میدانی این دزیره دزیره ی ما نبود دزیره ی ما پر بود از درد عشق دردی که حتی کلمات برایش اشک میریختند

~<:")>~

و تمام روزنامه‌های جهان عکس تو را چاپ کرده بودند. به تماشای هر نمایشی رفتم تو را در صندلی کنار خود دیدم. هر عطری که خریدم، تو مالکِ آن شدی! پس کِی؟ بگو کِی از حضورت در کافه خیالمان مطمعن میشوم؟! مسافرِ همیشه همسفر من -نزار قبانی

:")

شبتون بخیر ✨

حال آوایِ نفس هایش به هنگام نواختن پیانو زیباترین ساز جهان گشته بود هارمونی میان ریتم آرام و شمرده نفس هایش جایی درمیان کلاویه های پیانو؛

بنگر که حال رنگِ قلم بر دل بوم های این شهر ،ستاره هایش،شکوفه های بهاری اش ،عطرِ قهوه های صبح گاهیی اش و آوای همان ساز قدیمی در جای جای نُت های مارسی سرنوشتت را رقم خواهند زد تا در میان کتاب هایی به عطر سال های گذشته برای همیشه باقی بمانند؛ -در حوالی کافه سالیوان "١٩٩٧٦"

شبتون بخیر ✨

باز تابِ قدم هایش بر میان سنگفرش های باران خورده مارسی انعکاس روحِ هنرمندش را به نمایش میگذاشت و حال او جایی در میان کلمات کتابِ میانِ دستانش ،سرنوشتش را میان نت های ویالونسلش مینواخت ؛

نور شمع فضای اتاق را همچون روزنه نوری روشن کرده بود ، هارمونی زیبایی میانِ بوی قلم و خاک بارون خورده و شمع در میان فضای میان دستانش جای گرفته بود هنوز هم گرامافون قدیمی برایِ او یاد آور رقص برگ های پاییزی از لابلای شاخه درخت ها و آرام گرفتنشان روی همان نیمکت چوبی قدیمی بود! همانند همیشه پلک هایش را بر روی کهکشان چشم هایش بست تا عطرِ قهوه معروف خیابان مخفی در همان پاریس رویاهایش دوباره مشامش را معطر سازد هنوز هم پره قلم نوشته هایش عطرِ قهوه تلخ را در خود جای داده بود هنوز هم به هنگام خلق نوشته هایش بار ها درخیالش فنجان قهوه را میان دستانش گرم میکند و همان کتاب همیشگی را جایی در میانِ چوب های قهوه ای میز چوبی میپرستد..!