#ادبیات_مداحی #نغمات_آیینی ارتباط ادبیات و مدح امیرالمومنین علی (ع) صفحه #دوم 🍃🍃🍃🍃🍃 در ادامه مبحث اشعار در مدح امیرالمومنین ع به شاعر پرآوازه حماسی سرای ایران, #فردوسی بزرگ میرسیم. فردوسی توسی نیز در آغاز «شاهنامه‌»ی خود، بیت‌هایی را در ستایش امیر‌المؤمنین (ع) سروده است: 👇👇 که من شهر علمم علیم در است درست این سخن قول پیغمبر است گواهی دهم کاین سخن‌ها از اوست تو گویی دو گوشم پرآواز اوست و در ادامه میفرماید：👇 منم بنده‌ی اهل بیت نبی ستاینده‌ی خاک پای وصی حکیم این جهان را چو دریا نهاد برانگیخته موج ازو تندباد چو هفتاد کشتی برو ساخته همه بادبان‌ها برافراخته یکی پهن کشتی بسان عروس بیاراسته همچو چشم خروس محمد بدو اندرون با علی همان اهل بیت نبی و ولی خردمند کز دور دریا بدید کرانه نه پیدا و بن ناپدید بدانست کو موج خواهد زدن کس از غرق بیرون نخواهد شدن به دل گفت اگر با نبی و وصی شوم غرقه دارم دو یار صفی همانا که باشد مرا دستگیر خداوند تاج و لوا و سریر خداوند جوی می و انگبین همان چشمه‌ی شیر و ماء معین اگر چشم داری به دیگر سرای به نزد نبی و علی گیر جای @amoozeshe_zekre_eshgh و اما غزل سرای پرآوازه ادبیات فارسی, #حافظ زبان مورد علاقه حافظ در غزل، زبان استعاری است و استفاده از نمادهای مختلف زمینه تفسیرهای متعدد از غزل او را فراهم ساخته است. او کمتر اشاره مستقیمی به اشخاص دارد. با این حال حافظ در یک رباعی اشاره‌ای مستقیم به حضرت علی(ع) دارد و ساقی کوثر را واسطه فیض حق معرفی می‌کند. وی در این رباعی مشهور چنین می‌گوید: 👇👇 مردی زکننده درخیبر پرس اسرار کرم زخواجه قنبر پرس گر طالب فیض حق به صدقی حافظ سر چشمه آن ز ساقی کوثر پرس البته حافظ شیرازی، در غزل دیگری نیز اشاره مستقیمی به امام علی(ع) دارد و از وی با نام شحنه(پادشاه) نجف یاد می‌کند: 👇👇 حافظ اگر قدم زنی در ره خاندان به صدق بدرقه رهت شود همت شحنه نجف 🍁 در ادبیات معاصر هم تقریبا اکثر شعرا از علی (ع) نام برده اند که از سرآمد آنها میتوان از #شهریار نام برد.  فضایل و صفات مولای متقیان علی بن ابیطالب به قدری گسترده است که بشر در بازگو کردن آن عاجز مانده است و همین سبب شده تا شهریار، همانند تمامی شعرای ایرانی و آذربایجانی از خطه سرسبز تبریز شیفته و حیران رازگشای عالم هستی شده و بسراید: 👇👇 نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت متحریم چه نامم، شه ملک لا فتی را مدح محاسن حضرت علی(ع) در اشعار شهریار به کرات به چشم می‌خورد. او در اشعاری که در سبک‌های گوناگون سروده، همواره از قدرت سحرآمیز کلام بهره جسته و از طریق مدح عصمت، علم، فضیلت، رشادت، سخاوت و معجزه امیرالمومنین, با به نظم درآوردن حکایت‌های مربوط به وی، کلام نغز و نصیحت آن حضرت را در عناصر شعر خود انتخاب کرده و با اقتباس نمونه‌های بسیاری از نظرهای درافشان، آنها را به زبان شعری درآورده است. او با ارائه ویژگی‌های حضرت علی(ع) با بهترین کیفیت در اشعارش، به مضمون اصلی کلام الهی تکیه کرده و مصادیقی از قرآن کریم آورده است. استاد شهریار در وصف سخاوت حضرت علی درباره بخشیدن انگشتری خود به فقیری چنین گفته است: 👇👇 برو ای گدای مسکین در خانه علی زن که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را ...   که همان تصویر این شخصیت الهی در آیه ۵۵ سوره المائده است که فرمود:  ولی امر و یاور شما رسول خدا و مومنانی هستند که نماز به‌پا داشته و فقیران را در حال رکوع زکات می‌دهند که به اتفاق نظر مفسران عامه و خاصه مراد از این آیه، حضرت علی(ع)  است. 🍁 در پایان میتوان گفت امیرالمونین علی ع یک الگو و اسوه نه فقط شیعیان که تمام مسلمانان و حتی غیر مسلمانان است, بطوری که جرج جرداق مسیحی از او دم میزند. می بینیم که تقریبا تمام شعرای فارسی زبان از او دم زدند و از الطاف بی کران او گفتند. 👇👇 در واقع نام علی ع با ادبیات کهن فارسی و در ادامه که بحث خواهیم کرد, با مدح امیرالمومنین ع در انواع حالات موسیقیایی ایرانی با توجه به هر منطقه خاص گره خورده است. باشد که رهرو و پیرو واقعی شاه نجف ,مولای متقیان اسدالله الغالب علی بن ابی طالب (ع) باشیم. التماس دعا #مرتضی_حبیبی 🍃🍃🍃🍃🍃 @amoozeshe_zekre_eshgh