شاهرخ اینقدر بزدل بود، اینقدر بدبخت بود که شبا خوابش نمی‌برد میگفت برید وزیرمو صدا کنید بیاد برام قصه بخونه خوابم ببره، نصف شب میرفتن وزیرشو از خواب بیدار میکردن که بیا قصر سلطان میترسه(اسم وزیرش میرزا عبدالله خورموجی بود، خدا رحمتت کنه مرد، ادم خیلی‌خوبی بودی)

تمام کشور‌داری و تصمیماتیم که شاهرخ میگرفت رو درواقع مادر عفریته‌اش میگرفت(یه شیطان به تمام‌معنا بود)

یه روزم درمورد میرزا عبدالله میگم

ولی اینو هم بگم توی اینترنت درمورد شاهرخ‌سلطان مطالب زیادی نوشته نشده و اطلاعاتش هم غلطه معمولا، مثلا نوشتن که فتحعلی شاه کورش کرد، در حالی که فتحعلی اصلا زمان شاهرخ به دنیا نیومده بوده. در کل اینو بدونید که شاهرخ ادم مظلوم و گوگولی نبوده، یه چیزی فراتر از بی‌عرضه بوده که نه اختیارش دست خودش بوده نه زندگیش. #محتوا

کتابای به معنای واقعی کلمه عشق:

نفوس مرده واقعا غیرقابل‌توصیف بود(بی‌نهایت عالی بود)

گوگول استاد داستایوفسکی بود، واقعا خیلی در حقش اجحاف شده که به اندازه‌ی داستایوفسکی تو ایران معروف نیست.

البته مایه‌ی خوشحالیه، چون بیش از این تحمل بعضی بچه‌سال‌های مشنگ که با خوندن یه چس کتاب فاز روشنفکری بگیرن رو ندارم🌹

از اون طرف گوگول و پوشکین دوست صمیمی بودن. غم.

انقدر که پدرم داره درمیاد با خوندن آزردگان، با برادران کارامازوف اینقدر تحت فشار نبودم. چی‌بگم والا از هر قماش یه آدم قاطی کرده آدم میمونه از کدوم جهت نابود بشه.

کاش برمی‌گشتم به سه سال پیش وقتی همه چی رو تو سیلکی و استفانی می‌دیدم