درست همانجا همانند روز های دیگر آخرینِ کتاب کتابخانه مخفی را گشود و عطر کاغذ های کهنه اش را نفس کشید تا باری دیگر در میانِ داستانش زندگی کند؛ -در کتابِ آغشته به قلمِ قهوه

بر روی پاکت نامه تنها یک آدرس به چشم میخورد. "پاریس؛ کافه دلونا،خیابان شانزلیزه،همان صندلی همیشگی گوشه کلاویه های پیانو؛" به تاریخ اولین رقصِ انگشتانت بر میانِ روح خاک خورده پیانوی چوبی - ١٤ نوامبر يك روز پاییزي

کسانی که موسیقی بیکلام گوش میدهند روح هایشان بر دیواره قلبشان کلماتی ناگفته در میانِ دستان نوازنده پیانو را لمس خواهد کرد؛ -همان طنینِ کلاویه های خاک گرفته او

نور شمع جوهر قلم و کاغذ هایِ کاهی و همان موسیقی بیکلام کافی بود تا این بار هم از همان روز بارانی آغشته به عطر قهوه کت او بنویسد و بنویسد و بنویسد؛

در خیال هایش خیابان های سنگفرش شده مارسی را که حال قطرات باران را در میان خود جای داده بودند بار ها قدم زده بود؛

و خنده هایی که ردی شدند برای اشک ها

میدانی این دزیره دزیره ی ما نبود دزیره ی ما پر بود از درد عشق دردی که حتی کلمات برایش اشک میریختند

~<:")>~

و تمام روزنامه‌های جهان عکس تو را چاپ کرده بودند. به تماشای هر نمایشی رفتم تو را در صندلی کنار خود دیدم. هر عطری که خریدم، تو مالکِ آن شدی! پس کِی؟ بگو کِی از حضورت در کافه خیالمان مطمعن میشوم؟! مسافرِ همیشه همسفر من -نزار قبانی

:")

شبتون بخیر ✨