود را به اسفار اربعه می سپرد که این سپردن حاصل عمری مبارزه و جهاد است . لذا ، موضوعات قُربی و معنوی مانند سنت شریفه «تضحیه» ، در فقه احکامی دارند و در اخلاق ، آدابی و در حکمت ، اسراری .   🔰با تدبر در آیات شریفه 36 و 37 حج خواهیم دید قرآن نخست به بُعد فقهی سنت قربانی می پردازد و به ما دستور می دهد «اسم الله» را در هنگام ذبح بر زبان(جوارح) جاری سازیم تا برای اطعام حلال شود «فَاذْكُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلَيْهَا صَوَافَّ فَإِذَا وَجَبَتْ جُنُوبُهَا فَكُلُوا مِنْهَا وَ أَطْعِمُوا الْقَانِعَ وَ الْمُعْتَرَّ» ، و در ادامه ، آیه ، جهت اخلاقی این سنت را گوشزد می کند تا با اخلاص در عمل، به تقوای قلب دست یابیم و از جوارح به جوانح توجه کنیم «وَ لٰكِنْ يَنَالُهُ التَّقْوَى مِنْكُمْ» ، و در پایان آیه شریفه ، ما را به اثر توحیدی قربانی کردن می رساند و از جوانح و قلب به مبداء اعلی فرا می خواند «لِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلَى مَا هَدَاكُمْ» 🖊گنج توحیدی آیه : محور توحیدی این آیه شریفه ، ذکر شریف «الله اکبر» است که پس از مشاهده هر عظمت و شگفتی و تجلی، بر زبان جاری می گردد تا سفر معنوی انسان ادامه یابد . 📎« أَنَّ النَّبِيَّ  لَمَّا أُسْرِيَ بِهِ إِلَى السَّمَاءِ قَطَعَ سَبْعَ حُجُبٍ فَكَبَّرَ عِنْدَ كُلِّ حِجَابٍ تَكْبِيرَةً فَأَوْصَلَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِذَلِكَ إِلَى مُنْتَهَى الْكَرَامَةِ »[2] پیامبر در سفر معراج هرگاه با کنار رفتن پرده ای ، به شهود جدیدی از عظمت عوالم ملکوت دست می یافت ، با زبان تکوین «الله اکبر من ان یتجلی تجلیا تقییدیا»[3] می گفت تا آن حجاب نیز کنار رود و هر چه بیشتر صعود کند تا به «منتهی الکرامه» برسد . 💠البته ذکر «الله اکبر» دو تفسیر دارد : یکبار عظمت شئ مسخّر را می بینیم ولی عظمت خداوند را از آن بزرگ تر می بینیم و تکبیر می گوییم که این از سنخ توحید عوام است که در نگاه خواص ، شرک می باشد . بار دیگر عظمت شئ مسخّر را می بیند اما در مقام نفی قیدیت آن برای تجلی ذات حق بر می آید و  با زبان قلب می گوید : «الله اکبر من ان یتجلی تجلیا تقییدیا»که این توحید خواص است . 🖊اسرار تضحیه : بر این اساس ، در آیه شریفه ، قربانی کردن و بریدن ، برای رسیدن به حقیقت تکبیر است . خداوند متعال حیوان را به تسخیر مومن در آورده است[4] تا با ذبحش در راه خدا ، از آن بگذرد تا به حقیقت تکبیر برسد نه آنکه در آن بماند که اگر انسان از مسخرات خود نگذرد و خداوند را از عینک مسخرات خود ببیند ، خداوندی مقید به قیود نصیبش می گردد که در واقع خدا نمی بیند ؛زیرا الله اکبر من ان یقید بقید و یوصف بوصف . 📚[1] . حج ، 37 [2] . وسائل الشيعة (30 جلدی) ؛ ج‌6، ص: 22 [3] . چهل حدیث ، ص 505 [4] . المیزان علامه طباطبایی ، ج 14 ، ص 376 #عید_قربان @almohkamat