#زهد _به_ همراه _جهاد_موجب_ کمال _انسان# میشود  اگر افرادی، معرفت، اخلاق و زهد را بدون جهاد و جنگ بخواهند، انسان های کاملی نیستند. دربارة شخصیتی مثل «ربیع بن خثیم» (که قبرش در مشهد مشهور است) نوشته اند: طی بیست سال یک حرف دنیایی نزد. زمانی که با خبر شد عده ای حسین بن علی (علیه السلام) را به شهادت رسانده اند، در اظهار تأسف از چنین حادثه ای گفت: «وای بر این امت که فرزند پیامبرشان را شهید کردند». بعد بر سر خود زد و گفت: «وای بر من، یک حرف دنیای زدم، عهد کرده بودم حرف دنیا را نزنم!». همسایه اش می گفت: گاهی در تاریکی فکر می کردم که ستونی در میان خانه است و این ستون دیوار یا خیمه است. شب تا صبح در حال رکوع یا سجده عبادت می کرد. قبری کنده بود و داخل قبر می خوابید و می گفت: «رَبِّ ارْجِعُون. لَعَلِّي أَعْمَلُ صَالِحًا»؛ «خدایا مرا برگردان که من کار خوب انجام بدهم». بعد می گفت: حال برگشتی، می خواهی چه کار کنی؟ اما همین آدم در جنگ صفین به امیرالمؤمنین(علیه السلام) عرض کرد: آقا، من نمی توانم بجنگم، من شک کردم، من را از این جنگ معاف کنید. همین آدم در کربلا امام حسین(علیه السلام) را یاری نکرد، بعد هم که خبر شهادت را به او دادند، فقط یک اظهار تأسفی کرد. این عرفان منهای حماسه است. این عرفان، اصلاً عرفان نیست؛ عرفان دین، با جهاد و حماسه اش است.  💠🌀💠🌀💠🌀💠🌀💠🌀💠