آیات بامداد سه شنبه : #قرآن . سوره محمّد : وَ الَّذِينَ كَفَرُوا فَتَعْساً لَهُمْ وَ أَضَلَّ أَعْمالَهُمْ «8» . و كسانى كه كفر ورزيدند، بر آنان نگون‏سارى باد و (خداوند) اعمالشان را نابود گردانيد. . سوره محمّد : ذلِكَ بِأَنَّهُمْ كَرِهُوا ما أَنْزَلَ اللَّهُ فَأَحْبَطَ أَعْمالَهُمْ «9» . اين ( #هلاكت) به خاطر آن است كه آنچه را خداوند نازل كرده، #ناخوش داشتند، پس (خداوند) كارهايشان را تباه (و بى ارزش) نمود. . نكته ‏ها: كلمه «تعس» به معناى لغزيدن، سقوط كردن و به رو افتادن است. يكى از بهترين راه‏هاى تربيت، روش مقايسه است. در آيات قبل نسبت به مؤمنان شهيد فرمود: «فَلَنْ يُضِلَّ أَعْمالَهُمْ» در اين آيه نسبت به كفّار مى‏فرمايد: «أَضَلَّ أَعْمالَهُمْ» اين مقايسه، نويدى براى مؤمنان مجاهد است. همچنين در مورد مؤمنان فرمود: «يُثَبِّتْ أَقْدامَكُمْ» خداوند گام‏هايشان را #استوار مى‏سازد و اين آيه در مورد كافران مى‏فرمايد: «فَتَعْساً لَهُمْ» آنها در لغزشگاه‏ها و پرتگاه‏ها #سقوط مى‏كنند. . پيام‏ها: 1- نفرين بر كفّار لجوج رواست. فَتَعْساً لَهُمْ‏ ... (چنانكه در آيه‏اى ديگر مى‏فرمايد: «تَبَّتْ يَدا أَبِي لَهَبٍ») 2- كفر، مايه‏ى تباهى و نابودى است. كَفَرُوا ... أَضَلَّ أَعْمالَهُمْ‏ 3- كراهت از دستورهاى الهى، نشانه‏ى نوعى كفر در وجود انسان است. و الَّذِينَ كَفَرُوا ... كَرِهُوا ما أَنْزَلَ اللَّهُ‏ 4- كيفرهاى الهى، به ميزان كفر و كراهت انسان است. كَفَرُوا ... ذلِكَ بِأَنَّهُمْ‏ ... 5- كراهت از قرآن و اعراض از آن، موجب #حبط و تباهى اعمال خير مى‏شود. كَرِهُوا ... فَأَحْبَطَ أَعْمالَهُمْ‏ 6- انگيزه و نشاط، به كارها ارزش مى‏دهد. كسى كه نسبت به فرمان‏هاى خداوند ناراضى است، كارهايش ارزشى ندارد. كَرِهُوا ... فَأَحْبَطَ أَعْمالَهُمْ‏

آیه بامداد جمعه : #قرآن . سوره حجرات : يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَرْفَعُوا أَصْواتَكُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِيِّ وَ لا تَجْهَرُوا لَهُ بِالْقَوْلِ كَجَهْرِ بَعْضِكُمْ لِبَعْضٍ أَنْ تَحْبَطَ أَعْمالُكُمْ وَ أَنْتُمْ لا تَشْعُرُونَ «2» . اى كسانى كه ايمان آورده‏ ايد! (در گفتگو با پيامبر) #صدا يتان را بلندتر از صداى پيامبر نكنيد و آن گونه كه با يكديگر بلند گفت‏وگو مى‏ كنيد، با پيامبر بلند سخن مگوييد! مبادا (به خاطر اين بى‏ ادبى،) اعمالتان نابود شود و شما آگاه نشويد. . نكته ‏ها: در آيه‏ى قبل، از پيشى‏ گرفتن بر رسول خدا و دستورات الهى در #عمل نهى شد و در اين آيه، از بلند كردن صدا در حضور پيامبر در #گفتار و سخن گفتن. در آيه‏ى 63 سوره‏ى نور نيز سفارش شده كه پيامبر را مانند خود صدا نزنيد، بلكه با احترام و مؤدّبانه نام ببريد. . حفظ عمل، مهم‏تر از خود عمل است. اعمال ما گاهى از اوّل خراب است، چون با قصد ريا و خودنمايى شروع مى‏شود، گاهى در وسط كار به خاطر عُجب و غرور از بين مى‏رود و گاهى در پايان كار به خاطر بعضى از اعمال #حبط مى‏شود. به همين جهت قرآن مى‏فرمايد: هر كسى عمل خود را تا قيامت بياورد و از آفات بيمه كند، ده برابر پاداش داده مى‏شود: «مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها» و نمى‏ فرمايد: هر كس عملى را انجام دهد، ده برابر پاداش دارد. زيرا ميان انجام عمل در دنيا و تحويل آن در قيامت، فاصله‏ى زيادى است. چنانكه در روايتى رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: براى هر ذكرى، درختى در بهشت كاشته مى‏شود، شخصى گفت: پس ما در بهشت درختان زيادى داريم! حضرت فرمود: بله، ولى گاهى گناه و اعمالى از شما سر مى‏زند كه آن درختان را مى‏سوزاند. سپس آيه فوق را تلاوت فرمود. . قرآن، حبط اعمال را، يك جا براى كفر و شرك آورده و يك جا براى بى‏ ادبى در محضر پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله، پس كيفر بى ‏احترامى به پيامبر، هم‏وزن كيفر كفر و شرك است. يكى از ياران پيامبر كه در حضور پيامبر بلند سخن گفته بود، هنگامى كه شنيد صداى بلند او سبب از بين رفتن و نابودى كارهاى خوب او مى‏شود، بسيار ناراحت شد. پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: صداى بلند تو براى خطابه و سخنرانى بود و حساب تو از ديگران جداست. در جمله‏ى‏ «أَنْ تَحْبَطَ أَعْمالُكُمْ وَ أَنْتُمْ لا تَشْعُرُونَ»، اين نكته نهفته است كه برخى اعمال آثار وضعى دارد و آن آثار وابسته به دانستن يا ندانستن ما نيست. اگر انسان مايعى سمّى بخورد مسموم مى‏شود، گرچه گمان كند آب است. اگر به سيم برق دست بزنيم، دچار برق گرفتگى مى‏شويم، گرچه گمان كنيم برق ندارد. برخى گناهان، سبب‏ پيدايش قحطى، زلزله، كوتاه شدن عمر، ذلّت و خوارى مى‏شود، گرچه خود انسان از عامل پيدايش اين آثار خبرى نداشته باشد. . گرچه بلند كردن صدا در مقابل پيامبر بى ‏ادبى به پيامبر صلى الله عليه و آله است كه به خاطر مقام والاى آن حضرت، سبب حبط اعمال مى‏شود، ولى قرآن به ما سفارش كرده كه نسبت به همه‏ى مردم ادب را رعايت كنيم و آرام سخن بگوييم. چنانكه لقمان عليه السلام به فرزندش مى‏گويد: «وَ اغْضُضْ مِنْ صَوْتِكَ» #صداى خود را فرو گير و آرام سخن بگو. سپس صداهاى بلند را به صداى الاغ تشبيه كرده است: «إِنَّ أَنْكَرَ الْأَصْواتِ لَصَوْتُ الْحَمِيرِ» پيام‏ها: 1- براى آموزش ادب به ديگران، ما نيز بايد آنان را مؤدّبانه صدا بزنيم. (در اين آيه خداوند مؤمنان را با جمله‏ى‏ «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا» صدا زده است.) 2- سفارش به احترام بزرگان، از زبان ديگران زيبا است. (در اين آيه پيامبر نمى‏فرمايد: بلندتر از من سخن نگوييد، اين خداوند است كه سفارش مى‏كند بلندتر از پيامبر صحبت نكنيد.) «لا تَرْفَعُوا أَصْواتَكُمْ» 3- مقام و موقعيّت افراد، در عمل آنان اثر دارد. (جسارت مؤمن نسبت به پيامبر، كيفر سنگينى دارد.) يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَرْفَعُوا ... أَنْ تَحْبَطَ أَعْمالُكُمْ‏ 4- گاهى انسان ندانسته تيشه به ريشه خود مى‏زند. «تَحْبَطَ أَعْمالُكُمْ وَ أَنْتُمْ لا تَشْعُرُونَ»