جان همه روز از لگدكوب خيال وز زيان و سود وز خوف زوال‏ نى صفا مى ‏ماندش نى لطف و فر نى به سوى آسمان راه سفر خفته آن باشد كه او از هر خيال دارد اوميد و كند با او مقال‏ ديو را چون حور بيند او به خواب پس ز شهوت ريزد او با ديو آب‏ چون كه تخم نسل را در شوره ريخت او به خويش آمد خيال از وى گريخت‏ ضعف سر بيند از آن و تن پليد آه از آن نقش پديد ناپديد مرغ بر بالا و زير آن سايه ‏اش مى ‏دود بر خاك پران مرغ‏وش‏ ابلهى صياد آن سايه شود مى ‏دود چندان كه بى‏ مايه شود بى ‏خبر كان عكس آن مرغ هواست بى‏ خبر كه اصل آن سايه كجاست‏ تير اندازد به سوى سايه او تركشش خالى شود از جستجو تركش عمرش تهى شد عمر رفت از دويدن در شكار سايه تفت‏ سايه ‏ى يزدان چو باشد دايه‏ اش وارهاند از خيال و سايه ‏اش‏ سايه‏ ى يزدان بود بنده‏ى خدا مرده او زين عالم و زنده‏ ى خدا دامن او گير زودتر بى‏ گمان تا رهى در دامن آخر زمان‏ كَيْفَ مَدَّ الظِّلَّ نقش اولياست كاو دليل نور خورشيد خداست‏ اندر اين وادى مرو بى ‏اين دليل لا أُحِبُّ الْآفِلِينَ گو چون خليل‏ رو ز سايه آفتابى را بياب دامن شه شمس تبريزى بتاب‏ ره ندانى جانب اين سور و عرس از ضياء الحق حسام الدين بپرس #شعر #مولوی #مثنوی @fater290