نوشتن یک تمنای درونی‌ست! قلم را در دست میچرخانی و شروع می‌شود؛ گاهی چشم می‌کشی برای رسیدن به قله‌ای در ذهن و واژه‌ها زنجیره می‌شوند برای فتح آن. گاهی بی‌قله قلم می‌زنی و عصای سفیدت می‌شوند کلمات! حتی گاهی متن، قله‌ای ندارد و می‌نشیند بر دل. در تمام این حالات و احتمالات، تو آرام می‌گیری؛ حال و حالتت رو به راه می‌شود؛ می‌توانی نفس تازه کنی میان حرف، حرف متون؛ خالی می‌شوی از اضطراب و این در میان دنیای پر دود و درد یعنی موهبت الهی! به گمانم آدم‌ها گاهی بسیار تشنه‌ی این موهبت هستند اما قلم در دست نمی‌گیرند و غافلند از نیازشان. آدم‌ها گاهی بسیار غافلند؛ بسیار غافل؛ و این، تنفس را برایشان سخت می‌کند... ✍🏻فاء.اندیشه #نوشتن #تنفس #نوشته_های_سحرگاهی 👀😁 @andisheh_ir1